H απίστευτη ιστορία της κατασκόπου που κυνηγούσε ο «Χασάπης της Λυών» κι έβαζε ιερόδουλες να μολύνουν τους Ναζί με αφροδίσια

Μπορεί η Βιρτζίνια Χολ να είχε μόνον ένα πόδι, αλλά καμία άλλη μυστική πράκτορας των Συμμάχων, δεν
«βασάνισε» τόσο τους Ναζί όσο η «κουτσή κυρία».



Κι αυτός ήταν ο λόγος που ο διαβόητος αρχηγός της Gestapo, Xέρμαν Γκαίρινγκτην είχε χαρακτηρίσει «την πιο επικίνδυνη απ’ όλες» τις κατασκόπους του εχθρού προσφέροντας μεγάλη αμοιβή για τη σύλληψή της, αφού με τη δράση της βοήθησε στη νίκη επί του Γ’ Ράιχ, επιστρατεύοντας μεταξύ άλλων ακόμη και
ιερόδουλες για να μολύνουν στελέχη των Ναζί με σύφιλη και γονόρροια.
Γεννημένη το 1906 στη Βαλτιμόρη η Βιρτζίνια Χολ εργαζόταν για την βρετανική Υπηρεσία Ειδικών Αποστολών του Ουίνστον Τσόρτσιλ– πρόδρομο της MI6- και κινείτο στη διάρκεια του Πολέμου μεταξύ Λονδίνου και της κατεχόμενης Γαλλίας, προκαλώντας μεγάλες καταστροφές πίσω από τις εχθρικές γραμμές.

Πίνακας που δείχνει τη Βιρτζίνια Χολ να χειρίζεται ασύρματο στην κατεχόμενη από τους Ναζί Γαλλία /Φωτογραφία: CIA/Wikipedia


Επιστράτευε ιερόδουλες για να θέτει εκτός μάχης αξιωματικούς των Ναζί


Η Αμερικανίδα κατάσκοπος είχε τη βάση της στη Λυών, ένα από τα προπύργια της γαλλικής αντίστασης και όπως αποκαλύπτει σ’ ένα νέο βιβλίο της με τίτλο “A Woman of No Importance” («Μια Γυναίκα χωρίς Σημασία») η συγγραφεύς και δημοσιογράφος Σόνια Πέρνελ, η Χολ είχε αποδειχθεί ικανότατη στη στρατολόγηση συνεργατών κατά του Άξονα. Μία εξ’ αυτών ήταν η Ζερμαίν Γκερέν, ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής όπου σύχναζαν Γερμανοί αξιωματικοί και κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Η 37χρονη Γκερέν προέτρεπε τα «κορίτσια» που εργάζονταν στον οίκο ανοχής να προσφέρουν ποτά στους πελάτες, εθίζοντας μάλιστα ορισμένους σε ναρκωτικά, όπως η ηρωίνη, για να καταστούν ανίκανοι για πόλεμο.

Η Γκερέν γνώρισε μάλιστα την Χολ σ’ έναν γυναικολόγο, τον δρα Ζαν Ρουσέ, που της επέτρεπε να χρησιμοποιεί την κλινική του για την περίθαλψη λαβωμένων αντιστασιακών και πρακτόρων.

H Αμερικανίδα κατάσκοπος Βιρτζίνια Χολ, που είχε επικηρύξει η Γκεστάπο / Φωτογραφία: Twitter

Κι όχι μόνον αυτό. Ο Δρ Ρουσέ συμμετείχε και σ’ ένα πανούργο σχέδιο της Χολ κάνοντας τους Γερμανούς αξιωματικούς να πιστεύουν ότι τα «κορίτσια» που εργάζονταν στον οίκο ανοχής δεν είχαν μολυνθεί με αφροδίσια νοσήματα, χορηγώντας στις εν λόγω ιερόδουλες τα σχετικά πιστοποιητικά με τη μορφή λευκών καρτών. Μόνον που τα «κορίτσια» είχαν μολυνθεί με σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες και έτσι κολλούσαν τους αξιωματικούς του εχθρού σύφιλη και γονόρροια, θέτοντάς τους εκτός μάχης.
«Χασάπης της Λυών»: Θα έδινα τα πάντα για να πιάσω αυτή την Καναδέζα σκύλα


Η πολυμήχανη κατάσκοπος είχε καταφέρει ακόμη να πείσει έναν κομμωτή να τη βοηθά να μεταμφιέζει μέλη της αντίστασης, ενώ χρησιμοποιούσε το ευρύ δίκτυο επαφών και γνωριμιών της για να κρύβει και να περιθάλπει Βρετανούς πιλότους μαχητικών που είχαν καταρρίψει οι Ναζί.
Οι Γερμανοί είχαν επιστρατεύσει όσους διπλούς πράκτορες μπορούσαν για να συλλέξουν πληροφορίες για τη μυστηριώδη αντίπαλο και να την εξολοθρεύσουν αν την εντόπιζαν. Αλλά η Γκεστάπο και ο επικεφαλής της που είχε αναλάβει το κυνήγι της Χολ, ο διαβόητος «χασάπης της Λυών» Κλάους Μπάρμπι, δεν
κατάφεραν ποτέ να ανακαλύψουν την εθνικότητα ή το πραγματικό της όνομα. Κι έτσι ο Μπάρμπι σ’ ένα ξέσπασμα οργής αναφώνησε κάποτε: «Θα έδινα τα πάντα για να πιάσω αυτή την κουτσή Καναδέζα σκύλα».

To πλαστό πιστοποιητικό με το όνομα Μαρσέλ Μοντάν με το οποίο εφοδίασε τη Βιρτζίνια Χολ το αμερικανικό
Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (Office of Strategic Services -OSS) / Φωτογραφία: Wikipedia
Η κουτσή κατάσκοπος και ο «Κάθμπερτ»


Η Χολ μιλούσε άπταιστα Γαλλικά, Ιταλικά και Γερμανικά και με αυτά τα προσόντα είχε βρει πριν την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην ηλικία τότε των 25 ετών, δουλειά στην αμερικάνικη Πρεσβεία στη Βαρσοβία της Πολωνίας. Μετά από κάποιο διάστημα μετατέθηκε στη Σμύρνη, αλλά στη διάρκεια μιας εκδρομής για κυνήγι τραυματίστηκε και έμεινε ανάπηρη, όταν της γλίστρησε το όπλο και στην προσπάθειά της να το πιάσει πυροβόλησε κατά λάθος το αριστερό της πόδι. Μέχρι να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο είχε πάθει γάγγραινα και για να σώσει τη ζωή της ο χειρουργός αναγκάστηκε να της κόψει το πόδι από το γόνατο και κάτω. Επιστρατεύοντας το θάρρος της και προσπαθώντας να αντιμετωπίσει με χιούμορ την κατάσταση, η Χολ βάφτισε «Κάθμπερτ» το ξύλινο πόδι που αναγκάστηκε έκτοτε να φορά.
Αφού εργάστηκε σε Τουρκία, Ιταλία και Εσθονία, ο πόλεμος την βρήκε το 1939 στο Παρίσι, όπου έγινε εθελόντρια οδηγός ασθενοφόρου. Όταν οι δυνάμεις των Ναζί εισέβαλαν στη Γαλλία τον επόμενο χρόνο, διέφυγε στο Λονδίνο και με τις γνώσεις που είχε στις ξένες γλώσσες στρατολογήθηκε εθελοντικά στην Υπηρεσία Ειδικών Αποστολών. Αφού εκπαιδεύτηκε στα όπλα, στις τηλεπικοινωνίες, την ασφάλεια, αλλά και να σκοτώνει αντιπάλους, η Χολ επέστρεψε στη Γαλλία του καθεστώτος Βισύ παριστάνοντας την ανταποκρίτρια της εφημερίδας New York Post, αλλά με βασική αποστολή να οργανώσει δίκτυα αντίστασης κατά της γερμανικής κατοχής.
Η διαφυγή στην Ισπανία


Μετά την εισβολή των Γερμανών τον Νοέμβριο του 1942 στη Βόρεια Αφρική, τα ναζιστικά στρατεύματα πλημμύρισαν την περιοχή δράσης της κι έτσι η θαρραλέα Αμερικανίδα αναγκάστηκε να διαφύγει στην Ισπανία περνώντας πεζή με το τεχνητό της μέλος μέσα στο καταχείμωνο τα Πυρηναία. Στη διάρκεια του
ταξιδιού της επικοινώνησε με τα κεντρικά στο Λονδίνο, λέγοντας ότι η ίδια είναι καλά αλλά ότι την ταλαιπωρεί ο Κάθμπερτ. Κι οι προϊστάμενοί της, ξεχνώντας ότι η Χολ αναφερόταν στο ξύλινο πόδι της, της είπαν :«αν σε προβληματίζει ο Κάθμπερτ, εξολόθρευσέ τον»…

Η Βιρτζίνια Χολ παρασημοφορείται για τη δράση της από τον Αμερικανό στρατηγό Γουίλιαμ Ντόνοβαν με τον «Σταυρό για Διακεκριμένη Υπηρεσία» το 1945 /Φωτογραφία αρχείου: Wikipedia

Δεν είχε προλάβει να φθάσει στην Ισπανία, όταν τη συνέλαβαν σ’ έναν σιδηροδρομικό σταθμό για παράνομη είσοδο στη χώρα. Έμεινε έξι εβδομάδες στη φυλακή μέχρι που ένας συγκρατούμενός της, που αφέθηκε στο μεταξύ ελεύθερος, ενημέρωσε Αμερικανούς αξιωματούχους στη Βαρκελώνη, οι οποίοι πέτυχαν την αποφυλάκισή της.

Στη συνέχεια η Χολ εντάχθηκε στις αμερικανικές υπηρεσίες κατασκοπείας το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (Office of Strategic Services -OSS) και τον Μάιο του 1944 εστάλη πίσω στη Γαλλία με το ψευδώνυμο Μαρσέλ Μοντάν παριστάνοντας την αγρότισσα σ’ ένα χωριό. Για να μη κινήσει υποψίες έβαψε γκρίζα τα μαλλιά της, έσερνε τα πόδια της βαδίζοντας για να κρύβει την
αναπηρία της και έκανε νέα σφραγίσματα στα δόντια της για να μοιάζουν μ’ αυτά που έκαναν τότε οι Γάλλοι οδοντίατροι. Είχε αναλάβει να επικοινωνεί μέσω ασυρμάτου με τους ανωτέρους της για να ενημερώνει για τις κινήσεις του εχθρού και για να συντονίζει τις ρίψεις από αεροσκάφη προμηθειών για τους μαχητές της αντίστασης. Αλλά ανέλαβε και επιθετική δράση, αφού η ομάδα της κατέστρεψε τέσσερις γέφυρες, έκανε σαμποτάζ σε σιδηροδρομικές και τηλεφωνικές γραμμές, ενώ σκότωσε κάπου 150 Γερμανούς κι έπιασε πάνω από 500 αιχμαλώτους, όπως ανέφερε η ίδια στην τελευταία της αναφορά στα κεντρικά, περί τον Σεπτέμβριο του 1944, όταν τα συμμαχικά στρατεύματα έφθασαν στην περιοχή όπου δρούσε μετά την απόβαση στη Νορμανδία.
Η αναγνώριση

Μετά το τέλος του Πολέμου η γαλλική κυβέρνηση της την παρασημοφόρησε με το Croix de Guerre avec Palme, η βρετανική την έχρισε «μέλος του τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας», ενώ ο Αμερικανός στρατηγός Γουίλιαμ Ντόνοβαν της απένειμε τον «Σταυρό για Διακεκριμένη Υπηρεσία» σε μια σεμνή τελετή, αφού η ίδια αρνήθηκε την επίσημη δεξίωση που ήθελε να παραθέσει προς τιμή της ο τότε Πρόεδρος των Η.Π.Α., Χάρι Τρούμαν, για να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητά της σε εχθρούς που θα είχαν επιζήσει και θα επεδίωκαν να την σκοτώσουν.
Η Βιρτζίνια Χολ παντρεύτηκε έναν από τους πρώην συμπολεμιστές της στη Γαλλία, τον Γάλλο Πολ Γκουαλό και συνέχισε να εργάζεται ως αναλύτρια για τη CIA μέχρι τη σύνταξή της στην ηλικία των 60 το 1966. Έζησε το υπόλοιπο της ζωής της στη γενέτειρά της στην πολιτεία του Μέριλαντ μέχρι που άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 76 ετών το 1982.

iefimerida.gr

«Η βύθιση του Τιτανικού δεν ήταν δυστύχημα, αλλά συμβόλαιο θανάτου» (pics + vids)

107 χρόνια συμπληρώνονται από τη βύθιση του Τιτανικού, ενός μυθικού για την εποχή πλοίου, και πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η βύθισή του μόνο δυστύχημα δεν ήταν.

Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Απριλίου του 1912, όταν ο Τιτανικός, το καμάρι της βρετανικής ναυσιπλοΐας και της White Star Line ταξιδεύοντας στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού Ωκεανού, χτύπησε πάνω σε παγόβουνο και «χάθηκε» για πάντα στο βυθό της θάλασσας, παρασέρνοντας στο θάνατο περισσότερους από 1500 ανθρώπους.

Μήπως, όμως, ο Τιτανικός ήταν προγραμματισμένος να βυθιστεί; Ποιοι ήθελαν το αβύθιστο, όπως το χαρακτήριζαν κάποιοι, «μεγαθήριο» να μην φτάσει ποτέ στο λιμάνι της Νέας Υόρκης; Ήταν το παγόβουνο η αιτία που ο Τιτανικός αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες; Ποιοι ήταν οι 3 επιβάτες που δεν έπρεπε να βγουν ζωντανοί από το πλοίο;

Το χρονικό της τραγωδίας
Ο Τιτανικός ξεκίνησε το παρθενικό ταξίδι του την Τετάρτη, 10 Απριλίου 1912. Στο πλοίο πρώτα επιβιβάστηκαν οι επιβάτες της Γ' θέσης, και ακολούθησαν οι επιβάτες Β' και Α' θέσης. Το πλοίο ξεκίνησε από το Σαουθάμπτον της Αγγλίας με 922 επιβάτες, ενώ οι περισσότεροι επιβιβάστηκαν στο Χερβούργο και το Κουινστάουν. Στο λιμάνι του Σαουθάμπτον, ο Τιτανικός παραλίγο να προκαλέσει ένα ατύχημα, όταν το κύμα που δημιούργησε το τεράστιο εκτόπισμά του έσπασε τους κάβους του αγκυροβολημένου πλοίου SS City of New York, το οποίο παραλίγο να συγκρουστεί με τον Τιτανικό.

Το ταξίδι του Τιτανικού εξελισσόταν ομαλά και το πλοίο έφτασε με ασφάλεια στη Μάγχη, όπου πλησίασε στο λιμάνι του Χερβούργου στη Γαλλία. Επειδή δεν υπήρχαν αποβάθρες για ένα πλοίο στο μέγεθος του Τιτανικού, οι επιβάτες μεταφέρθηκαν σε αυτό με δύο άλλα μικρότερα πλοία της εταιρείας. Εκεί, συνολικά επιβιβάστηκαν άλλοι 274 επιβάτες και αποβιβάστηκαν 24. Ο Τιτανικός στη συνέχεια κατευθύνθηκε στο Κουινστάουν, στην Ιρλανδία, από όπου αναχώρησε στις 1:30 μμ στις 11 Απριλίου 1912.

Στις 23:40 την 14η Απριλίου 1912, ο Τιτανικός συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο στον Ατλαντικό Ωκεανό, νοτιοανατολικά της Νέας Γης. Αν και έγιναν υπεράνθρωπες προσπάθειες να αποφευχθεί η σύγκρουση, (όπισθεν ολοταχώς και στροφή αριστερά), ήταν αδύνατο να αλλάξει πορεία, καθώς το πλοίο είχε αναπτύξει τη μέγιστη ταχύτητα, προκειμένου να φτάσει όσο πιο γρήγορα ήταν δυνατόν στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Άλλωστε, εκείνη την εποχή ήταν συνηθισμένο φαινόμενο τα πλοία να αναπτύσσουν μέγιστη ταχύτητα για να ξεπεράσουν γρήγορα την περιοχή με τα... παγόβουνα.









Το παγόβουνο έσκισε το κύτος του πλοίου, ξεκινώντας από την πλώρη, όπου κατέστρεψε και τα 5 στεγανά μέρη του πλοίου επιτρέποντας την εισροή υδάτων στο σκάφος. Ο Τιτανικός είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε ακόμα και αν πλημμύριζαν 4 στεγανά να μπορούσε να επιπλεύσει, όχι όμως και τα 5.

Ο Τιτανικός βυθίστηκε σε δύο ώρες και σαράντα λεπτά. Συγκεκριμένα, στις 02:20 μ.μ. της 15ης Απριλίου γράφτηκε ο τραγικός επίλογος.

Το κύτος του πλοίου 2 λεπτά πριν από τη βύθιση έσπασε σε 2 κομμάτια, αφού ενώ βυθιζόταν με την πλώρη προς τα κάτω και την πρύμνη προς τα πάνω, αποκόπηκε η πρύμνη, λόγω του τεράστιου βάρους του νερού στην πλώρη. Η βύθισή του παρέσυρε στο θάνατο περίπου 1.500 ανθρώπους, με τους υπόλοιπους 700 να βρίσκονται στις σωσίβιες λέμβους και να παρακολουθούν το τραγικό γεγονός.

Η περισυλλογή των διασωθέντων έγινε από το πλοίο RMS Carpathia, το οποίο έπλεε από τη Νέα Υόρκη προς το Φιούμε (σημερινή Ριέκα) και κατέφθασε στο σημείο του ναυαγίου στις 03:30. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Τιτανικός ήταν από τα πρώτα πλοία που χρησιμοποίησε το σήμα κινδύνου SOS - πρότερα και αντί αυτού χρησιμοποιούνταν το CQD (CQ Distress).

Η ρωγμή πριν από την σύγκρουση με το παγόβουνο
Το βασικό σενάριο που έχει επικρατήσει για το διασημότερο ναυάγιο στη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας είναι πως προσέκρουσε στο τεράστιο παγόβουνο, λόγω απροσεξίας του καπετάνιου και του πληρώματος.

Η νέα έκθεση των ερευνητών, όμως, αμφισβητεί το συγκεκριμένο σενάριο και κάνει λόγο για μία εκτεταμένη και ανεξέλεγκτη φωτιά, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη βύθιση του πλοίου.

Νέα στοιχεία από την έρευνα οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι στον Τιτανικό είχε εκδηλωθεί πυρκαγιά, ενώ δεν απορρίπτεται το ενδεχόμενο να υπήρξε συνδυασμός των δύο, δηλαδή το πλοίο να προσέκρουσε σε παγόβουνο, αλλά εξαιτίας της φωτιάς που είχε προηγηθεί!







Σύμφωνα με τα ευρήματα των ερευνητών, η φωτιά είναι πιθανό να εκδηλώθηκε σε ένα από τα λεβητοστάσια του τρίτου καταστρώματος.

Μία ομάδα, τουλάχιστον 12 ατόμων, προσπάθησε να την περιορίσει αλλά ήταν αδύνατον, καθώς στο σημείο είχαν αναπτυχθεί πολύ υψηλές θερμοκρασίες.

Όταν ο Τιτανικός προσέκρουσε ακυβέρνητος στο παγόβουνο, το σκαρί είχε υποστεί ήδη μεγάλη αλλοίωση και εξαιτίας αυτής, προκλήθηκε η ρωγμή!

Θεωρία συνωμοσίας: Ποιος ήθελε να βυθίσει τον Τιτανικό;
Μπορεί οι ερευνητές και οι επιστήμονες να αναλύουν τα δεδομένα με βάση στοιχεία και γεγονότα, υπάρχουν όμως και αυτοί που λατρεύουν να αναζητούν τις θεωρίες συνωμοσίας πίσω από μια τραγωδία. Έτσι και στον Τιτανικό!

Ας δούμε αναλυτικά τις θεωρίες των συνωμοσιολόγων.

Οι 3 επιβάτες και οι Ιλουμινάτι
Φυσικά και δεν είναι η πρώτη φορά που μια τραγωδία με μαζικούς θανάτους συνδέεται άμεσα με την μυστηριώδη οργάνωση.

Σύμφωνα λοιπόν με μία θεωρία, το πλοίο έγινε «πεδίο μάχης» για την εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης Πραγμάτων ανάμεσα σε τραπεζίτες, που ήθελαν να βγάλουν από τη μέση ο ένας τον άλλον, ώστε να προωθήσουν τα συμφέροντά τους μέσω της Κεντρικής Τράπεζας, η οποία δημιουργήθηκε ένα χρόνο μετά.

John Jacob Astor IV, Benjamin Guggenheim, Isador Strauss. Τρία ονόματα που δεν λένε κάτι στο ευρύ κοινό, αλλά, κάποιοι πιστεύουν ότι, ήταν η αιτία για να «χαθούν» χιλιάδες άνθρωποι. Οι 3 άνδρες αυτοί, ήταν πολέμιοι της δημιουργίας της Κεντρικής Τράπεζας, η οποία ως δια μαγείας ιδρύθηκε ένα χρόνο ΜΕΤΑ την βύθιση του Τιτανικού.





Η μοιρασιά στον παγκόσμιο πλούτο (σύμφωνα πάντα με την θεωρία συνωμοσίας) είναι θέμα 3 οικογενειών: Της οικογένειας Ρόθτσιλντ, της οικογένειας Ροκφέλερ και της οικογένειας Μόργκαν. Η απόφασή τους για την δημιουργία της Κεντρικής Τράπεζας το 1910, αυτόματα θα σήμαινε και τον παγκόσμιο έλεγχο. Μάλιστα, το Κογκρέσο ήταν αποφασισμένο να μπλοκάρει με κάθε τρόπο την δημιουργία της Κεντρικής Τράπεζας. Ποιοι ήταν οι 3 άνδρες που πίεζαν το Κογκρέσο να βάλει φράγματα στον δρόμο προς την δημιουργία του οικονομικού κολοσσού; Οι John Jacob Astor IV, Benjamin Guggenheim, Isador Strauss!

Έπρεπε συνεπώς να βγουν από τη μέση με κάποιο τρόπο. Ακόμη και αν έπρεπε να παρασύρουν μαζί τους σε μια παγίδα θανάτου άλλου 1500 ανθρώπους. Ακόμη και αν η White Star Line έβαζε λουκέτο χάνοντας εκατομμύρια δολάρια. Εξάλλου, ιδιοκτήτης της ήταν ο Πιερπόντ Μόργκαν, ο οποίος αγόρασε το 1909 την εταιρεία, όταν ήταν ο Τιτανικός στα... σκαριά.

Συμβόλαιο Θανάτου εν πλω
Το σχέδιο λοιπόν απλό: Οι John Jacob Astor IV, Benjamin Guggenheim, Isador Strauss, ήταν 3 από τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη. Η πρόσκληση να ταξιδέψουν με τον Τιτανικό, δεν ήταν απλά μια πρόφαση για να βγουν από την μέση και να συνεχιστεί απρόσκοπτα το σχέδιο δημιουργίας της Κεντρικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας.

Μάλιστα, ο συνωμοσιολογικός μύθος αναφέρει πως η ευκαιρία για... ξεκαθάρισμα των αντιπάλων της παγκόσμιας ελίτ δεν έπρεπε να πάει χαμένη. Προσκλητήρια με καμπίνα στην πρώτη θέση, εστάλησαν σε πολιτικούς, τραπεζίτες και σε άτομα που ήταν μελλοντικοί κίνδυνοι στα σχέδια των Ιλουμινάτι.



Αξίζει να σημειωθεί ότι μέσα στο πλοίο θα έμπαινε και ο Πιερπόντ Μόργκαν, αλλά ακύρωσε λίγα λεπτά πριν από την αναχώρηση από το λιμάνι του Σαουθάμπτον.

Ο ρόλος του καπετάνιου
Μπλεγμένος στο συνωμοσιολογικό κουβάρι είναι και ο Έντουαρντ Σμιθ, ο καπετάνιος του... αβύθιστου Τιτανικού. Σύμφωνα με τους συνωμοσιολόγους, ο καπετάνιος ηθελημένα οδήγησε το πλοίο μέσα από τα παγόβουνα του Ατλαντικού, παρεκλίνοντας από την αρχική πορεία, χρησιμοποιώντας την πρόφαση ότι ήθελε να διασκεδάσει τους επιβάτες με το θέαμα. Με λίγα λόγια, ο Σμιθ ήταν μέλος των Ιλουμινάτι και απλά εκτελούσε ένα σχέδιο που είχε εκπονηθεί αρκετά χρόνια πριν και εκτελέστηκε στις 14 Απριλίου του 1912.



Οι σωσίβιες λέμβοι και οι φωτοβολίδες
Φυσικά και όλοι γνωρίζουμε την ιστορία με το ο,τι ο Τιτανικός είχε ελάχιστες λέμβους. Αυτό (πάντα σύμφωνα με την θεωρία συνωμοσίας) μόνο τυχαίο δεν ήταν μιας και ο στόχος ήταν να μειωθεί κάθε πιθανότητα να βγουν ζωντανοί οι 3 στόχοι.

Παράλληλα, μυστηριωδώς, το πλοίο δεν διέθετε κόκκινες ναυτικές φωτοβολίδες, που είναι το χρώμα που δείχνει SOS στα άλλα πλοία αλλά... λευκές! Κάτι που το πλήρωμα ανακάλυψε την «ώρα μηδέν», με τα πλοία που έπλεεαν στα νερά να μην σπεύδουν σε βοήθεια αλλά να υποθέτουν πως ο Τιτανικός έκανε κάποιο πάρτι στο κατάστρωμα του.

Το βιβλίο που είχε προβλέψει το ναυάγιο
Και αν οι Ιλουμινάτι δεν είναι πολύ πειστικό επιχείρημα, τότε υπάρχει και η παρακάτω ιστορία, ενός βιβλίου που προέβλεπε τα πάντα, 14 χρόνια πριν συμβεί το ναυάγιο!

Η ιστορία της νουβέλας «Ματαιότητα» (Futility) εκδόθηκε το 1898 και αναφέρεται σε ένα υπερωκεάνιο που ονομάζεται "Τιτάν".

Στο βιβλίο αναφέρεται πως ήταν το μεγαλύτερο δημιούργημα του ανθρώπου και πρακτικά αβύθιστο.

Η κατασκευή του περιελάμβανε 19 στεγανά και ακόμη και 9 από αυτά να γέμιζαν με νερό το πλοίο θα μπορούσε να συνεχίσει να πλέει.

Σίγουροι για την κατασκευή τους οι κατασκευαστές προέβλεψαν χώρο για 24 μόνο σωστικές λέμβους, αρκετές για να χωρέσουν 500 από τους 3000 επιβάτες!

Αργότερα στο βιβλίο, μια ήρεμη απριλιάτικη νύχτα, ο Τιτάνας συγκρούεται με ένα παγόβουνο στο Βόρειο Ατλαντικό και βυθίζεται στο παρθενικό του ταξίδι!

Μόνο 13 επιβάτες επέζησαν του ναυαγίου.



Το 1912 ο Τιτανικός θεωρείται επίσης ένα αβύθιστο θαύμα.

Μόνο 20 σωστικές λέμβοι περιλαμβάνονται στον εξοπλισμό.

Βυθίζεται τη νύχτα της 14ης Απριλίου στο Βόρειο Ατλαντικό μετά από σύγκρουση με παγόβουνο...

Μετά το πραγματικό ναυάγιο του Τιτανικού, ο Ρόμπερτσον ξανατύπωσε το βιβλίο του με τις πολύ περίεργες αυτές ομοιότητες, με τον νέο τίτλο «Το ναυάγιο του Τιτάνα».

Ο επίλογος
Φυσικά κανείς δεν μπορεί να αποδείξει πως ο Τιτανικός ήταν από την αρχή ένα «φέρετρο» που θα εξυπηρετούσε τους σκοπούς μιας ελίτ ανθρώπων, ωστόσο οι λάτρεις των συνωμοσιών δεν ξεγελιούνται τόσο... εύκολα!
newsbomb.gr

Στο φως το Αρχείο Παττακού με φρονήματα αιρετών -Τι έγραφαν οι καταδότες [εικόνες]

Ένας κόσμος που βρισκόταν καταχωνιασμένος στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ήρθε ξανά στο φως, αναδεικνύοντας πολιτικές πρακτικές, ηθικές αξίες και ιδεοληψίες της μετεμφυλιακής εποχής και της χούντας των συνταγματαρχών.

Στο υπουργείο Εσωτερικών εδώ και σχεδόν δύο χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη μια προσπάθεια διάσωσης και ανάδειξης του ιστορικού αρχείου του. Η διεξοδική έρευνα σε υπόγεια και αποθήκες, ανάμεσα σε τόνους από σαβούρα και σωρούς από άχρηστα αντικείμενα, έβγαλε τελικά «θησαυρό». 

Το Αρχείο Παττακού ήταν ξεχασμένο εδώ και μισό αιώνα

Εκτός από χιλιάδες σελίδες από νόμους, εγκυκλίους, υπουργικές αποφάσεις, καθώς και στοιχεία και τεκμήρια που αφορούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, εντοπίστηκε και το λεγόμενο «Αρχείο Παττακού». Ξεχασμένο εδώ και μισό αιώνα, αποτελείται από στοιχεία για τα φρονήματα και την πολιτική δράση των αιρετών της Αυτοδιοίκησης σε όλη την επικράτεια, που απέστειλαν την 'Ανοιξη του 1967 νομάρχες, καθώς και κατά τόπους διοικητές της Χωροφυλακής και του Στρατού προς τον τότε υπουργό Εσωτερικών του νεοσύστατου δικτατορικού καθεστώτος κατόπιν σχετικού αιτήματος του τελευταίου. Στο αρχείο υπάρχουν επίσης ενσωματωμένες επιστολές απλών πολιτών που ανέλαβαν με δική τους πρωτοβουλία να καταγγείλουν πρόσωπα και καταστάσεις με σκοπό την «διαφύλαξην του Εθνοσωτηρίου έργου της Επαναστάσεως». Πρακτική που τα λεξικά της νέα ελληνικής γλώσσας περιγράφουν στο λήμμα «χαφιεδισμός».

Με αυτό τον τρόπο οι υπηρεσίες του υπουργείου ενημερώθηκαν π.χ. ότι επικεφαλής δήμου (τα ονόματα προσώπων και τόπων και τα προσωπικά δεδομένα είναι καλυμμένα) είναι «σαφώς κεντρώος. Ερυμουλκύθη πλήρως υπό των κομμουνιστών και ετήρησεν πιστώς την γραμμήν των. 'Ατομον άβουλον, άνευ ιδιαιτέρων ικανοτήτων και άνευ του επιβαλλομένου κύρους. Φερέφωνον και τυφλόν όργανον της ΕΔΑ». Δεν ήταν όμως μόνο ο δήμαρχος «κόκκινος», καθώς ο αναπληρωτής του, ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου και ένας δημοτικός σύμβουλος ήταν χαρακτηρισμένοι ως «κομμουνισταί Γ΄ κατηγορίας» (δηλαδή «επικίνδυνος κομμουνιστής», κατηγορία Α΄: «συμπαθώς κομμουνιστής», κατηγορία Β΄: «ενεργός κομμουνιστής»), οι οποίοι φυσικά συνελήφθησαν και παύθηκαν από τα καθήκοντά τους.
Το Αρχείο αποτελείται από στοιχεία για τα φρονήματα και την πολιτική δράση των αιρετών της Αυτοδιοίκησης σε όλη την επικράτεια

Εκτός πνεύματος του καθεστώτος ήταν και πέντε δημοτικοί σύμβουλοι δήμου της πρωτεύουσας, με αποτέλεσμα οι τέσσερις εξ αυτών να απολυθούν τον Μάιο του 1967 με απόφαση του Στρατιωτικού Διοικητή Αθηνών. Ο ένας ήταν «κεντρώος με αριστεράς τάσεις», ο άλλος «κεντρώος άνευ συγκροτήσεως και ικανοτήτων. Ασχολείται περισσότερον με τα ατομικά του συμφέροντα χωρίς να δεικνύει ενδιαφέρον δια τα κοινά. Αρνητικόν στοιχείον». Ο τρίτος «φανατικός και εμπαθής κεντρώος με αριστεράς τάσεις. Οπαδός του Ανδρέα Παπανδρέου. Καίτοι επιστήμων, δεν έχει απόλυτον κύρος. Αρνητικόν στοιχείον, μη εμπνέον εμπιστοσύνη». Για τους άλλους οι περιγραφές για την προσωπικότητά τους είναι περιττές. Αρκεί ο χαρακτηρισμός «κομμουνισταί Γ΄ κατηγορίας» και η υποσημείωση ότι συνελήφθησαν και κρατούνται.

Κι ενώ οι επίσημες αναφορές είναι τηλεγραφικές, οι επιστολές των απλών πολιτών βρίθουν από λεκτικές περικοκλάδες εις άπταιστον καθαρεύουσα. Εδώ η μορφή είναι σε γενικές γραμμές κοινή: Στην αρχή, ο αποστολέας εξυμνεί το έργο της κυβέρνησης και εκφράζει την ικανοποίηση του ιδίου και των περισσοτέρων συντοπιτών του για το ότι θα προχωρήσει «εις την κάθαρσιν των ερειπίων, τα οποία μας επεσώρευσεν ο παλαιοκομματισμός» και θα οδηγήσει στη δημιουργία της «Νέας Ελλάδος». «Η 21η Απριλίου», τονίζεται χαρακτηριστικά σε μια επιστολή, «είναι η εσχάτη σανίς σωτηρίας της φυλής μας και αισθανόμεθα ότι το έργο της πρέπει να είναι πλήρες, ακέραιον και αλάθητον και να διαφυλαχθεί ως κόρην οφθαλμού».

«Η Ελλάς Ανέστη»
Οι απλοί πολίτες με επιστολές τους κατήγγειλαν συμπολιτες τους
Πρώην δημοτικός σύμβουλος σε δήμο της Αττικής, εκφράζει με βεβαιότητα ότι «η ελληνική ιστορία είναι η μόνη φορά που θα αναγκαστεί να κατατάξει δημοσίους άνδρας εις το πάνθεον των Αγίων διότι 'Αγιος είναι ο τόπος αυτός που λέγεται Ελλάς». Για έναν 60χρονο από το Κιλκίς με τη νέα κυβέρνηση «η Ελλάς Ανέστη», ενώ «με την αδιαφορία των προηγούμενων κυβερνήσεων συγκεντρώθηκαν επικίνδυνα σύννεφα πάνω από τη χώρα, αλλά ως εκ θαύματος βρέθηκαν άνθρωποι με πραγματικό ελληνικό αίμα και διέλυσαν τα σύννεφα σαν χάρτινους πύργους και έλαμψε ο ήλιος, έλαμψε η ελευθερία, η Δημοκρατία και η ανεξαρτησία».

Στη συνέχεια υπάρχει σύντομη αυτοπαρουσίαση κατά την οποία κυριαρχούν οι περγαμηνές του γράφοντος στον πόλεμο του 1940, και ιδίως στον «κομμουνιστοσυμμοριτοπόλεμο», ενώ δεν παραλείπονται να τονιστούν τα πατριωτικά αισθήματα του ιδίου και της οικογένειάς του. 

Και τέλος ακολουθεί το κυρίως θέμα: η κατάδοση τοπικών αρχόντων και λοιπών συγχωριανών με δημόσια αξιώματα, που όμως κατά τους αποστολείς δεν αξίζουν τη θέση που κατέχουν λόγω αριστερών φρονημάτων, που πολύ συχνά συνοδεύονται και από έλλειψη ικανοτήτων και ηθικής. Εκφράζοντας το κοινό αίσθημα των συντοπιτών τους, οι επιστολογράφοι ζητούν την καθαίρεση των τοπικών δημάρχων, κοινοταρχών ή δημοτικών και κοινοτικών συμβούλων, ενώ ορισμένοι δεν διστάζουν να αυτοπροταθούν για κάλυψη χηρεύουσας θέσης. Όπως για παράδειγμα ένας κάτοικος χωριού της Πέλλας που ενημερώνει τον Παττακό ότι τώρα που ο κοινοτάρχης της περιοχής καθαιρέθηκε, ζητά να αναλάβει ο ίδιος «διότι κανείς εκ των συγχωριανών μου δεν έχει τα προσόντα μου», ενώ εάν δεν διορισθεί σε αυτή τη θέση προτείνει να τοποθετηθεί έστω αρχηγός των τοπικών ΤΕΑ (Τάγματα Εθνοφυλακής Αμύνης).

Ο κομμουνιστής Παύλος Μπακογιάννης
Ανάμεσα στις επιστολές ξεχωρίζει ενός Λευκαδίτη μετανάστη στη Γερμανία, ο οποίος διαμαρτύρεται για την εκπομπή του Παύλου Μπακογιάννη στην «Deutche Welle», γιατί όπως καταγγέλλει, μεταδίδει «σχόλια, κρίσεις και συμπεράσματα ευνοϊκώς προσκείμενα του διεθνούς κομμουνισμού».

Έμπορος μοτοποδηλάτων από την Αργολίδα εκφράζει την απορία ότι ενώ για να διορισθεί κάποιος κλητήρας ή αγροφύλακας ερευνάται το παρελθόν και τα φρονήματα ακόμα και των θείων και ξάδελφών του, «πως είναι δυνατόν να διορισθή δήμαρχος πόλεως, πρόσωπον του οποίου ο μεν πατήρ, άτομον ρευστής συνειδήσεως, αξιωματικός ων υπηρετών την εποχήν εκείνην εις τα Τάγματα Ασφαλείας, κατεπρόδωσε την Εθνικήν παράταξιν και τους συνστρατιώτας προσχωρήσας εις τον ΕΛΑΣ, ο δε περί ου ο λόγος υιός, φορεύς του παλαιοκομματικού πνεύματος, έξαλλος και ασταθής, εγωιστικός και ιδιοτελής τον χαρακτήρα, κάκιστα ως δήμαρχος πολιτευόμενος και τελείως προς το πνεύμα της επαναστάσεως ασυμβίβαστος...».

Στρατιωτικός Διοικητής στην Ηλεία καταγγέλλεται ότι «άγεται και φέρεται από πρόσωπα εθνικόφρονα μεν, αλλά ουχί αξιοπρεπή και τίμια», διόρισε στην Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών, «άνθρωπον αγράμματον, άξεστον και ουχί τίμιον, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει πρώην βουλευτή, με τον οποίο υπηρέτησαν μαζί στην Κατοχή στα Τάγματα Ασφαλείας, ενώ και ολόκληρη η οικογένειά του αποτελούσε τους μαγγουροφόρους του».

Ο «επικινδυνέστερος του Ανδρέα Παπανδρέου»
Ο πρόεδρος της Εθνικής Ενώσεως Αναπήρων και Θυμάτων Πολέμου ακριτικής πόλης ενημερώνει ότι ο τότε δήμαρχος «τυγχάνει επικινδυνέστερος του Ανδρέα Παπανδρέου», ενώ ο προτεινόμενος αντικαταστάτης του είναι «αντιπαθέστερος του πρώτου λόγω μεγίστου Σατραπισμού του και περιφρονήσεως των πάντων». 

Για πρόεδρο κοινότητας των Ιωαννίνων αναφέρεται ότι «από φανατικός εαμίτης κατά την εποχή της εαμοκρατίας, ως στρατιωτικός υπεύθυνος, μετά την αποκατάσταση του κράτους κατόρθωσε να απαλλαγεί πάσης κατηγορίας και να παρουσιάσει σήμερα ψευδείς περγαμηνές εθνικόφρωνος ήρωος».

Εκτός από το «Αρχείο Παττακού», το ιστορικό αρχείο του υπουργείου Εσωτερικών περιλαμβάνει ακόμη αποφάσεις αφαίρεσης της Ιθαγένειας των «αντεθνικώς δρώντων» κομμουνιστών κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου (π.χ. όλων των μελών της «Κυβέρνησης του Βουνού») και της απριλιανής δικτατορίας, στοιχεία για τους διατελέσαντες νομάρχες, τα εκλογικά αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών από το 1928 και μετά, το αρχείο εκλογικών εγκυκλίων, καθώς και τις θεσμικές, γεωγραφικές, διοικητικές και λοιπές μεταβολές της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Σημαντικό μέρος του αρχείου άρχισε ήδη να ψηφιοποιείται προκειμένου να αποδοθεί το υλικό στην ερευνητική κοινότητα και σε κάθε ενδιαφερόμενο.

Φωτογραφίες: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Πηγή: iefimerida.gr 

Το Άγιον Όρος στην Επανάσταση του 1821

Τον Φεβρουάριο του 1821, ήλθε στη Μονή Εσφιγμένου ο άρχοντας των Σερρών, Εμμανουήλ Παππάς, με την εντολή να προχωρήσει στην εξέγερση όλης της Μακεδονίας. Αυτός ξεσήκωσε και τους Αγιορείτες, με απώτερο στόχο την κατάληψη της Θεσσαλονίκης, στην οποία θα συμμετείχαν επίσης καράβια από την Ύδρα και τις Σπέτσες.

Στη διάρκεια των συζητήσεων με τους Αγιορείτες έφτασε η τρομερή είδηση του απαγχονισμού του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’ από τους Τούρκους, γεγονός που τους οδήγησε να ξεπεράσουν κάθε δισταγμό για τη συμμετοχή στην Επανάσταση. Στις 22 Απριλίου οι Ψαριανοί απέστειλαν, μετά από αίτηση των Αγιορειτών, δύο πλοία, που περιπολούσαν από τον Θερμαϊκό μέχρι το Άγιον Όρος. Αυτά πυρπόλησαν ένα τουρκικό καράβι στη θάλασα κάτω από τη Μονή Ξηροποτάμου. Τον Μάιο του 1821 κηρύχθηκε, με επίσημη τελετή στο Πρωτάτο, η Επανάσταση του Αγίου Όρους και ο Εμμανουήλ Παππάς αναγνωρίστηκε από τους μοναχούς ως αρχιστράτηγος της Μακεδονίας. Οι μοναχοί της αθωνικής πολιτείας ήταν τότε περίπου 3.000.

Οι Αγιορείτες μετέφεραν με τα καΐκια τους κανόνια και πολεμοφόδια στους μαχόμενους επαναστάτες στον Πολύγυρο, έσκαβαν οχυρωματικά χαντάκια, απέστελλαν τρόφιμα, έδιναν χρήματα για την Επανάσταση, κατασκεύαζαν πυρίτιδα και πρόσφεραν πολλές ακόμη πολύτιμες υπηρεσίες στον Αγώνα.

Καπετάνιος ο ηγούμενος Ευθύμιος

Περίπου 1.500 μοναχοί οπλίστηκαν, με καπετάνιο τον Ηγούμενο της Μονής Εσφιγμένου -ενός από τα αρχηγεία των επαναστατών- Ευθύμιο. Μαζί με τους άλλους επαναστάτες προσέβαλαν διάφορες θέσεις Τούρκων στη Χαλκιδική. Στις περιοχές εκείνες είχαν συγκεντρωθεί περί τις 50.000 Οθωμανών, εκ των οποίων από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο του 1821 σκοτώθηκαν πάνω από 20.000. Πρωταγωνιστικό ρόλο από πλευράς Αγιορειτών έπαιξε, εκτός από τον Εσφιγμενίτη Ευθύμιο, και ο Χαρτοφύλακας Νικηφόρος Ιβηρίτης.

Ο πόλεμος κράτησε επτά μήνες. Στην προέλασή τους προς τη Θεσσαλονίκη, οι Αγιορείτες πολέμησαν γενναία, κυρίευσαν τα χωριά της Χαλκιδικής στον δρόμο τους και γρήγορα πλησίασαν την πόλη. Στην πεδιάδα όμως του Λαγκαδά περικυκλώθηκαν από τους Τούρκους, που ήταν αριθμητικά υπέρτεροι (10.000), με τακτικό στρατό και ιππικό. Βλέποντας ότι τα ελληνικά πλοία δεν έρχονταν για να απειλήσουν τη Θεσσαλονίκη από τη θάλασσα και ότι δεν έφτανε και η βοήθεια που περίμεναν από τα Μανετομοχώρια της Χαλκιδικής, οι Αγιορείτες έσπασαν τον τουρκικό κλοιό. Άλλοι από αυτούς μαζί με τον Εμμανουήλ Παππά μπήκαν στην Κασσάνδρα, ενώ οι υπόλοιποι γύρισαν πίσω στο Άγιον Όρος μετά από πορεία οκτώ ημερών. Η τελική καταστολή της Επανάστασης της Μακεδονίας είχε ως αποτέλεσμα μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία του Αγίου Όρους, καθώς η 9ετής κατοχή του από τον τουρκικό στρατό που ακολούθησε επέφερε αναρίθμητα υλικά και ηθικά δεινά.

 Η συνθηκολόγηση

Μετά την παραβίαση του στενού της Κασσάνδρας από τα στρατεύματα του Μεχμέτ Εμίν Αμπντουλάχ (Αμπού-Λουμπούτ) και τις σφαγές που ακολούθησαν στα τέλη Οκτωβρίου με αρχές Νοεμβρίου 1821, οι Αγιορείτες ήταν βέβαιοι ότι πλησίαζε η σειρά τους. Έτσι, άρχισαν να ετοιμάζουν τα κειμήλια για να φύγουν. Στις 9 Νοεμβρίου, οι αντιπρόσωποι των 18 μονών (δεν υπέγραψαν αυτοί των Μονών Κουτλουμουσίου και Ξενοφώντος) αποφάσισαν να συνθηκολογήσουν. Για τον σκοπό αυτόν έστειλαν εκπροσώπους στον πασά.

Εν τω μεταξύ, ο Εμμανουήλ Παππάς και ο Ηγούμενος της Μονής Εσφιγμένου Ευθύμιος, βλέποντας το μάταιο της αντίστασης, είχαν ήδη αναχωρήσει για την Ύδρα. Στο Άγιον Όρος είχαν καταφύγει 7.000 γυναικόπαιδα, τα χωριά των οποίων είχαν κάψει οι Τούρκοι. Στις 11 Δεκεμβρίου δώδεκα Αγιορείτες μοναχοί επισκέφθηκαν τον Εμίν Αμπντουλάχ στο χωριό Άγιος Μάμας και δήλωσαν την υποταγή τους.

Στις 13 Ιανουαρίου επαναλήφθηκε συνάντηση των Αγιορειτών με τον πασά που είχε στρατοπεδεύσει στα όρια του Αγίου Όρους, στην Κουμίτσα της Ιερισσού. Καθοριστικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους έπαιξε ο ιερομόναχος Άγιος Ιλαρίων, από την Ιμερέτη της Γεωργίας, ο οποίος συνέπεσε να είναι πατριώτης του αιμοσταγούς Εμίν Αμπντουλάχ (από την Αμπχαζία) και κατεύνασε την οργή του. Ο άγιος συντέλεσε και στη σωτηρία των Αγιορειτών ομήρων από τα μετόχια και άλλων αιχμαλώτων στις Φυλακές Θεσσαλονίκης, τους οποίους διακονούσε με αυτοθυσία. Ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό μπροστά στον πασά την ημέρα του Ραμαζανιού του 1822. Μπροστά σε όλους τους επισήμους, τον έλεγξε για τις σφαγές στη Νάουσα, υβρίζοντας αυτόν και τον Μωάμεθ. Στο τέλος ο πασάς, παρά την επιθυμία του, διέταξε να αποκεφαλιστεί ο άγιος, για να μη θεωρηθεί ως παραβάτης του ισλαμικού νόμου. Την τελευταία όμως στιγμή η εκτέλεσή του αποτράπηκε από δύο Αμπχάζιους, έμπιστους υπαλλήλους του πασά. Έτσι, ο Ιλαρίων αναδείχθηκε και κατά προαίρεση μάρτυρας.

Τελικά, η καταστροφή των μονών αποτράπηκε, αφού αυτές δέχθηκαν τους εξής όρους που ζήτησαν ο πασάς και ο σουλτάνος, προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι οι μοναχοί δεν θα επαναστατούσαν ξανά: α) να παραδώσουν στους Τούρκους όλα τα όπλα και τα πολεμοφόδιά τους, β) να αποσταλούν στην Κωνσταντινούπολη 50 προεστώτες μοναχοί ως όμηροι μέχρι να κατασταλεί η Επανάσταση, γ) να καταβάλουν όλους τους καθυστερούμενους από την ημέρα που ξέσπασε η Επανάσταση φόρους και δ) να δίνουν κανονικά στο εξής τους κεφαλικούς φόρους που επιβάλλονταν σε κάθε μη μουσουλμάνο.

Μετά την αίτηση χάριτος των Αγιορειτών, ο σουλτάνος Μαχμούτ Β’ χορήγησε αμνηστεία, με φιρμάνι που εκδόθηκε στις 26 Ιανουαρίου/7 Φεβρουαρίου 1822 και τους επέστρεψε όλη την περιουσία τους, που είχε προσωρινά δημεύσει.

 Η φυγή

Πριν ακόμη ο πασάς φτάσει στην περιοχή της Κουμίτσας και όσο παρέμενε στρατοπεδευμένος εκεί, οι μοναχοί από τις περισσότερες μονές φόρτωσαν τα πολυτιμότερα κειμήλια σε καράβια και κατέφυγαν προσωρινά στα κοντινότερα νησιά, Σκιάθο και Σκόπελο. Στη συνέχεια πήγαν στα ασφαλέστερα νησιά της ελεύθερης Κάτω Ελλάδας, κυρίως στην Ύδρα και στον Πόρο, όπου εγκαταστάθηκαν σε μοναστήρια, καθώς και στα νησιά του Ιονίου.

Οι μονές του Αγίου Όρους, με τους λιγοστούς μοναχούς που είχαν μείνει, ήταν υποχρεωμένες να πληρώνουν κάθε μήνα 10.000 γρόσια μόνο για τους μισθούς (λουφέδες) των στρατιωτών. Για να βρουν αυτά τα χρήματα, απογυμνώθηκαν απελπιστικά. Αναγκάστηκαν να δανειστούν, να εκποιήσουν ασημικά, να λιώσουν τα μολύβια από τις στέγες των ναών και να ζητήσουν βοήθεια από τα μετόχια τους στη Βλαχία (σημερινή Ρουμανία), τα οποία επίσης βρίσκονταν σε δεινή κατάσταση, λόγω της επανάστασης του Αλέξανδρου Υψηλάντη, καθώς οι μοναχοί κρίθηκαν συνένοχοι και τα μετόχια αρχικά είχαν επίσης δημευτεί.

Κάποιοι από τους μοναχούς που είχε κρατήσει ως ομήρους ο Μεχμέτ Εμίν Αμπντουλάχ στις Φυλακές της Θεσσαλονίκης πέθαναν από τα βασανιστήρια, τις στερήσεις και τις κακουχίες.

Ήδη από το 1823 στις Μονές Αγίου Παύλου, Διονυσίου, Γρηγορίου, Σίμωνος Πέτρας, Ξηροποτάμου, Παντελεήμονος, Κωνσταμονίτου, Εσφιγμένου, Παντοκράτορος, Σταυρονικήτα, Φιλοθέου και Καρακάλλου είχαν μείνει μόνο 2-3 πατέρες, που εξυπηρετούσαν τους Τούρκους στρατιώτες. Όμως οι περισσότεροι από αυτούς, μη υποφέροντας τις αυθαιρεσίες των στρατιωτών, αναγκάστηκαν να φύγουν μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία. Τον Ιούνιο του 1824 μέσα στο Όρος δεν είχαν μείνει πάνω από 500 μοναχοί και αυτοί οι περισσότεροι «κουτζοί, στραβοί, μισεροί και γερόντια». Ταυτόχρονα, με άδεια του σουλτάνου αναχώρησαν όλοι οι Ρώσοι και οι Ρουμάνοι πατέρες.

Βλέποντας οι Τούρκοι τα μοναστήρια έρημα, προέβαιναν σε ποικίλες λεηλασίες και καταστροφές, αφαιρώντας το μολύβι από τις στέγες, με αποτέλεσμα να καταστρέφονται από τις βροχές και τα χιόνια τοιχογραφίες, χειρόγραφα κ.ά., καίγοντας στασίδια, εικόνες και βιβλία, καταστρέφοντας εργαστήρια, όπως το τυπογραφείο της Μεγίστης Λαύρας, κάνοντας βανδαλισμούς κ.λπ.

Τα βάσανα των Αγιορειτών έλαβαν τέλος το 1830, όταν οι επίτροποι της Ιεράς Κοινότητας στην Κωνσταντινούπολη, Διονύσιος Λαυριώτης και Κύριλλος Χιλανδαρινός, σε συνεργασία με τον Πατριάρχη Αγαθάγγελο, ο οποίος ήταν Ιβηρίτης, κατάφεραν να εκδοθεί φιρμάνι για να απομακρυνθούν τα τουρκικά στρατεύματα από τον Άθω. Ο τουρκικός στρατός έφυγε στις 13 Απριλίου 1830, Κυριακή του Θωμά (Αντίπασχα), όταν μέλη της Ιεράς Επιστασίας (Ναζίρηδες) ήταν οι Διονύσιος Χιλανδαρινός, Γρηγόριος Ξενοφωντινός, Βησσαρίων Φιλοθεΐτης, Γρηγόριος Αρχιμανδρίτης Σιμωνοπετρίτης. Όπως γράφει ένας Αθωνίτης μοναχός: «έτζι μας εγλύτωσεν ο Θεός και η Κυρία ημών Θεοτόκος από τόσα βάσανα οπού ετράβηξεν το Όρος χρόνους εννέα και περισσότερον». Οι Αγιορείτες εκδήλωσαν την ευγνωμοσύνη τους προς την Παναγία, καθιερώνοντας να ψάλλεται από τότε μέχρι σήμερα την Κυριακή του Θωμά μια ειδική «Ευχαριστήριος Ακολουθία εις την Θεοτόκον διά την απαλλαγήν της δεκαετούς καταδρομής του Όρους».

του Γιώργου Θεοχάρη 

iellada.gr

Το πιο παρεξηγημένο πρόσωπο της Ελληνικής Επανάστασης και η αποκατάστασή του

Στο πιο πρόσφατο από τα επεισόδια της κόντρας μεταξύ του Πάνου Καμμένου και του Νίκου Κοτζιά, ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων χαρακτήρισε τον πρώην υπουργό Εξωτερικών «Πήλιο Γούση» προκειμένου να τονίσει την -κατά τον ίδιο- «προδοτική» στάση του στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων.

Ο Πήλιος Γούσης, πέρασε στην ιστορία, ως συνώνυμο της προδοσίας. Είναι ο άνθρωπος που σύμφωνα με την παράδοση έβαλε τους Τούρκους μέσα στο ηρωικό Σούλι αποκαλύπτοντας στο στρατό του Πασά ένα μυστικό πέρασμα.

Δίκαια, λοιπόν, θα σκεφτόταν κάποιος, πως αν θέλεις να τονίσεις την προδοτική στάση κάποιου σε οποιοδήποτε ζήτημα τότε μπορείς να χρησιμοποιείς αυτό το όνομα. Το ζήτημα, ωστόσο, είναι πως ο Πήλιος Γούσης ουδέποτε υπήρξε προδότης, έπεσε θύμα πολιτικών ερίδων και η ιστορία έστω και μετά από πάρα πολλά χρόνια του «ζήτησε» τη συγγνώμη που του άξιζε.




Η «προδοσία» του Πήλιου Γούση
Πήλιος Γούσης, ήταν ένας από τους πιο ατρόμητους οπλαρχηγούς του αγώνα για την ανεξαρτησία. Σύμφωνα με τα όσα πέρασαν στην παράδοση, ωστόσο, πριν το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821 ο Γούσης, παρακινούμενος από προσωπικά, πολιτικά και οικονομικά κίνητρα, συνέπραξε με τον Αλή Πασά και τον γιο του Βελή Πασά προκειμένου να «πέσει» το Σούλι στα χέρια των Τούρκων.

Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, λοιπόν, το καλοκαίρι του 1803 (και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η τρίτη προσπάθεια του Πασά να καταλάβει την κοινότητα) ο Γούσης ήρθε σε συνεννόηση με τον Βελή Πασά που είχε αναλάβει την στρατιωτική διοίκηση της πολιορκίας του Σουλίου και του πρότεινε ένα σχέδιο για την κατάληψη του ηρωικού χωριού.



Υποτίθεται πως ο Γούσης για αυτή του την προδοσία ζήτησε ως αντάλλαγμα την απελευθέρωση ενός γαμπρού του, που κρατείτο όμηρος, καθώς και την παροχή μεγάλου χρηματικού ποσού, που σύμφωνα πάντα με την παράδοση ήταν περίπου 9.000 γρόσια.

Το σχέδιο θα έμπαινε σε εφαρμογή στα τέλη Σεπτεμβρίου και ο Γούσης θα υποδείκνυε στους Οθωμανούς ένα αφύλακτο μονοπάτι που θα οδηγούσε στο Κούγκι, ώστε να πάρουν τις πλάτες των Σουλιωτών και να τους περικυκλώσουν. Όταν έγινε η πρωινή επίθεση και οι Σουλιώτες προσπάθησαν ν’ αντιδράσουν δέχθηκαν πυρά από πίσω τους από τους 200 Τούρκους που είχαν μπει από το βράδυ μέσα στο χωριό με την προδοσία του Πήλιου Γούση.



Τελικά, οι υπερασπιστές του Σουλίου αναγκάζονται να υποχωρήσουν και αντέχουν μέχρι τον Δεκέμβρη του 1803 οπότε και συνθηκολογούν για να ακολουθήσουν όλα τα τραγικά γεγονότα (ο χορός του Ζαλόγγου, η ανατίναξη της μπαρουταποθήκης στο Κούγκι από τον καλόγερο Σαμουήλ κ.α.) που καταγράφηκαν στην ιστορία.

Η πολιτική κόντρα με τον Τζαβέλλα και ο Περραιβός


Ο πρώτος που προσπάθησε να καταγράψει την πτώση του Σουλίου ήταν ο Χριστόφορος Περραιβός ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο για την ιστορία της ηρωικής κοινότητας. Εκεί μέσα γίνεται και η πρώτη αναφορά στην προδοσία του Πήλιου Γούση. Ο Περραιβός έγραψε στο βιβλίο του ότι «ο Γεώργιος Μπότσαρης και οι συμπέθεροί του Πήλιος Γούσης και Κουτσονίκας επρόδωσαν στον Αλή Πασά την πατρίδα τους το Σούλι».

Και εδώ ακριβώς είναι και το σημείο κλειδί της «προδοσίας» του Γούση. Μετά το θάνατο του Γεώργιου Τζαβέλλα οι Σουλιώτες προχώρησαν στην εκλογή του νέου τους αρχηγού. Ο Πήλιος Γούσης ήταν ένας από τους υποψήφιους. Ηττήθηκε, ωστόσο, από τον Φώτο τον Τζαβέλλα, γιο του θανόντος οπλαρχηγού.

Τότε υποτίθεται πως εξοργισμένος ο Γούσης άρχισε να φωνάζει, να βρίζει (με τη γνωστή αθυροστομία που διέκρινε τους περισσότερους από τους οπλαρχηγούς), να καταριέται και ν’ απειλεί. «Γ**ώ τη μάνα του, όλο οι Τζαβελλαίοι θα κυβερνάνε το Σούλι; Τώρα θα τους δείξω εγώ»!



Ο Περραιβός όταν έγραφε την ιστορία του, ωστόσο, φαίνεται πως δεν ήταν και τόσο αντικειμενικός. Όντας αφοσιωμένος στη «φάρα» των Τζαβελλαίων αντιπαλευόταν με πάθος την αντίστοιχη των Μποτσαραίων στην οποία ήταν προσκείμενος ο Πήλιος Γούσης.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ένα χρόνο πριν γράψει τη δεύτερη έκδοση του βιβλίου του, στη Συνέλευση της Κέρκυρας, ο Χ. Περραιβός, ζήτησε από τους Σουλιώτες να τον ορίσουν πληρεξούσιο σε επιτροπή που θα μετέβαινε στη Βιέννη, να ζητήσει τη στήριξη του αυτοκράτορα Αλέξανδρου που βρισκόταν εκεί τότε. Σύμφωνα με την παράδοση, λοιπόν, ο Πήλιος Γούσης φαίνεται να τον… κατσάδιασε λέγοντάς του «Περραιβέ, οι Σουλιώται, έχουν άνδρας να υπερασπισθούν τα δίκαιά των»!

Τα παραπάνω φαίνεται να ενισχύει μια ακόμα μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια. Το βιβλίο του Περραιβού είχε τρεις εκδόσεις. Η πρώτη ήταν το 1803, την ίδια χρονική περίοδο με τα ιστορικά γεγονότα, δηλαδή, και έγινε στο Παρίσι. Σε αυτή την έκδοση, λοιπόν, ως προδότες για την πτώση και την καταστροφή του Σουλίου εμφανίζονται ο Γιώργης Μπότσαρης, ο Παλάσκας, ο Διαμαντής Ζέρβας και ο γέρος Κουτσονίκας. Πουθενά δεν υπάρχει το όνομα του Γούση το οποίο ως δια μαγείας εμφανίζεται στις επόμενες δυο εκδόσεις, του 1815 και του 1857. Μετά, δηλαδή, από το… κατσάδιασμα στη Συνέλευση της Κέρκυρας!
Η αποκατάσταση του ονόματος του Πήλιου Γούση



Οι Σουλιώτες είχαν την ίδια ιδιοσυγκρασία με τους αρχαίους Σπαρτιάτες και σε θέματα προδοσίας ήταν αμείλικτοι. Η τύχη των προδοτών ήταν προδιαγεγραμμένη. Βασανιστήρια και τελικά θάνατος. Προκαλεί, εντύπωση, λοιπόν, πως είναι δυνατόν ένας… προδότης σαν τον Πήλιο Γούση να κυκλοφορεί με άνεση ανάμεσα στους Σουλιώτες, να λαμβάνει μέρος σε κρίσιμες αποφάσεις και κανείς να μη του κάνει τίποτα.

Μετά τη συνθηκολόγηση των Σουλιωτών, ο Γούσης βρέθηκε (το 1820) στην Κέρκυρα και σχεδίασε από κοινού με τους συμπατριώτες του την αντεπίθεση κατά του Αλή πασά.



Επιπλέον σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς και μελετητές, ο Γούσης (το πραγματικό του όνομα ήταν Πήλιος Πούσμπος) έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρείας το 1819. Κάτι που δύσκολα θα γινόταν αν ήταν πραγματικός προδότης δεδομένου πως οι μυημένοι ήταν όλοι άνθρωποι απολύτου εμπιστοσύνης.

Επιπλέον, στην πολιορκία και την έξοδο του Μεσολογγίου συμμετείχε και ο Πήλιος Γούσης μαζί με τους υπόλοιπους Σουλιώτες. Ο Π. Τζιόβας γράφει πως «προτού αρχίσει η δεύτερη πολιορκία του θρυλικού Μεσολογγίου, 65 γυναικόπαιδα οδηγούμενα από τους Θεοδ. Λάμπρου, Λ. Βέικο, Γ. Δράκο και Πήλιο Γούση μπήκαν στην πόλη με τη φροντίδα του φιλικού Αθ. Κεφαλά, ο οποίος καταγόταν από την Πρέβεζα».



Ο Γούσης μετείχε μαζί με τον Κίτσο Τζαβέλλα και 500 μαχητές και στην προσπάθεια διάσωσης της νησίδας Ντολμάς, η οποία τελικά αλώθηκε από τους Τούρκους. Στις 3 Μαρτίου του 1826 μπροστά στο φάσμα της πείνας και μετά από την άλωση του Αιτωλικού, συνήλθαν οι καπεταναίοι στο καλύβι του Ν. Ζέρβα και ο Πήλιος Γούσης, φαμελίτης ο ίδιος, επειδή νόμισε ότι οι μη οικογενειάρχες ήθελαν να φύγουν, τους φοβέρισε με τα παρακάτω λόγια, όπως μας τα περιέσωσε ο επιστήθιος φίλος του Νίκος Κασομούλης: «Πουθενά δεν πηγαίνομεν! Βουνόν (εις ύψος) να το κάμη απ’ έξω, εδώ θα πεθάνωμεν, και όποιου (του) βαστά ο κ**ος ας κάμη αρχήν και βλέπει. Ανατολικόν εδώ δεν το κάμνομεν». Μια σκληρή στάση που, προφανέστατα, ένας προδότης δεν θα τηρούσε.

Ο Πήλιος Γούσης, σκοτώθηκε τον Απριλίου του 1826 πολεμώντας ηρωικά, αν και τραυματισμένος, στην έξοδο του Μεσολογγίου, όπου είχε καταφύγει ύστερα από πολλές περιπλανήσεις μαζί με πολλούς ακόμα Σουλιώτες. Το όνομα του Πήλιου Γούση είναι, πλέον, χαραγμένο σε έναν από τους τάφους στο Ηρώο Μεσολογγίου.

newsbeast.gr

Ο άγνωστος ρόλος του (ελληνικού) καφέ στην κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

Στην Ελλάδα τον λέμε «ελληνικό», στον Λίβανο «λιβανέζικο», θα τον ακούσεις επίσης ως «αραβικό καφέ».

Στην Τουρκία ονομάζεται «τούρκικος», όπως και σε κάποιες χώρες των Βαλκανίων.

Αλλά όταν έφθασε γύρω στα μέσα του 16ου αιώνα και σταδιακά εξαπλώθηκε στην Οθωμανική αυτοκρατορία -εδάφη της οποίας αποτελούσαν τότε όλες αυτές τις περιοχές- ήταν γνωστός απλώς ως καφές. Και έπαιξε και αυτός το δικό του, άγνωστο στους περισσότερους- ρόλο στην μετέπειτα κατάρρευσή της, όπως αναφέρει ο Economist.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Ο καφές έφθασε στην Οθωμανική αυτοκρατορία την εποχή που κρατούσε τα ηνία της ο σουλτάνος Σουλεϊμάν Α΄, γνωστός στο δυτικό κόσμο ως Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής και ως «Κανουνί» στο βασίλειό του (1494-1566 μΧ.) Όταν ο Özdemir Paşa, ο κυβερνήτης που είχε στείλει στην Υεμένη γεύτηκε το 1517μ.Χ. τον qahwah (προφέρεται κάουα -μία από τις λέξεις που χρησιμοποιούσαν οι άραβες για το κρασί, το οποίο αντικατέστησε ο καφές ως το πιο διαδεδομένο ποτό, καθώς το αλκοόλ απαγορεύτηκε από το Ισλάμ-), ένα τοπικό αφέψημα που χάριζε ενέργεια, ενθουσιάστηκε κι αποφάσισε να τον φέρει στην αυλή του σουλτάνου στην Κωνσταντινούπολη, όπου αμέσως έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα ροφήματα.

Tουρκικό καφενείο στο Κάιρο, όπως το φιλοτέχνησε ο χρωστήρας του Jean-Leon Gerome (Φωτογραφία: Wikimedia Commons)

Ο kahveci usta στο σαράι του σουλτάνου, ο αρμόδιος δηλαδή για την παρασκευή του καφέ, είχε δεκάδες παρατρεχάμενους που τον βοηθούσαν στο καβούρδισμα και το άλεσμα των κόκκων Αrabica (μια από τις δύο βασικές καλλιέργειες του καφέ) σε μια λεπτή σκόνη που έβραζαν στη συνέχεια σε χάλκινα μπρίκια, τους τζιτζβέδες. Το γνωστό, πικρό αφέψημα με το καϊμάκι σερβιριζόταν στη συνέχεια σε μικρά πορσελάνινα φλιτζάνια. Λέγεται δε ότι η γυναίκα του Σουλεϊμάν, η σουλτάνα Χουρέμ έπινε πάντα τον καφέ της συνοδεία ενός λουκουμιού κι ενός ποτηριού νερού για να ισορροπεί την πίκρα του.



Υπήρχαν, όμως, ορισμένοι που θεωρούσαν ότι το Κοράνι απαγορεύει στους μουσουλμάνους να καταναλώνουν το τονωτικό νέο ρόφημα. Έτσι ένας σκληροπυρηνικός ιμάμης από την αυλή του Σουλεϊμάν εξέδωσε φετφά, υποστηρίζοντας ότι απαγορεύεται η κατανάλωση ο,τιδήποτε καμένου (ή καβουρδισμένου εν προκειμένω).

Παρόλα αυτά ο καφές συνέχισε να κλέβει τις καρδιές της κοινής γνώμης και το 1555 δύο Σύριοι έμποροι άνοιξαν το πρώτο καφενείο στην Πόλη. Μέσα σε λίγο διάστημα σχεδόν ένα στα έξι καταστήματα στην Κωνσταντινούπολη σέρβιρε καφέ, που γρήγορα εξαπλώθηκε μέχρι τις εσχατιές της αυτοκρατορίας και ακόμη παραπέρα.

Καφενείο στο Τοπ Χανέ της Κωνσταντινούπολης επί της Ευρωπαϊκής ακτής στην είσοδο του Βοσπόρου (έργο του Mıgırdiç Civanyan, φωτογραφία: Wikipedia)

Ως εναλλακτικός τόπος συνάθροισης πέρα από τα σπίτια, τα τζαμιά ή τα παζάρια, τα καφενεία πρόσφεραν στους άρρενες υπηκόους της αυτοκρατορίας την ευκαιρία να συναντώνται με φίλους τους, να συζητούν, να διασκεδάζουν, να ανταλλάσουν πληροφορίες, αλλά και να μορφώνονται. Όσοι ήξεραν γράμματα διάβαζαν φωναχτά τα νέα της ημέρας, οι γενίτσαροι σχεδίαζαν πράξεις διαμαρτυρίας κατά του σουλτάνου, αυλικοί μηχανορραφούσαν, έμποροι μετέφεραν φήμες για επικείμενες πολεμικές επιχειρήσεις κι οι αμόρφωτοι άκουγαν και γίνονταν κοινωνοί ιδεών που απειλούσαν τα θεμέλια του οθωμανικού κράτους, όπως η αυτοδιάθεση και η αμφισβήτηση της εξουσίας των ισχυρών.

Οι τελευταίοι δεν άργησαν να πάρουν μυρωδιά τι συνέβαινε και να αντιμετωπίζουν πλέον τους καφενέδες ως εν δυνάμει απειλή «φυτεύοντας» σπιούνους για να παρακολουθούν τις αντιδράσεις του κοινού.

O σουλτάνος Μουράτ Δ΄ (Φωτογραφία: Wikipedia)

Μάλιστα ο σουλτάνος Μουράτ ο Δ΄ - που είχε και ελληνική καταγωγή αφού η μητέρα του, βαλιδέ σουλτάνα Κιοσέμ ήταν στην πραγματικότητα κόρη Έλληνα παπά, που την είχαν απαγάγει από την Τήνο έμποροι σκλάβων και την πούλησαν στην Πόλη, όπου βρέθηκε στο χαρέμι του Αχμέτ Α΄- επιχείρησε το πρώτο ήμισυ του 17ου αιώνα να κλείσει τα καφενεία προσπαθώντας να ελέγξει την παντοδυναμία των γενιτσάρων, που είχαν στασιάσει το 1631 και εκτέλεσαν τον Μεγάλο Βεζίρη μέσα στο παλάτι, μπροστά στα μάτια του. Την ίδια εποχή είχε εξαπλωθεί στην Οθωμανική αυτοκρατορία και ένα συντηρητικό θρησκευτικό κίνημα, το οποίο ήταν ενάντια σε κάθε κοινωνική καινοτομία, όπως η κατανάλωση καφέ στα καφενεία, που απομάκρυνε τους πιστούς από τα τζαμιά. Και με τις απαγορεύσεις του Σουλτάνου, οι συντηρητικοί αυτοί θρησκευτικοί ηγέτες στήριζαν την εξουσία του.

Καφενείο στην Κωνσταντινούπολη, 1854 (έργο του Preziosi, Aloysius Rosarius Amadeus Raymondus Andreas 5th Count Preziosi, φωτογραφία: Wikimedia Commons)

Αλλά και πάλι τα μέτρα δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Κι όταν στις αρχές του 19ου αιώνα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα άρχισαν να εξαπλώνονται κυρίως στις ευρωπαϊκές κτήσεις της αυτοκρατορίας, το ίδιο έκαναν και τα καφενεία. Ηγετικά στελέχη των αυτονομιστικών κινημάτων συναντιόντουσαν στα καφενεία της Θεσσαλονίκης, της Σόφιας και του Βελιγραδίου για να συντονίσουν τις κινήσεις τους που απέδωσαν τελικά καρπούς με την ελληνική ανεξαρτησία το 1827, της Σερβίας το 1835 και της Βουλγαρίας το 1878 επιφέροντας θανάσιμα πλήγματα στην παραπαίουσα Οθωμανική αυτοκρατορία, που διαλύθηκε τελικά μετά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο.


Πηγή: iefimerida.gr 

Η ιστορία του Νικόλαου Τσελεμεντέ

Αγάπησε τη μαγειρική και την κουζίνα όσο κανείς, ενώ για την εποχή του ήταν αρκετά βήματα μπροστά με τους πειραματισμούς και τις τεχνικές του. Άλλαξε ριζικά τον τρόπο που η ελληνίδα νοικοκυρά έβλεπε την κουζίνα, ενώ εκσυγχρόνισε την ελληνική κουζίνα διανθίζοντάς την με διεθνείς πινελιές.

Ο «εθνικός» μάγειρας της χώρας μας έχει ταυτίσει το όνομά του με την ελληνική γαστρονομία, εκδίδοντας το πρώτο περιοδικό μαγειρικής που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 1910.

Ο οδηγός μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής που έφερε το όνομα «Τσελεμεντές» και συνέγραψε το 1926 αποτέλεσε «βίβλο» για κάθε σπιτικό, μεγαλώνοντας γενιές και γενιές Ελλήνων, μυώντας τους στα μυστικά της καλής κουζίνας. Εκτός από τις συνταγές, το βιβλίο περιείχε διάφορες χρηστικές συμβουλές τόσο για τις νέες, όσο και για τις παλιές νοικοκυρές.

Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά «best seller» όλων των εποχών το οποίο κατάφερε, έκτοτε, κάθε αντίστοιχο βιβλίο μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής να αποκαλείται «τσελεμεντές».

Είναι ο άνθρωπος που μύησε τις Ελληνίδες νοικοκυρές στα μυστικά της γαλλικής κουζίνας, καθώς εισήγαγε στην γαστρονομική κουλτούρα της Ελλάδας τους όρους μπεσαμέλ, σαντιγί, μπουγιαμπέσα, καναπεδάκια, ζελέ κ.α.

Οι επιρροές, ωστόσο, στη μαγειρική του έφεραν έντονα στοιχεία και από την κουζίνα των Η.Π.Α., όπου πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια. Εκεί, μάλιστα, πραγματοποίησε και τις σπουδές του στη μαγειρική, την ζαχαροπλαστική και τη διατροφολογία, γνωρίζοντας και άλλες κουζίνες του κόσμου και χρησιμοποιώντας πρώτες ύλες που μέχρι πρότινος δεν είχε ξανασυναντήσει.

Η επιρροή του στην ελληνική γαστρονομία

Έχοντας ταξιδέψει και μαθητεύσει σε διάφορες χώρες του κόσμου όπως Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, Τουρκία και Η.Π.Α. και ερχόμενος σε επαφή με ποικίλες κουζίνες αυτό που κατάφερε ο Νικόλαος Τσελεμεντές ήταν να εμπλουτίσει την ελληνική κουζίνα με διεθνείς πινελιές.

Γαλλικές, ασιατικές, δυτικοευρωπαϊκές, μεξικάνικες ακόμη και αφρικανικές επιρροές διαμορφώνουν αυτό που αργότερα κάποιοι χαρακτήρισαν ως «ελληνική κατά τον Τσελεμεντέ κουζίνα».

Ιδιαίτερη έμφαση, ωστόσο, στις μαγειρικές του δίνεται και στην αρχαία ελληνική παράδοση, καθώς ήταν μελετητής των διατροφικών συνηθειών των αρχαίων Ελλήνων. Έτσι, κατάφερε να αναβιώσει παραδοσιακές γεύσεις και  παλιές διατροφικές συνήθειες, ενώ δεν παρέλειπε να δίνει στις δημιουργίες του ποιητικά ονόματα εμπνευσμένα από την αρχαία Ελλάδα.

Η πρώτη του επαφή με την κουζίνα

Ο Νικόλαος Τσελεμεντές γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 2018 στο χωριό Εξάμπελα στο πανέμορφο νησί της Σίφνου, ενώ μεγάλωσε στην Αθήνα όπου και τελείωσε το Γυμνάσιο. Αν και αρχικά δούλεψε ως υπάλληλος γραφείου σε συμβολαιογραφείο, ταυτόχρονα πειραματιζόταν με τη μαγειρική καθώς εργαζόταν στο εστιατόριο του θείου του «Ακταίον»  στο Νέο Φάληρο.

Οι πρώτες σπουδές του στη μαγειρική πραγματοποιούνται στη Βιέννη για ένα χρόνο. Με την επιστροφή του στην πρωτεύουσα εργάστηκε ως σεφ σε διάφορες πρεσβείες, ενώ το 1910 εξέδωσε το πρώτο περιοδικό μαγειρικής με την ονομασία «Οδηγός Μαγειρικής».

Το 1920 έφυγε για την Αμερική, όπου έκανε τις ανώτερες σπουδές του στο κομμάτι της μαγειρικής, της ζαχαροπλαστικής και της διαιτολογίας και εργάστηκε σε κάποια από τα πιο ακριβά εστιατόρια και ξενοδοχεία της εποχής.

Μετά από το 12χρονης διάρκειας ταξίδι του, επέστρεψε ξανά στην Ελλάδα το 1932 και ίδρυσε μια μικρή σχολή μαγειρικής, ενώ έκανε πραγματικότητα και το μεγάλο του όνειρο: εξέδωσε τον κόκκινο χαρακτηριστικό βιβλίο με τα χρυσά γράμματα που φιγουράρει σε όλες τις βιβλιοθήκες όλων των νοικοκυρών που σέβονται τον εαυτό τους και την ελληνική γαστρονομία.  Τότε, φυσικά, δεν γνώριζε ότι επρόκειτο για ένα από τα ελληνικά «best sellers» όλων των εποχών.

Πέθανε στις 2 Μαρτίου το 1958, με τον δημοσιογράφο, θεατρικό συγγραφέα και ακαδημαϊκό Σπύρο Μελά να του αφιερώνει μια υμνητική επιφυλλίδα στην εφημερίδα «Ελευθερία» γράφοντας μεταξύ άλλων ότι «ο Τσελεμεντές με την επιβλητική του πραγματεία, έσπρωξε την ελληνική κατσαρόλα στο σύγχρονο πολιτισμό».

Οι πολέμιοι της μαγειρικής του

Αν και υπήρξε ο εκσυγχρονιστής της ελληνικής κουζίνας και παρά την μεγάλη αναγνώριση που έχαιρε από το κοινό, και κυρίως το γυναικείο, ο Τσελεμεντές με την μαγειρική και τις επιρροές του κατάφερε να δημιουργήσει και πολέμιους των πεποιθήσεών του. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που τον κατηγόρησαν για «νοθεία» της ελληνικής κουζίνας με ευρωπαϊκά στοιχεία, αλλά και όσοι υποστήριζαν ότι οι προτεινόμενες τεχνικές είναι πιο βαριές και ανθυγιεινές για τον ανθρώπινο οργανισμό.

Για παράδειγμα, μπορεί η αντικατάσταση του ελαιολάδου από το βούτυρο να έκανε πιο ενδιαφέροντα και πλούσια σε γεύση τα φαγητά, ωστόσο δεν πρόσφερε καμία ευεργετική και διατροφική αξία.

Ένα φεστιβάλ αφιερωμένο στη μνήμη του

Αφιερωμένο στον σιφνιό εθνικό μας μάγειρα Νικόλαο Τσελεμεντέ, το Φεστιβάλ Κυκλαδικής Γαστρονομίας που φέρει το όνομά του αποτελεί μία από τις πιο αναγνωρισμένες διοργανώσεις της Σίφνου με διεθνή φήμη. Λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στις αρχές Σεπτεμβρίου και έχει διάρκεια τριών ημερών.

Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, στο νησί δίνουν ραντεβού αντιπροσωπείες από τα υπόλοιπα νησιά των Κυκλάδων καθώς και ένα νησί τιμώμενο από το υπόλοιπο Αιγαίο και παρουσιάζουν στο κοινό τις γαστρονομικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες και παραδόσεις του τόπου τους.

Το φεστιβάλ πραγματοποιείται στην πλατεία του Αρτεμώνα, όπου κάθε νησί έχει το δικό του περίπτερο. Κατά τη διάρκειά του λαμβάνουν χώρα μαγειρικά παιχνίδια τόσο με ερασιτέχνες όσο και με επαγγελματίες σεφ για τα παιδιά καθώς και πληθώρα άλλων δραστηριοτήτων όπως αγγειοπλαστική, ψαθοπλεκτική, τέλεση παραδοσιακού γάμου, εκθέσεις φωτογραφίας και ζωγραφικής κ.α.

newsbeast.gr

Ηταν πράγματι κοντός ο Ναπολέοντας; - Η κατάρριψη ενός ιστορικού μύθου

Για δύο πράγματα θυμούνται -κυρίως στον αγγλοσαξονικό κόσμο- τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη: ως έναν ικανότατο στρατηλάτη και ως έναν από τους διασημότερους «κοντούς» στην ιστορία.

Ακόμη και σήμερα -250 χρόνια από τη γέννησή του-η μεγάλη αυτή ιστορική προσωπικότητα, που νίκησε σε αλλεπάλληλες μάχες τους εχθρούς του και επέκτεινε την αυτοκρατορία του σχεδόν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, προτού προκαλέσει την κατάρρευσή της μετά την αποτυχημένη εισβολή στη Ρωσία και την ήττα στο Βατερλώ, εξακολουθεί να διχάζει. Ο Ναπολέοντας Βοναπάρτηςσυνέχισε τις μεταρρυθμίσεις της Γαλλικής Επανάστασης -όχι στο πνεύμα της, όμως, όπως επισημαίνουν οι ιστορικοί- και καθιέρωσε ένα μοντέλο που παραμένει μέχρι σήμερα σε ισχύ σε κάποιες χώρες. Αλλά παρά τα εντυπωσιακά επιτεύγματά του, η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό πολλών όταν ακούν το όνομά του είναι το χέρι του κρυμμένο μέσα στη στολή του και ότι ήταν «κοντός το δέμα»ς, όπως πιστεύουν, ανάστημά του.

Ο Ναπολέων Βοναπάρτης σε πίνακα του Jacques-Louis David το 1812 (Φωτογραφία: Wikipedia)

Ο μύθος αυτός έχει ενσωματωθεί τόσο πολύ στη δυτική ιστορία και κουλτούρα που ένα συγκεκριμένο ψυχολογικό προφίλ έχει πάρει το όνομά του: αν κάποιος διακατέχεται από το «σύνδρομο του Ναπολέοντα» σημαίνει ότι προσπαθεί να αντισταθμίσει το μικρό του ανάστημα με υπερβολική αυτοπεποίθηση και επιθετικότητα. Έτσι έφθασαν ως τις μέρες μας να πιστεύουν πολλοί ότι ο Ναπολέοντας προσπάθησε να κατακτήσει την Ευρώπη λόγω του κόμπλεξ για το ύψος του.

Στην πραγματικότητα όμως ο Ναπολέοντας δεν ήταν κοντός, αλλά μετρίου για την εποχή του αναστήματος -πιθανώς δε και άνω του μέσου όρου-. Η εσφαλμένη αντίληψη για το ύψος του οφείλεται στη σύγχυση που προκάλεσαν εν μέρει τα διαφορετικά μέτρα και σταθμά που χρησιμοποιούσαν οι Γάλλοι και οι Βρετανοί και στην προπαγάνδα των εχθρών του, που προσπάθησαν να τον ρεζιλέψουν....
 

Η γαλλική και η βρετανική ίντσα

Ο Ναπολέοντας στην πολιορκία της Τουλόν, έργο του Edouard Detaille (Φωτογραφία: Wikipedia)
Στις αρχές του 19ου αιώνα οι Γάλλοι και οι Βρετανοί χρησιμοποιούσαν διαφορετικά μέτρα. Η γαλλική ίντσα και το πόδι ήταν αρκετά μεγαλύτερα από τα αντίστοιχα βρετανικά. Το 1802 ο Γάλλος γιατρός Ζαν Νικολά Κορβισάρ είπε ότι το ύψος του Ναπολέοντα ήταν 5 πόδια και δύο ίντσες. Οι βρετανικές εφημερίδες το «άρπαξαν» και το χρησιμοποίησαν αργότερα σκωπτικά στον πόλεμο προπαγάνδας με τους Γάλλους. Λαμβάνοντας, όμως, υπόψη τις διαφορές στα μέτρα των δύο χωρών, τα 5 πόδια και δύο ίντσες στη Γαλλία αντιστοιχούσαν σε 5 πόδια και επτά ίντσες στη Βρετανία, δηλαδή περίπου σε 1.70 μ.

Η βρετανική προπαγάνδα

H βρετανική προπαγάνδα της εποχής παρουσίαζε τον Ναπολέοντα ως κοντό (Εικόνα: Wikipedia)

Στο μύθο για το κοντό ανάστημα του Γάλλου αυτοκράτορα συνέβαλαν και οι γελοιογραφίες της εποχής στο βρετανικό Τύπο, ειδικά εκείνες του Τζέιμς Γκίλρεϊ, που κυκλοφόρησαν το 1803 με τον Βρετανό βασιλιά, Γεώργιο Γ΄ να απευθύνεται σκωπτικά σε έναν λιλιπούτειο Ναπολέοντα στον απόηχο του βιβλίου «Τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ» του Τζόναθαν Σουίφτ.

Η νεκροψία

O Ναπολέοντας το 1806 (Εικόνα: Wikipedia)

Νέα τροφή στο σενάριο αυτό έδωσε  και η νεκροψία στη σορό του Ναπολέοντα, που πέθανε στην εξορία στο μικρό απομονωμένο νησί της Αγίας Ελένης στον νότιο Ατλαντικό, μεταξύ Αφρικής και Νότιας Αμερικής. Ο Γάλλος γιατρός του, Φραντσέσκο Αντομάρκι, που εξέτασε τη σορό του, απεφάνθη ότι το ύψος του κατά τον θάνατό του ήταν πέντε πόδια και δύο ίντσες.

Το άνοιγμα του φερέτρου του Ναπολέοντα, έργο του Nicolas-Eustache Maurin

Το πιστοποιητικό θανάτου υπέγραψαν και οι Βρετανοί γιατροί που βρίσκονταν στο νησί. Αλλά και πάλι προκύπτει η διαφορά ανάμεσα στα γαλλικά και βρετανικά μέτρα και σταθμά, αφού το ύψος των πέντε ποδιών και δύο ιντσών είχε μετρηθεί με το γαλλικό σύστημα, πράγμα που σημαίνει ότι στο βρετανικό σύστημα ήταν 5 πόδια και επτά ίντσες.  

Σύμφωνα με το BBC το μέσο ύψος των αρρένων Βρετανών την εποχή του Ναπολέοντα ήταν γύρω στο 1,65 μ., άρα ο Ναπολέοντας με το 1,70 μ. ήταν κατά τι ψηλότερος.

Ο «μικρός δεκανέας» κι οι μεγάλοι σωματοφύλακες

Ο Ναπολέοντας περιστοιχισμένος από μέλη του Συμβουλίου των 500, έργο του Francois Bouchot (Φωτογραφία: Wikipedia)

Στο μύθο συνέβαλε κατά πολλούς και το γεγονός ότι  αυτοκράτορας περιστοιχιζόταν συχνά από  πιο μεγαλόσωμους σωματοφύλακες και στρατιώτες, δίνοντας έτσι την εντύπωση ότι ήταν πολύ κοντύτερος του πραγματικού. Το υψηλό ανάστημα ήταν ένα από τα προσόντα που έπρεπε να διαθέτουν ειδικά τα μέλη της Αυτοκρατορικής Φρουράς. Πέραν τούτου στρατιώτες του συνήθιζαν να τον αποκαλούν χαϊδευτικά «μικρό δεκανέα» (le petit caporal), αλλά πολλοί υπέθεταν ότι το έκαναν επειδή πράγματι ήταν κοντός, πράγμα που φρόντισε να διαιωνίσει η εχθρική προπαγάνδα.

Πηγή: iefimerida.gr