Μια πανέμορφη επαρχιακή γωνιά, η Κύμη της Ευβοίας, ήταν το σκηνικό όπου
κύλησαν τα πρώτα χρόνια της ζωής του Γεωργίου Ν. Παπανικολάου.
Εκεί γεννήθηκε στις 13 Μαΐου 1883, όντας το τρίτο παιδί του Νικόλαου και
της Μαρίας Παπανικολάου, το γένος Κριτσούτα.
Ο πατέρας του, γιατρός και πολιτευτής, προσέφερε πολλά στην ιδιαίτερη
πατρίδα του ως Βουλευτής Καρυστίας και Δήμαρχος Κύμης. Στην πολιτική
του σταδιοδρομία στάθηκε θαυμαστής και πιστός οπαδός του Χαριλάου Τρικούπη.
Η σύζυγός του Μαρία, γυναίκα με εντυπωσιακή εμφάνιση, πνευματική καλλιέργεια, ήθος και καλοσύνη, αποτελούσε μία μορφή αξιοσέβαστη και αξιαγάπητη.
«Η πρώτη παρατήρηση των καρκινικών κυττάρων στο επίχρισμα του τραχήλου της μήτρας μού έδωσε μία από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις που έχω βιώσει κατά τη διάρκεια της επιστημονικής σταδιοδρομίας μου». (Γεώργιος Παπανικολάου)
Έτσι ο Γιώργος πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε ένα περιβάλλον όπου η φύση
ήταν δεμένη με την ύπαρξη και η αγάπη με τη ζωή. «Είναι διαρκής η ανάμνησις
της παιδικής και νεανικής μου ζωής μέσα στο ζεστό πατρικό μας σπίτι» έγραφε
ο ίδιος το 1958.
Αφού τελείωσε το Δημοτικό, ήρθε στην Αθήνα για τις Γυμνασιακές του σπουδές.
Από νωρίς έδειξε πως ήταν προικισμένος με εξαιρετική ευαισθησία, σπάνια
εξυπνάδα, φιλομάθεια και θεληματικότητα.
Άρχισε να μαθαίνει γαλλικά, μια γλώσσα με διεθνή τότε ακτινοβολία, η οποία
θεωρούνταν απαραίτητο εφόδιο για κάθε καλλιεργημένο άτομο.
Έχοντας ιδιαίτερη κλίση στη μουσική, παρακολούθησε για οκτώ χρόνια μαθήματα
βιολιού στο Ωδείο Λότνερ.
Με το συνεχώς αυξανόμενο ενδιαφέρον του για τη λογοτεχνία, την ποίηση και τη
φιλοσοφία, κατόρθωσε να αποκτήσει μίαν ευρύτατη καλλιέργεια.
Το 1898 εισήλθε στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών σε ηλικία 15 χρόνων.
Στα πανεπιστημιακά χρόνια συνδέθηκε με φοιτητές της φιλοσοφικής σχολής
ταγμένους στο κίνημα του δημοτικισμού. Ανάμεσά τους ο Δ. Γληνός και ο Αλ.
Δελμούζος, που αργότερα θα έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα θέματα της παιδείας.
Όταν πήρε το δίπλωμά του και εκπλήρωσε και τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις,
ήρθε η ώρα να αποφασίσει για την καριέρα του.
Την πρόταση του πατέρα του να σταδιοδρομήσει ως ιατρός ή ακόμα να εξασφαλίσει
μία θέση στρατιωτικού γιατρού την απέρριψε χωρίς δισταγμό, καθώς στο
ανήσυχο πνεύμα του δεν ταίριαζαν τέτοιες λύσεις.
Σε γράμμα του την 31η Δεκεμβρίου 1904 έγραφε στον πατέρα του: «Όχι, δεν
θέλω γίνω στρατιωτικός γιατρός. Θέλω να μείνω ελεύθερος, να αισθανθώ τη χαρά
που δίνει ο αγών της ζωής. Εμένα δεν με τρομάζει το πέλαγος. Θέλω την ελευθερία
μου, τη γλυκιά μου ελευθερία».
Τελικά έπεισε τον πατέρα του να τον στείλει για ευρύτερες σπουδές στο
εξωτερικό. Στην απόφασή να επιλέξει τη Γερμανία ως τόπο των μεταπτυχιακών του
σπουδών τον ώθησε ο πολύτιμος φίλος του Αλέκος Δελμούζος. Είχαν και οι δύο
επηρεαστεί από τη σκέψη των μεγάλων Γερμανών συγγραφέων και φιλοσόφων:
του Γκαίτε, του Καντ, του Σοπενχάουερ και του Νίτσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου