Τιμήστε κάθε μέρα τους παππούδες και τις γιαγιάδες σας! Άρθρο Γεώργιος Πρατζίκος

Σήμερα, όπως αναφέρει και η Google μέσω του doodle της είναι παγκόσμια ημέρα ηλικιωμένων. Κατά την άποψή μου όμως  δεν πρέπει να γιορτάζουν μία φορά τον χρόνο αλλά να γιορτάζουν οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας κάθε μέρα. Κάθε μέρα πρέπει να έχουμε στον νου μας τους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν.

Εγώ προσωπικά γνώρισα παππού και γιαγιά μόνο από την μεριά της μητέρας μου, διότι από την μεριά του πατέρα μου είχαν φύγει από την ζωή, πριν καν ο πατέρας μου παντρευτεί. Οι επιρροές που έχω και από τον παππού μου και από την γιαγιά μου είναι μεγάλες. Αν και έχουν φύγει από τον κόσμο αυτό εδώ και περίπου τέσσερα χρόνια είναι ζωντανοί για εμένα και έχω πάντα κάτι καλό να θυμάμαι.
Η γιαγιά μου αν και σκληρή, είχε έναν εσωτερικό πλούτο. Αγαπούσε πολύ το τραγούδι και ειδικά το παραδοσιακό και όποτε έβρισκε ευκαιρία τραγουδούσε μόνη της ή ακόμη και σε χαρές και λύπες της οικογένειας. Αν και ποτέ δεν ασχολήθηκε με το τραγούδι, το τραγούδι ήταν η ζωή της. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τους αρραβώνες της θείας μου αλλά και τον γάμο της, όπου η γιαγιά μου τραγουδούσε τόσο όμορφα, που κάτι σκιρτούσε μέσα μου και κάτι με συγκινούσε. Αλλά αγαπημένο της κομμάτι ήταν "ο ήλιος βασιλεύει"! Είχε βάλλει έναν εκ των ξαδερφών μου θυμάμαι να της γράψει κασέτα μόνο με αυτό το κομμάτι.
Θύμησες από την γιαγιά ήταν πάρα πολλές. Καθόμασταν όταν πηγαίναμε στο χωριό ή ερχόταν στα Ψαχνά και συζητούσαμε με τις ώρες.
Όμως πολλά πράγματα πήρα και από τον παππού μου. Και ειδικότερα την αγάπη μου για την ψαλτική και την εκκλησία, αφού ο ίδιος από μικρός ήταν ψάλτης στο χωριό μέχρι την ηλικία των 93 του χρόνων. Οι δικοί μου όταν τον άκουγαν να ψέλνει έλεγαν: "ακούστε το αηδόνι πως ψέλνει". Ενώ όταν η γιαγιά μου είχε νεύρα πήγαινε και διάβαζε τους ψαλμούς του Δαυίδ, για να ηρεμήσει όπως έλεγε. Η γιαγιά μου "γκλατζάνη" τον ανέβαζε, "γκλατζάνη" τον κατέβαζε. Ο Παππούς μου επίσης μας εξιστορούσε συνεχώς και ιστορίες και από την κατοχή.
Θα μπορούσα να γράφω σελίδες επί σελίδων για τους παππούδες μου. Αλλά σκοπός μου δεν είναι αυτός. Αλλά να τιμήσω και εγώ με την σειρά μου την ημέρα αυτή, αν και πρέπει να τους τιμάμε κάθε μέρα. Να καθόμαστε να συζητάμε και να παίζουμε μαζί τους. Ναι καλά διαβάσατε. Να παίζουμε. Κάτι το οποίο έμαθα πάρα πολύ καλά σε ένα συνέδριο που έγινε πριν από ένα χρόνο στην Χαλκίδα, όπου νέοι και μεγαλύτεροι στην ηλικία έφτιαξαν παιχνίδια για όλες τις ηλικίες. Και θέλω να ευχαριστήσω μέσω του παρόντος άρθρου την κα Ευαγγελία Αγγελίδου για αυτή μου την εμπειρία.
Αγαπήστε τους παππούδες και τις γιαγιάδες σας και να το δείχνετε κάθε στιγμή.