Ο νεανικός σακχαρώδης διαβήτης ή τύπου 1 παρουσιάζεται όταν το πάγκρεας δεν παράγει καθόλου ινσουλίνη. Πρόκειται για τον σπανιότερο από τους 2 τύπους (περίπου 10% των διαβητικών) και συνήθως εμφανίζεται στην παιδική ηλικία. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει όμως ότι παρουσιάζει σημαντική αύξηση της συχνότητάς του στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια.
Στην πλειονότητα των περιπτώσεων οφείλεται σε προοδευτική καταστροφή των β-κυττάρων του παγκρέατος, με αποτέλεσμα την απόλυτη έλλειψη και αδυναμία του οργανισμού να παράγει ινσουλίνη. Εμφανίζεται κυρίως σε νεαρά άτομα ηλικίας κάτω των 20 ετών και συνήθως εκδηλώνεται απότομα με έντονα κλινικά συμπτώματα, όπως πολυουρία, πολυδιψία, πολυφαγία και μεγάλη απώλεια βάρους σε σύντομο χρονικό διάστημα, που μπορούν να οδηγήσουν τα νεαρά κυρίως άτομα, σε διαβητικό κώμα.
Ο νεανικός σακχαρώδης διαβήτης κατατάσσεται στα αυτοάνοσα νοσήματα και οφείλεται στην καταστροφή των β κυττάρων του παγκρέατος που παράγουν την ινσουλίνη από το ανοσοποιητικό σύστημα του ίδιου του ασθενούς. Έχει βρεθεί ότι σε ποσοστό 90% ευθύνεται το ανοσοποιητικό σύστημα το οποίο, από γενετικό λάθος, στρέφεται εναντίων των β κυττάρων και τα καταστρέφει. Στο υπόλοιπο 10% τα αίτια δεν είναι γνωστά και χαρακτηρίζεται ως ιδιοπαθής. Είναι διαφορετικής αιτιολογίας από τον διαβήτη των ενηλίκων. Διάφοροι λοιμογόνοι παράγοντες, κυρίως ιοί, ενοχοποιούνται για την ανοσολογική διέγερση και την επίθεση που δέχονται τα β κύτταρα του παγκρέατος, τα οποία κυριολεκτικά πολιορκούνται από πληθώρα Τ λεμφοκυττάρων που δημιουργούνται λόγω της διέγερσης του ανοσοποιητικού συστήματος. Ο αυξημένος αριθμός λεμφοκυττάρων στο περιβάλλον των β κυττάρων αρχικά τα οδηγεί σε δυσλειτουργία και τελικά σε κυτταρικό θάνατο. Έτσι με την πάροδο των ετών ελαττώνεται ο αριθμός τους και η παραγωγή της ινσουλίνης με αποτέλεσμα την εμφάνιση του σακχαρώδη διαβήτη.
Συμπτώματα του διαβήτη τύπου 1
Αυτά είναι η αυξημένη όρεξη (πολυφαγία), η αυξημένη δίψα (πολυδιψία), η συχνή και μεγάλη σε ποσότητα ούρηση (πολυουρία), η απώλεια βάρους και μερικές φορές διαταραχή της όρασης. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις χωρίς κανένα από τα παραπάνω συμπτώματα. Άλλες συνέπειες της υπεργλυκαιμίας είναι η διαταραχή της ανάπτυξης στα παιδιά και η ευαισθησία στις λοιμώξεις.
Επιπλοκές του διαβήτη τύπου 1
Οι οξείες επιπλοκές του αρρύθμιστου διαβήτη είναι η υπεργλυκαιμία με κετοοξέωση.
Όταν η ινσουλίνη δεν επιτελεί τον ρόλο της, τα υποπροϊόντα της διάσπασης των λιπών και των μυϊκών πρωτεϊνών συσσωρεύονται στο αίμα και οδηγούν στην παραγωγή ουσιών που ονομάζονται κετόνες. Αν δεν γίνει κάτι για να σταματήσει αυτή η διαδικασία, τα επίπεδα κετονών θα αυξάνονται, έως ότου τελικά το άτομο αναπτύξει αυτό που ονομάζεται κετοοξεωτικό κώμα. Η κατάσταση είναι πολύ πιο σπάνια στις ημέρες μας, καθώς η διάγνωση του διαβήτη γίνεται συνήθως πολύ πριν αυτή αναπτυχθεί. Όταν, όμως, παρουσιασθεί αυτό το κώμα, οι ασθενείς χρειάζονται επείγουσα νοσοκομειακή φροντίδα, με ινσουλίνη και ενδοφλέβια χορήγηση υγρών.
Οι μακροχρόνιες επιπλοκές του διαβήτη είναι η αμφιβληστροειδοπάθεια με απώτερη επιπλοκή την τύφλωση, η νεφροπάθεια που μπορεί να οδηγήσει σε νεφρική ανεπάρκεια, η περιφερική νευροπάθεια με τον κίνδυνο των ελκών των κάτω άκρων, των ακρωτηριασμών και των αρθρώσεων Charcot και τέλος η αυτόνομη νευροπάθεια που προκαλεί γαστρεντερικά, ουρογεννητικά και καρδιαγγειακά συμπτώματα, όπως επίσης και σεξουαλική δυσλειτουργία. Οι διαβητικοί ασθενείς έχουν αυξημένη συχνότητα αθηροσκλήρωσης και κατά συνέπεια στεφανιαίας νόσου, περιφερικής αγγειοπάθειας και εγκεφαλικών επεισοδίων. Η υπέρταση και η δυσλιπιδαιμία ανευρίσκονται με μεγαλύτερη συχνότητα στα διαβητικά άτομα.
Διαγνωστικά κριτήρια για το σακχαρώδη διαβήτη
Τα σημαντικότερα κριτήρια για τη διάγνωση και παρακολούθηση της πορείας του σακχαρώδη διαβήτη είναι οι τιμές του σακχάρου αίματος και της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (HbA1c). Η HbA1c είναι μια ουσία στο αίμα που αντικατοπτρίζει το μέσο όρο των επιπέδων σακχάρου κατά τη διάρκεια των τελευταίων 3 μηνών.
Η Αμερικανική Διαβητολογική Εταιρεία και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχουν καθορίσει τα εξής διαγνωστικά κριτήρια:
Συμπτωματολογία διαβήτη (πολυουρία, πολυδιψία, πολυφαγία και αδικαιολόγητη απώλεια βάρους), σε συνδυασμό με τυχαία εύρεση σακχάρου αίματος πάνω από 200 mg/dl. Τυχαία θεωρείται η τιμή σακχάρου αίματος οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, ανεξάρτητα της ώρας του τελευταίου γεύματος.
Γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη πάνω από 6,5%.
Σάκχαρο αίματος νηστείας πάνω από 126 mg/dl. Σάκχαρο νηστείας θεωρείται όταν τουλάχιστον για 8 ώρες δεν έχει ληφθεί οποιαδήποτε τροφή.
Σάκχαρο αίματος 2 ώρες μετά τη χορήγηση 75 γρ. γλυκόζης πάνω από 200 mg/dl.
Σάκχαρο αίματος νηστείας μεταξύ 100 και 125 mg/dl, ή σάκχαρο αίματος 2 ώρες μετά τη χορήγηση 75 γρ. γλυκόζης μεταξύ 140 και 199 mg/dl, ή γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη 5,7 – 6,4% χαρακτηρίζονται ως προ-διαβήτης.
Τι είναι και που οφείλεται ο διαβήτης τύπου 1
Ο διαβήτης τύπου 1 είναι αποτέλεσμα μιας καταστροφής των β-κυττάρων, και η καταστροφή αυτή είναι αποτέλεσμα μιας διαρκούς αυτοάνοσης διαδικασίας. Για κάποιο λόγο το αμυντικό ή ανοσολογικό μας σύστημα "τρελαίνεται" και αρχίζει να επιτίθεται στα β-κύτταρα του παγκρέατος και τα καταστρέφει. Η μόνη πηγή ινσουλίνης για τον οργανισμό, τα β-κύτταρα του παγκρέατος, εκφυλίζονται πλήρως και καμία σημαντική αναγέννηση δεν γίνεται για να αντισταθμίσει τον εκφυλισμό αυτόν. Έτσι λοιπόν ο διαβήτης τύπου 1 χαρακτηρίζεται από μια εκλεκτική και ποσοτική καταστροφή των β-κυττάρων που όμως εξακολουθεί να παραμένει άγνωστο γιατί ξεκινάει η αυτοάνοση αυτή διαδικασία.
Πιθανοί παράγοντες ενεργοποίησης θεωρούνται η κληρονομικότητα, διάφοροι ιοί, το στρες. Ωστόσο πολλοί διαβητικοί τύπου 1 δεν είχαν ποτέ κανέναν συγγενή με διαβήτη. Συνήθως υπάρχει αιφνίδια εισβολή της νόσου, με την αυτοάνοση διαδικασία να προϋπάρχει για πολύ περισσότερο χρόνο. Συνήθως ανιχνεύονται αντισώματα GAD, ICA, και κατά της ινσουλίνης. Συνήθως πρόκειται για λεπτά παιδιά και υπάρχει αυξημένος κίνδυνος και για άλλες αυτοάνοσες παθήσεις π.χ. θυρεοειδή, λεύκη, ανεπάρκεια επινεφριδίων, κοιλιοκάκη (δυσανεξία στη γλουτένη), έλλειψη βιταμίνης Β12 κ.α.
Ο νεανικός διαβήτης συνήθως εκδηλώνεται αρκετά αναπάντεχα και κατά συνέπεια ο ασθενής μπορεί να χρειαστεί να εισαχθεί στο νοσοκομείο έως ότου γίνει η διάγνωση και σταθεροποιηθεί η κατάστασή του.
Θεραπεία σακχαρώδους διαβήτη
Φαρμακευτική: Η θεραπεία των ασθενών με τύπου 1 βασίζεται αποκλειστικά στη χορήγηση ινσουλίνης. Οι σύγχρονες μορφές ινσουλίνης έχουν κάνει εύκολη και αποτελεσματική τη θεραπεία δίνοντας πια τη δυνατότητα στον ασθενή να έχει ελευθερία πολλών επιλογών στη διατροφή του.
Οι στόχοι της θεραπείας είναι:
Ανακούφιση των συμπτωμάτων που προκαλούνται από τα υψηλά επίπεδα γλυκόζης και επίτευξη μακροχρόνιας ομαλοποίησης των τιμών γλυκόζης αίματος που θα καθυστερήσει ή θα αποτρέψει την εξέλιξη των επιπλοκών
Αντιμετώπιση συνοδών παθήσεων όπως υπέρταση και δυσλιπιδαιμία
Βελτίωση της ποιότητας ζωής
Φυσιολογική φυσική και ψυχολογική ανάπτυξη στα παιδιά
Η ινσουλίνη είναι η μόνη θεραπεία. Διάφοροι τύποι ινσουλίνης είναι διαθέσιμοι και μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε διάφορους συνδυασμούς. Η ινσουλίνη χορηγείται υποδόρια (κάτω από το δέρμα) με στυλό ή πένες ινσουλίνης εύκολα χωρίς καθόλου πόνο.
Οι διάφοροι τύποι ινσουλίνης διακρίνονται από το πόσο γρήγορα δρουν (έναρξη δράσης) και από τον χρόνο που διαρκούν (διάρκεια δράσης). Οι νέες ινσουλίνες που έχουμε πια πρακτικά καταργήσανε τις αντλίες ινσουλίνης που χρησιμοποιούσαμε παλιά.
Ελάχιστες είναι οι ανεπιθύμητες ενέργειες της θεραπείας με ινσουλίνη και η σημαντικότερη όλων είναι η υπογλυκαιμία (χαμηλή τιμή γλυκόζης αίματος). Η υπογλυκαιμία οφείλεται συνήθως σε χορήγηση μεγαλύτερης δόσης ινσουλίνης, λήψη μικρότερης ποσότητας τροφής ή υπερβολική άσκηση. Τις περισσότερες φορές μπορεί να την αντιμετωπίσει κανείς μόνος του με την πρόσληψη τροφής ή ζάχαρης (π.χ. γλυκά, καραμέλες, χυμοί φρούτων) και σπάνια με ένεση γλυκαγόνης.
Τα σχήματα χορήγησης ποικίλλουν από μία έως τέσσερις ή και περισσότερες ενέσεις ινσουλίνης ημερησίως. Η DCCT, η μεγαλύτερη μελέτη που έγινε σε άτομα με τύπου 1 διαβήτη, απέδειξε ξεκάθαρα ότι το καλύτερο σχήμα είναι εκείνο που μιμείται ακριβέστερα τη φυσιολογική απελευθέρωση ινσουλίνης.
Σχήματα αυτού του τύπου ονομάζονται εντατικοποιημένα και συνίστανται στην χορήγηση 3-4 ενέσεων ινσουλίνης καθημερινά. Το κλασσικό σχήμα basal bolus περιλαμβάνει ένεση ινσουλίνης ταχείας δράσης πριν από κάθε γεύμα, για την αντιμετώπιση του σακχάρου των τροφών, και ένεση βραδείας 24ώρου δράσης ινσουλίνης για την κάλυψη των ενδιάμεσων αναγκών του σώματος σε ινσουλίνη.
Στην μελέτη DCCT η θεραπεία με εντατικοποιημένα σχήματα μείωσε τον κίνδυνο διαβητικής αμφιβληστροειδοπάθειας κατά 76%, διαβητικής νεφροπάθειας κατά 54% και διαβητικής νευροπάθειας κατά 60%.
Έλεγχος των επιπέδων του σακχάρου: Η μέτρηση του σακχάρου είναι απαραίτητη για το καθορισμό της σωστής δόσης ινσουλίνης αρκετές φορές μέσα στην ημέρα, και κυρίως σε νέους ανθρώπους που δεν έχουν καθορισμένο πρόγραμμα διατροφής και δραστηριότητας γενικότερα.
Σήμερα η μέτρηση του σακχάρου στο σπίτι, στο γραφείο ή οπουδήποτε έξω αποτελεί μια σχετικά απλή διαδικασία με ένα μετρητή σακχάρου. Οι μετρητές σακχάρου είναι μικρές φορητές ηλεκτρονικές συσκευές που δίνουν μια άμεση εικόνα των επιπέδων της γλυκόζης του αίματος κατά τη συγκεκριμένη στιγμή της μέτρησης. Απαραίτητη είναι η προμήθεια ενός μετρητή σακχάρου αίματος, των ταινιών μέτρησης σακχάρου αίματος (test strips) που ταιριάζουν στη συσκευή σακχάρου, ενός αυτόματου στυλό τρυπήματος δακτύλου και τέλος αποστειρωμένων βελονών μιας χρήσεως (lancets) που είναι κατάλληλες για τη συσκευή-στυλό που διαθέτει ο χρήστης.
Στόχος της θεραπείας: Η Αμερικανική Διαβητολογική Εταιρεία συνιστά το σάκχαρο αίματος νηστείας να κυμαίνεται μεταξύ 70-130 mg/dl, ανώτερο σάκχαρο αίματος 1-2 ώρες μετά το φαγητό κάτω από 180 mg/dl, σάκχαρο αίματος μετά 2 ώρες από το φαγητό κάτω από 120 mg/dl και HbA1c κάτω από 7% με ιδανικό το 6,5%.
Διατροφή: Το φαγητό είναι ένας από τους κυριότερους παράγοντες που επηρεάζουν άμεσα τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα – και μάλιστα ελέγξιμος με τη χορήγηση αντίστοιχης δόσης ινσουλίνης. Μία σωστή διατροφή για έναν ασθενή με νεανικό σακχαρώδη διαβήτη δε συνεπάγεται ότι πρέπει ο ασθενής να στερείται τα αγαπημένα του φαγητά και να τα θυσιάζει στο βωμό μίας εφ' όρου ζωής διατροφής με άνοστα, ανάλατα γεύματα. Εφόσον τηρείται ένα ισορροπημένο πλάνο γευμάτων, μπορεί να τρώει σχεδόν ότι του αρέσει, τουλάχιστον περιστασιακά. Μάλιστα, εάν παρακολουθεί το σάκχαρο περίπου 2 ώρες μετά από ένα γεύμα, θα μάθει πώς αντιδρά το σώμα του σε διάφορες τροφές και ποσότητες, ούτως ώστε να μπορεί να κάνει μικροδιορθώσεις στις επιλογές φαγητών και ποσότητας ινσουλίνης.
Ένα ειδικό ενδοκρινολογικό – διαβητολογικό κέντρο με εξειδικευμένους γιατρούς και διαιτολόγους μπορεί να καθιερώσει ένα εξατομικευμένο πλάνο γευμάτων που να ταιριάζει στις συνήθειες και τον τρόπο ζωής του ασθενούς. Το σημαντικότερο είναι η εκπαίδευση του ασθενούς και της οικογένειας του σχετικά με τη σύνθεση, τη ποσότητα και τη συχνότητα των γευμάτων. Στη συνέχεια ο ασθενής εκπαιδεύεται στο να μπορεί να αυξομειώνει τις δόσεις της ινσουλίνης ανάλογα με τη σύσταση και το μέγεθος των γευμάτων του.
Στο ειδικό κέντρο ο ασθενής θα μάθει τη τεχνική της μέτρησης των υδατανθράκων των διαφόρων τροφών. Οι υδατάνθρακες ονομάζονται και σάκχαρα και είναι αυτοί που ανεβάζουν περισσότερο το σάκχαρο στο αίμα. Είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε τους υδατάνθρακες που περιέχουν τα τρόφιμα που καταναλώνουμε για καλύτερη ρύθμιση του ζαχάρου. Κυριότεροι υδατάνθρακες είναι: οι μονοσακχαρίτες γλυκόζη και φρουκτόζη (φρούτα), οι δισακχαρίτες ζάχαρη (γλυκά), οι πολυσακχαρίτες άμυλο (δημητριακά, ψωμί, όσπρια, ρύζι, πατάτες.
Υπολογίζοντας το συνολικό αριθμό των υδατανθράκων ενός γεύματος, ο ασθενής μπορεί να καθορίσει μόνος του πόσες μονάδες ινσουλίνης χρειάζεται να κάνει για να "κάψει" τα σάκχαρα του γεύματος χωρίς να του ανέβει ή να του πέσει το σάκχαρο στο αίμα. Έτσι, έχει την απόλυτη ελευθερία να διαλέξει να φάει οτιδήποτε χωρίς να απορυθμιστεί το σάκχαρο του, ακόμη και τροφές που παραδοσιακά ανεβάζουν το σάκχαρο, όπως ζυμαρικά ή γλυκά. Βέβαια, η επιλογή υγιεινών γευμάτων χωρίς πολύ αλάτι και ζάχαρη είναι το ζητούμενο σε όλους, όχι μόνο στους ασθενείς με διαβήτη.
Καλό είναι σε κάθε γεύμα πρέπει να τηρούνται οι ακόλουθες αναλογίες:
Τα δύο πέμπτα του πιάτου σας πρέπει να αποτελούνται από αμυλούχες τροφές, κατά προτίμηση με μεγάλη περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες.
Άλλα δύο πέμπτα του πιάτου σας πρέπει να αποτελούνται από λαχανικά, σαλάτες ή φρούτα.
Το υπόλοιπο ένα πέμπτο του πιάτου σας πρέπει να είναι κάποια πηγή πρωτεΐνης, π.χ. κρέας, ψάρι, αυγά, όσπρια ή τυρί.
Εξασφαλίζοντας και διατηρώντας αυτές τις αναλογίες, τα επίπεδα του σακχάρου σας θα πρέπει να παραμείνουν μέσα στα επιθυμητά όρια.
Καταρτίστε ένα προσωπικό πλάνο γευμάτων με τον γιατρό σας.
Προγραμματίστε τακτικά γεύματα και τηρήστε μία συνεπή δίαιτα για να βοηθήσετε τα φάρμακα σας να δράσουν αποτελεσματικά.
Όταν αγοράζετε προσυσκευασμένα τρόφιμα, διαβάζετε προσεκτικά τις ετικέτες με τα συστατικά.
Προσπαθήστε να ελαττώσετε φαγητά που περιέχουν μεγάλες ποσότητες ζάχαρης, αλατιού, λευκού αλευριού και λιπαρών.
Για να ελέγχετε τα συστατικά και να περιορίζετε τις πρόσθετες ύλες, ετοιμάζετε γεύματα εσείς οι ίδιοι όποτε μπορείτε.
Το φαγητό είναι ένας από τους κυριότερους παράγοντες που επηρεάζουν άμεσα τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα – και μάλιστα ελέγξιμος. Γνωρίζατε ότι δεν υφίσταται πλέον αυτό που λέμε "δίαιτα για το διαβήτη". Αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος με τον οποίο το φαγητό – ειδικά τα φαγητά που σας αρέσουν – επηρεάζει τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα σας.
Όσο περισσότερα γνωρίζετε για τη διατροφή, τόσο περισσότερες εναλλακτικές επιλογές θα συνειδητοποιήσετε πως έχετε. Όταν κάνετε υγιεινές επιλογές, θα βελτιώνεται η φυσική σας κατάσταση και το σάκχαρο στο αίμα σας θα έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι υπό έλεγχο. Για αυτό λοιπόν, ελέγχετε τις ετικέτες των τροφίμων, κατανοήστε τη Διατροφική Πυραμίδα και μάθετε να μετράτε τους υδατάνθρακες, ούτως ώστε να ζείτε μία ζωή χωρίς όρια.
Σωματική άσκηση: Η σωματική δραστηριότητα (άσκηση) αποτελεί ένα από τα τέσσερα κλειδιά – μαζί με τη διατροφή, τη φαρμακευτική αγωγή και την παρακολούθηση του σακχάρου στο αίμα – της καθημερινής αντιμετώπισης του διαβήτη. Για τους διαβητικούς, το να είναι ενεργοί σωματικά είναι εξαιρετικά σημαντικό, καθώς τους βοηθά να είναι συνεχώς σε φόρμα, ενώ μειώνει τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα και την αρτηριακή πίεση.
Δεν χρειάζεται να γίνετε μαραθωνοδρόμος για να πετύχετε το σκοπό σας. Μπορεί να περνάτε ώρες ολόκληρες στο γυμναστήριο, όμως εξίσου σημαντικές είναι και οι ώρες που περνάτε κάνοντας κηπουρική, οι σκάλες που επιλέγετε αντί για το ασανσέρ, καθώς και ένας περίπατος στο τετράγωνο μετά από το βραδινό γεύμα. Όλα αυτά σας βοηθούν να έχετε τον έλεγχο του διαβήτη σας. Εάν μάθετε να αναγάγετε την άσκηση σε συνήθεια – μία διασκεδαστική συνήθεια, θα έχετε πολλά οφέλη. Βεβαιωθείτε πως έχετε συμβουλευτεί το γιατρό σας πριν ξεκινήσετε ένα νέο πρόγραμμα σωματικής άσκησης, ειδικά εάν είστε ηλικίας άνω των 35 ετών ή έχετε διαβήτη για δέκα (10) ή περισσότερα χρόνια.
Οι μυϊκή δραστηριότητα "καίει" σάκχαρο και κατεβάζει τα επίπεδα στο αίμα. Αν ο ασθενής με διαβήτη πρόκειται να ασκηθεί για περισσότερο από 30’ λεπτά πρέπει να ελαττώσει τη δόση της ινσουλίνης του κατά 20% ή να φάει κάποιο σνακ πριν την άσκηση για να αποφύγει τυχόν υπογλυκαιμία. Είναι επίσης απαραίτητο να πίνει αρκετά υγρά σε όλη τη διάρκεια της άσκησης.
Γενικότερα, η σωματική άσκηση για ένα διαβητικό είναι σημαντική γιατί:
Βοηθά το σώμα του να χρησιμοποιεί αποτελεσματικότερα την ινσουλίνη.
Μπορεί να μειώσει τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα.
Μειώνει το λίπος του σώματος και αυξάνει τη μυϊκή μάζα.
Βοηθά στον έλεγχο του βάρους.
Τον βοηθά να αντιμετωπίσει την ψυχολογική πίεση (στρες).
Βελτιώνει την αυτοπεποίθηση του.
Δυναμώνει την καρδιά και τους πνεύμονες.
Βοηθά στη μείωση των παραγόντων κινδύνου για καρδιοπάθεια.
Μειώνει την αρτηριακή πίεση.
Παιδιά με διαβήτη
Η διάγνωση του τύπου 1 διαβήτη, ευρέως γνωστού ως νεανικού διαβήτη, από μόνη της δημιουργεί ένα σοκ τόσο στα ίδια τα παιδιά όσο και στους γονείς. Εμφανίζεται συνήθως στην ηλικία μεταξύ 11 και 13 ετών. Είναι αρκετά ασυνήθιστος στα παιδιά κάτω των πέντε, αν και έχουν υπάρξει περιπτώσεις μωρών που ανέπτυξαν διαβήτη μερικές μόνο ημέρες μετά τη γέννησή τους.
Τα παιδιά με διαβήτη τύπου 1 καλούνται να αντιμετωπίσουν μια δύσκολη πραγματικότητα, αφού πρέπει να ελέγχουν σε όλη τη ζωή τους τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα τους και να προσπαθούν για την καλή ρύθμισή τους. Διαβάστε αναλυτικά στο άρθρο "παιδιά με διαβήτη".
Τι περιμένουμε στο άμεσο μέλλον
Μεταμόσχευση παγκρέατος: Πολλές προσεγγίσεις για μεταμόσχευση παγκρέατος σήμερα είναι υπό μελέτη, περιλαμβανομένου του συνόλου του παγκρέατος και απομονωμένων κυττάρων (κυττάρων που περιέχουν β-κύτταρα που είναι υπεύθυνα για την παραγωγή ινσουλίνης). Μέχρι τώρα όμως δεν έχει εφαρμοστεί σε ευρεία κλίμακα.
Εισπνεόμενη ινσουλίνη: Νέες μορφές ινσουλίνης πιο αποτελεσματικής από αυτή που κυκλοφόρησε πριν μερικά χρόνια βρίσκεται σε φάση κλινικών μελετών.
Νέοι μετρητές σακχάρου: Πολύ μεγάλη προσπάθεια καταβάλλεται στο να κατασκευαστούν μετρητές που υπολογίζουν τα επίπεδα σακχάρου χωρίς να χρειάζονται αίμα. Οι μετρητές αυτοί θα χρησιμοποιούν τεχνολογία με υπέρυθρες ακτίνες ή λέιζερ ώστε να "διαβάζουν" τα επίπεδα σακχάρου πάνω από το δέρμα και να αποφεύγεται το ενοχλητικό τρύπημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου