Στην εποχή της ευκολίας και της ταχύτητας όταν αρχίζει κουβέντα για τους μετανάστες ,το πιο
εύκολο είναι να είναι κανείς ακροδεξιός! Το μόνο που έχει να κάνει, είναι να αραδιάσει μερικά τσουβάλια "επιχειρήματα" περί ανωτερότητας της ελληνικής φυλής που οφείλει να διατηρήσει την καθαρότητα της, η περί του "κινδύνου διάρρηξης του κοινωνικού ιστού" η περί του αδιάσπαστου συνδέσμου ελληνισμού και ορθοδοξίας κλπ. και θεωρώντας τα ως αξιώματα που δεν χωρούν αμφιβολία, να καθαρίσει με τη μία! Και να τα χειροκροτήματα...
Αν πάλι δεν είναι τόσο ακραίος είναι το ίδιο εύκολο να μιλήσει κανείς "απλά" σαν σωστός Έλληνας "νοικοκύρης" που "καταλαβαίνει" μεν το πρόβλημα αυτών των ανθρώπων αλλά πάνω από όλα βάζει την πατρίδα του και την οικογένειά του όσο ανθρωπιστής κι αν είναι (και μαμώ τους ανθρωπισμούς!). Αμέσως θα έχει μαζί του τη μεγάλη "πλειοψηφία του λαού" που -γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε- δυστυχώς θα ευχόταν να ψεκάσουν τους μετανάστες σαν κατσαρίδες (φυσικά κάποιοι άγνωστοι) και να απαλλαγούμε από δαύτους μια και καλή!
Αν όμως θέλει να λέγεται προοδευτικός η απλά άνθρωπος που βαδίζει με νέους όρους προς το αύριο, και δεν τσαλαβουτάει στα λασπόνερα μιας μίζερης επιβίωσης χωρίς όνειρο, τότε το πράγμα δυσκολεύει πολύ. Κι αυτό γιατί τότε θα πρέπει να σκεφτεί τον εαυτό του σαν μέλος και δημιουργό μιας κοινωνίας που σκέφτεται αρκετά διαφορετικά από ότι η σημερινή απαράδεκτη δική μας. Μιας κοινωνίας πολύχρωμης που το κάθε χρωματάκι της διατηρεί την ιδιαιτερότητά του και είναι το ίδιο απαραίτητο με κάθε άλλο και που αν λείψει, απλά κάτι πολύτιμο θα έχει χαθεί. Μιας κοινωνίας που λειτουργεί σαν κοινωνία, σαν σώμα δηλαδή που όταν ένα κύτταρό του "πονάει", πονάει ολόκληρο και ψάχνει τρόπο για να απαλύνει τον πόνο. Μιας κοινωνίας άλλης δηλαδή, καλύτερης, αυριανής!
Το δύσκολο με το σωστό και το λάθος δεν είναι το να βρεις τι είναι το σωστό. ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ! Είναι το να βρεις μέσα σου εκείνη την ποιότητα που σε κάνει κάτι παραπάνω, από αυτό που σήμερα δεν σου επιτρέπει να κάνεις το μετέωρο βήμα που σε πάει στη λύση του προβλήματος.
Η λογική που λέει καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ, όσο κι αν φαίνεται σωστή αν την "πας" λίγο πιο πέρα, καταλήγει σε δρόμους περίεργους. "Ήξερα ότι ήταν έγκλημα αλλά το κορμί ήταν τόσο όμορφο και τόσο γυμνό, που δεν γινόταν να μην το κάνω" η "τον έσπρωξα στο γκρεμό αλλά αν δεν το έκανα θα κινδυνεύαμε να πεθάνουμε κι οι δύο" η σε άλλες λογικές του στυλ "αμάρτησα για το παιδί μου". Μπορεί για όλα τα εγκλήματα να υπάρχουν πάντα καλές δικαιολογίες, όμως δεν νομιμοποιούν το έγκλημα, τι να κάνουμε;
Πάντως όλες αυτές οι λογικές δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα, αλλά μόνο να το κάνουν χειρότερο και για μας και για κείνους. Με τσαμπουκάδες, ουρλιαχτά, μαχαιρώματα και μπουνιές δε λύθηκε ποτέ τίποτα. Είναι οι λύσεις της πιο χαμηλής ποιότητας που τις "έχουν" όλοι. Όλοι ξέρουν να βρίζουν και να κλωτσάνε κι εμείς κι αυτοί και τα ζώα... αλλά εδώ μιλάμε για ανθρώπινες λύσεις σε προβλήματα δύσκολα, ανώτερης ποιότητας, που έχουν να κάνουν με ανθρώπους, με ζωές, με το αύριο.
Ότι και να λέμε ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΎΝΟΡΑ εκτός αν τους πυροβολούμε σαν ζώα ή τους αφήνουμε να πνιγούν όταν πηδάνε στη θάλασσα, πράγμα που δεν μπορώ ούτε να το φανταστώ ότι θα το έκαναν άνθρωποι σε ανθρώπους (ή μήπως δεν είναι άνθρωποι;). Ότι και να λέμε, όλοι μας έχουμε ένα ποσοστό ευθύνης για τους πολέμους και την εξαθλίωση που τους σπρώχνουν στην πόρτα μας! Και όσο το κακό δεν σταματά τόσο αυτοί θα φεύγουν από τις χώρες τους όπως θα κάναμε κι εμείς στη θέση τους.
Το πρόβλημα των μεταναστών είναι ένα από τα δυσκολότερα που θα χρειαστεί να λύσουμε και δεν θα λυθεί μέσα σε λίγο καιρό, με κάποια μέτρα μια κι έξω. Θα λυθεί αργά, κουραστικά με απογοητεύσεις, συγκρούσεις, πισωγυρίσματα κλπ μέσα στα χρόνια. Όμως όταν τελειώσουμε με αυτό, όλοι θα είμαστε κερδισμένοι και καλύτεροι. Ονειρεύομαι λοιπόν έναν κόσμο άλλο, πολύχρωμο, που άνθρωποι από όλα τα σημεία του ορίζοντα δίνουν τα χέρια και σκύβουν με προσοχή, αγάπη κι αφοσίωση πάνω από τα ίδια προβλήματα. Που ανταλλάζουν γνώσεις, εμπειρίες , μύθους, μουσικές κι αγώνες, πλούτο πραγματικό δηλαδή και μαζί προχωράνε κρατώντας ο καθένας τη διαφορετικότητα του. Έναν ΚΟΣΜΟ ΚΟΣΜΗΜΑ αληθινό που αρνείται να θαμπώσει βουλιάζοντας σε μικρότητες κραυγές και ουρλιαχτά εθνικισμού!
ΥΓ. Επειδή πολλοί θα πουν "και στην πράξη τι;" έχω να πω το εξής .Θεωρώ ότι το κυρίαρχο αυτή τη στιγμή είναι να ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ότι το πρόβλημα πρέπει να λυθεί , ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΥΣΤΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΤΗΤΕΣ και ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΘΡΩΠΩΝ...
Αν πάλι δεν είναι τόσο ακραίος είναι το ίδιο εύκολο να μιλήσει κανείς "απλά" σαν σωστός Έλληνας "νοικοκύρης" που "καταλαβαίνει" μεν το πρόβλημα αυτών των ανθρώπων αλλά πάνω από όλα βάζει την πατρίδα του και την οικογένειά του όσο ανθρωπιστής κι αν είναι (και μαμώ τους ανθρωπισμούς!). Αμέσως θα έχει μαζί του τη μεγάλη "πλειοψηφία του λαού" που -γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε- δυστυχώς θα ευχόταν να ψεκάσουν τους μετανάστες σαν κατσαρίδες (φυσικά κάποιοι άγνωστοι) και να απαλλαγούμε από δαύτους μια και καλή!
Αν όμως θέλει να λέγεται προοδευτικός η απλά άνθρωπος που βαδίζει με νέους όρους προς το αύριο, και δεν τσαλαβουτάει στα λασπόνερα μιας μίζερης επιβίωσης χωρίς όνειρο, τότε το πράγμα δυσκολεύει πολύ. Κι αυτό γιατί τότε θα πρέπει να σκεφτεί τον εαυτό του σαν μέλος και δημιουργό μιας κοινωνίας που σκέφτεται αρκετά διαφορετικά από ότι η σημερινή απαράδεκτη δική μας. Μιας κοινωνίας πολύχρωμης που το κάθε χρωματάκι της διατηρεί την ιδιαιτερότητά του και είναι το ίδιο απαραίτητο με κάθε άλλο και που αν λείψει, απλά κάτι πολύτιμο θα έχει χαθεί. Μιας κοινωνίας που λειτουργεί σαν κοινωνία, σαν σώμα δηλαδή που όταν ένα κύτταρό του "πονάει", πονάει ολόκληρο και ψάχνει τρόπο για να απαλύνει τον πόνο. Μιας κοινωνίας άλλης δηλαδή, καλύτερης, αυριανής!
Το δύσκολο με το σωστό και το λάθος δεν είναι το να βρεις τι είναι το σωστό. ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ! Είναι το να βρεις μέσα σου εκείνη την ποιότητα που σε κάνει κάτι παραπάνω, από αυτό που σήμερα δεν σου επιτρέπει να κάνεις το μετέωρο βήμα που σε πάει στη λύση του προβλήματος.
Η λογική που λέει καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ, όσο κι αν φαίνεται σωστή αν την "πας" λίγο πιο πέρα, καταλήγει σε δρόμους περίεργους. "Ήξερα ότι ήταν έγκλημα αλλά το κορμί ήταν τόσο όμορφο και τόσο γυμνό, που δεν γινόταν να μην το κάνω" η "τον έσπρωξα στο γκρεμό αλλά αν δεν το έκανα θα κινδυνεύαμε να πεθάνουμε κι οι δύο" η σε άλλες λογικές του στυλ "αμάρτησα για το παιδί μου". Μπορεί για όλα τα εγκλήματα να υπάρχουν πάντα καλές δικαιολογίες, όμως δεν νομιμοποιούν το έγκλημα, τι να κάνουμε;
Πάντως όλες αυτές οι λογικές δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα, αλλά μόνο να το κάνουν χειρότερο και για μας και για κείνους. Με τσαμπουκάδες, ουρλιαχτά, μαχαιρώματα και μπουνιές δε λύθηκε ποτέ τίποτα. Είναι οι λύσεις της πιο χαμηλής ποιότητας που τις "έχουν" όλοι. Όλοι ξέρουν να βρίζουν και να κλωτσάνε κι εμείς κι αυτοί και τα ζώα... αλλά εδώ μιλάμε για ανθρώπινες λύσεις σε προβλήματα δύσκολα, ανώτερης ποιότητας, που έχουν να κάνουν με ανθρώπους, με ζωές, με το αύριο.
Ότι και να λέμε ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΎΝΟΡΑ εκτός αν τους πυροβολούμε σαν ζώα ή τους αφήνουμε να πνιγούν όταν πηδάνε στη θάλασσα, πράγμα που δεν μπορώ ούτε να το φανταστώ ότι θα το έκαναν άνθρωποι σε ανθρώπους (ή μήπως δεν είναι άνθρωποι;). Ότι και να λέμε, όλοι μας έχουμε ένα ποσοστό ευθύνης για τους πολέμους και την εξαθλίωση που τους σπρώχνουν στην πόρτα μας! Και όσο το κακό δεν σταματά τόσο αυτοί θα φεύγουν από τις χώρες τους όπως θα κάναμε κι εμείς στη θέση τους.
Το πρόβλημα των μεταναστών είναι ένα από τα δυσκολότερα που θα χρειαστεί να λύσουμε και δεν θα λυθεί μέσα σε λίγο καιρό, με κάποια μέτρα μια κι έξω. Θα λυθεί αργά, κουραστικά με απογοητεύσεις, συγκρούσεις, πισωγυρίσματα κλπ μέσα στα χρόνια. Όμως όταν τελειώσουμε με αυτό, όλοι θα είμαστε κερδισμένοι και καλύτεροι. Ονειρεύομαι λοιπόν έναν κόσμο άλλο, πολύχρωμο, που άνθρωποι από όλα τα σημεία του ορίζοντα δίνουν τα χέρια και σκύβουν με προσοχή, αγάπη κι αφοσίωση πάνω από τα ίδια προβλήματα. Που ανταλλάζουν γνώσεις, εμπειρίες , μύθους, μουσικές κι αγώνες, πλούτο πραγματικό δηλαδή και μαζί προχωράνε κρατώντας ο καθένας τη διαφορετικότητα του. Έναν ΚΟΣΜΟ ΚΟΣΜΗΜΑ αληθινό που αρνείται να θαμπώσει βουλιάζοντας σε μικρότητες κραυγές και ουρλιαχτά εθνικισμού!
ΥΓ. Επειδή πολλοί θα πουν "και στην πράξη τι;" έχω να πω το εξής .Θεωρώ ότι το κυρίαρχο αυτή τη στιγμή είναι να ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ότι το πρόβλημα πρέπει να λυθεί , ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΥΣΤΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΤΗΤΕΣ και ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΜΕΤΑΞΥ ΑΝΘΡΩΠΩΝ...
source: zortal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου