H παλιά ταμπέλα γράφει ορθά κοφτά, με μεγάλα bold κεφαλαία γράμματα, τη λαχταριστή λέξη ΠΕΪΝΙΡΛΙ, που την προφέρεις και γεμίζει το στόμα σου. Σε αυτό και μόνο αυτό ειδικεύεται η οικογένεια Μαυρομάτη, που κατέχει καλά την τέχνη του πεϊνιρλί εδώ και πολλές γενιές πίσω. Πολλοί γνωρίζουν το κατάστημα ως το «Πεϊνιρλί της Νέας Ιωνίας» και άλλοι ως το «Πεϊνιρλί της Ραμνούντος».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Τα πεϊνιρλί της Δροσιάς έχουν ιστορία τριών γενεώνΗ ιστορία του παμπάλαιου μαγαζιού στην προσφυγική γειτονιά της Νέας Ιωνίας ξεκινά το 1942 από τον Ιωσήφ Μαυρομάτη, που ήρθε πρόσφυγας από τη Σμύρνη και μαζί με την Αϊβαλιώτισσα γυναίκα του άνοιξαν το κατάστημα στο ίδιο σημείο που είναι και σήμερα, στον αριθμό 76 της οδού Ραμνούντος. Αρχικά το μαγαζί τους λειτουργούσε ως φούρνος που εξυπηρετούσε τους γείτονες. Στη φτωχογειτονιά οι περίοικοι έφερναν τα ταψιά με το φαγητό τους για να τα ψήσουν, ελλείψει οικιακής κουζίνας, στον ξυλόφουρνο που άναβε καθημερινά ο Μαυρομάτης. Μόνο μετά την Κατοχή, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, ξεκίνησαν να ψήνουν και να πουλάνε και πεϊνιρλί. Η συνταγή για το προσφυγικό έδεσμα υπήρχε, ήταν μια παλιά οικογενειακή κληρονομιά, και όταν εφαρμόστηκε στον ξυλόφουρνο της οδού Ραμνούντος, έκανε θραύση από την πρώτη στιγμή στην πελατεία του μικρού καταστήματος.
Τον Ιωσήφ Μαυρομάτη διαδέχθηκαν τα παιδιά του, Παράσχος και Γιώργος, και αυτούς με τη σειρά τους αντικατέστησαν τα δικά τους παιδιά, οι δύο Ιωσήφ και ο Δημήτρης. Ο ξυλόφουρνος δεν έσβησε ποτέ και ψήνει σερί εδώ και 81 χρόνια, ενώ η συνταγή του πεϊνιρλί τελειοποιήθηκε από τη δεύτερη γενιά και έκτοτε παραμένει σταθερή. Αξημέρωτα, από τις 4.30 το πρωί, τα μικρά μπαλάκια ζύμης μαγιάς (ή και προζυμιού τους χειμώνες που, λόγω κρύου, το ζυμάρι χρειάζεται άλλη διαχείριση) πλάθονται και ανοίγουν σαν βαρκάκια και ύστερα μένουν να φουσκώσουν πριν γεμιστούν με τα υλικά για να ψηθούν στον καυτό ξυλόφουρνο, στους 250°C για περίπου 10-12 λεπτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου