 |
Συνέντευξη στην Κατερίνα Μυλωνά
Αν όλοι στέλναμε τις αποταμιεύσεις μας στο εξωτερικό, η πατρίδα μας θα βούλιαζε, προειδοποιεί, με συνέντευξή του στην «Π» ο πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ, Μανόλης Γ. Δρεττάκης. Ο κ. Δρεττάκης μιλά για τις αγορές, το τραπεζικό σύστημα και τα πλεονεκτήματα της χώρας που δεν έχουν ακόμα αξιοποιηθεί.
Θεωρεί πως υπήρχε κι άλλος δρόμος από το μνημόνιο και τονίζει πως ο Γ. Παπανδρέου, «αντί να κάνει αυτό που έπρεπε, δηλαδή να λάβει τα αναγκαία μέτρα για την τιθάσευση των προβλημάτων, δέσμιος της φράσης "λεφτά υπάρχουν", όχι μόνο έκανε παροχές μέσα στο 2009 και τις φόρτωσε στο έλλειμμα εκείνου του έτους, αλλά και ακύρωσε νόμους που είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση, με τους οποίους θα εισπράττονταν χρήματα».
Το πλήρες κείμενο της συνέντευξης έχει ως εξής:
Πώς πιστεύετε ότι φτάσαμε σε αυτή την κρίση; Δεν αντέδρασαν οι ασφαλιστικές δικλείδες του συστήματος ή όντως όλοι μαζί τα φάγαμε;
«Σε ό,τι αφορά το τελευταίο μέρος της ερώτησής σας, δηλαδή το "όλοι μαζί τα φάγαμε" είναι μια φράση που λέγεται από εκείνους οι οποίοι, μαζί με τους γύρω τους και όσους τους ζητούσαν και τους έκαναν ρουσφέτια πράγματι τα φάγανε. Θέλοντας να ξεφορτωθούν τις ευθύνες τους ενοχοποιούν τους πάντες. Η σωστή, επομένως φράση είναι ότι "όλοι μαζί τα φάγανε", αυτοί, δηλαδή, που διαχειρίζονταν την εξουσία και όσοι, με διάφορους τρόπους, έχουν ευνοηθεί από αυτούς. Ένα πολύ μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού δεν έχει καμία σχέση με τη φράση αυτή.
Σε ό,τι αφορά το πρώτο μέρος της ερώτησής σας, είναι λάθος αυτό που ισχυρίζεται η σημερινή κυβέρνηση, ότι δηλαδή η κατάσταση στην οποία βρήκε τη χώρα, και, βασικά, το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος είναι δημιούργημα μόνο της διακυβέρνησής της από τη ΝΔ την περίοδο 2004-2009. Βεβαίως η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή φόρτωσε πολλά στο δημόσιο χρέος. Αλλά δεν ήταν η μόνη. Το 1966 το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν 32 δισ. δρχ. Η χούντα το τριπλασίασε και το έφτασε στα 114 δισ. δρχ. το 1974. Στη συνέχεια όλες οι κυβερνήσεις προσθέτανε και νέα χρέη. Πρώτα η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή την περίοδο 1974-1981, στη συνέχεια οι επι 20 ετών κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη και τα 3,5 χρόνια κυβέρνησης Κώστα Μητσοτάκη την περίοδο 1990-93. Η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή παρέλαβε από την κυβέρνηση Σημίτη χρέος ύψους 183 δισ. ευρώ και, σύμφωνα με τον πρώτο προϋπολογισμό (του 2010) που κατέθεσε ο σημερινός Υπουργός Οικονομικών το Δεκέμβριο του 2009 το ανέβασε στα 272 δισ. ευρώ (μετά, όμως, από αναθεωρήσεις και προσθήκες που έγιναν από την τρόικα αυτό έφτασε τα 298 δισ. το 2009). Κάθε χρόνο η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή πρόσθετε στο χρέος 25 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με τον μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που πρόκειται να ψηφιστεί από τη Βουλή η σημερινή κυβέρνηση σε 2 χρόνια (το 2010 και το 2011) θα ανεβάσει το δημόσιο χρέος στα 353 δισ. ευρώ, θα προσθέτει, επομένως, 27,5 δισ. ευρώ κάθε χρόνο, δηλαδή περισσότερα απ' ό,τι η προηγούμενη. Άρα, η δεινή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα οφείλεται σε όλες τις κυβερνήσεις, περιλαμβανομένης και της σημερινής (φυσικά σε διαφορετικό βαθμό η καθεμιά).
Όταν διαπιστώθηκε το πρόβλημα, θεωρείτε ότι υπήρχε άλλος δρόμος εκτός από το ΔΝΤ και την τρόικα;
«Βεβαίως υπήρχε, μόλις ανήλθε στην εξουσία η κυβέρνηση μετά τις εκλογές του 2009. Ο σημερινός πρωθυπουργός είχε πλήρως ενημερωθεί για τα δημόσια ελλείμματα και το δημόσιο χρέος από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας (όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Διοικητής) πριν τις εκλογές του 2009, και, φυσικά, τα γνώριζε τα πέντε χρόνια που ήταν στην αντιπολίτευση. Είχε, όμως, ενημερωθεί και από Ευρωπαίους αξιωματούχους για την κατάσταση από τον Ιούλιο του 2009. Κατά συνέπεια γνώριζε τι παρελάμβανε. Αντί να κάνει αυτό που έπρεπε, δηλαδή να λάβει τα αναγκαία μέτρα για την τιθάσευση των προβλημάτων, δέσμιος της φράσης "λεφτά υπάρχουν", όχι μόνο έκανε παροχές μέσα στο 2009 και τις φόρτωσε στο έλλειμμα εκείνου του έτους, αλλά και ακύρωσε νόμους που είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση, με τους οποίους θα εισπράττονταν χρήματα, όπως, π.χ. για τους ημιυπαίθριους χώρους, τους οποίους επανέφερε ένα χρόνο μετά. Θα μπορούσε, επίσης να λάβει μέτρα, όπως εκείνα τα οποία είχα προτείνει σε ένα άρθρο μου στην "Ελευθεροτυπία" στις αρχές Νοεμβρίου του 2009 (πριν καταθέσει τον προϋπολογισμό του 2010), δηλαδή να αρχίσει αμέσως από τα τέλη του 2009 εκστρατεία για: την εξοικονόμηση πόρων από σημαντική μείωση των δαπανών, την πάταξη της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής (και της στενά συνδεδεμένης με αυτές διαφθοράς και παραοικονομίας, που αποτελούν τα σημαντικότερα προβλήματα του κρατικού προϋπολογισμού), την αναπροσαρμογή των αντικειμενικών και αύξηση των συντελεστών φορολόγησης της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, τη δημοσίευση των στοιχείων των δηλώσεων εισοδήματος και ακίνητης περιουσίας όλων των φορολογουμένων ώστε να δει ο κόσμος ποιοι είναι ειλικρινείς και ποιοι φοροδιαφεύγουν, τη διενέργεια δειγματοληπτικών ελέγχων στις δηλώσεις τόσο φυσικών όσο και νομικών προσώπων καθώς και αιφνιδιαστικών ελέγχων σε ελεύθερους επαγγελματίες και επιχειρήσεις. Δυστυχώς τίποτε από αυτά δεν έγινε τότε και επιπλέον κατατέθηκε ένας εξωπραγματικός προϋπολογισμός για το 2010. Η κυβέρνηση θα μπορούσε ακόμα να δανειστεί από τις αγορές με χαμηλό επιτόκιο (το ένα τρίτο του σημερινού) την κάλυψη των δανειακών αναγκών του 2010 και δεν τον έκανε. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο πρωθυπουργός πήγαινε στο εξωτερικό και έλεγε στους εταίρους μας ότι "κυβερνά μια χώρα διεφθαρμένων" ή "κοντά στη χρεοκοπία" και υπουργός Οικονομικών έλεγε στο εξωτερικό ότι η χωρά είναι "Τιτανικός που πάει να βυθιστεί". Με όλα αυτά τα λάθη, τις καθυστερήσεις, την ολιγωρία και τις απαράδεκτες δηλώσεις έφτασε η κυβέρνηση τον Απρίλιο του 2010 να υπογράψει χωρίς καμιά διαπραγμάτευση ό, τι της υπαγόρευσαν οι δανειστές μας και περιέχονται στο Μνημόνιο Ι, και τώρα κάνει το ίδιο με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, δηλαδή ένα σκληρότερο Μνημόνιο ΙΙ».
Η συνταγή «σωτηρίας» όπως φαίνεται βουλιάζει την πραγματική οικονομία και εξαθλιώνει την πλειονότητα των Ελλήνων. Θεωρείτε ότι με τις συνθήκες που τώρα διαμορφώνονται μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη κάπως;
«Κάθε άλλο, το αντίθετο. Εκείνο, το οποίο δεν είναι γνωστό είναι ότι σε όλα τα χρόνια, από το 1974 μέχρι το 2008, το συνολικό Ακαθάριστο Προϊόν (ΑΕΠ) της Χώρας αυξανόταν σε τρέχουσες τιμές. Το 2009 εξαιτίας και της διαχείρισης της προηγούμενης κυβέρνησης, ήταν, για πρώτη φορά, χαμηλότερο απ' ό,τι το 2008. Το 2010, με την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης ήταν, πάλι σε τρέχουσες τιμές χαμηλότερο απ' ό,τι το 2009 και το ίδιο θα συμβεί και το 2011. Και, φυσικά, οι μειώσεις του ΑΕΠ σε σταθερές τιμές είναι μεγαλύτερες. Αντί, δηλαδή, για ανάπτυξη έχουμε μια τριετή μεγάλη ύφεση. Το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, το οποίο η κυβέρνηση λέει ότι θα ψηφιστεί μετά από λίγες μέρες από τη Βουλή, προβλέπει ότι το 2012 θα σημειωθεί ανάπτυξη 0,8%, δηλαδή χαμηλότερη από το 1%. Τίποτε, όμως, δεν αποκλείει η πρόβλεψη αυτή να διαψευστεί και η ύφεση να συνεχιστεί. Κατά τη γνώμη μου τα μέτρα που επιβάλλει η τρόικα στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, συνεχίζουν την πολιτική του Μνημονίου Ι δηλαδή θα ξεζουμίσουν ακόμα περισσότερο τον ελληνικό λαό που έχει κάποια απασχόληση στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα με τις νέες περικοπές και την αύξηση της φορολογίας, θα αυξήσουν τον αριθμό των ανέργων (που ξεπέρασαν ήδη τις 800.000) και θα μειώσουν τις δημόσιες επενδύσεις, δηλαδή ένα βασικό μοχλό ανάπτυξης. Χωρίς, όμως, αύξηση της ζήτησης και των επενδύσεων, ουσιαστική ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει. Αν δεν υπάρξει ριζική αλλαγή πολιτικής είναι πολύ αμφίβολο αν θα πραγματοποιηθούν και οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης που προβλέπει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα για τα έτη 2013, 2014 και 2015».
Σωτηρία μέσα στην ευρωζώνη ή έξω και στη δραχμή;
«Ερχόμαστε τώρα στην πλευρά της Ευρώπης. Δεν έχουμε δικό μας νόμισμα και δεν μπορούμε εμείς να υποτιμήσουμε το ευρώ. Άρα δεν έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τη νομισματική πολιτική. Εμείς, επομένως, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα στον τομέα αυτό. Η Ευρωζώνη, δηλαδή τα 17 κράτη μέλη της (και κυρίως τα ισχυρά που ευνοήθηκαν από τη λειτουργία της, δηλαδή κυρίως η Γερμανία αλλά και η Ολλανδία, η Φινλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο) γνωρίζουν πολύ καλά ότι μια ενδεχόμενη έξοδος της χώρας μας από την Ευρωζώνη δεν θα είναι καταστρεπτική μόνο για την Ελλάδα, θα έχει πολύ σοβαρές συνέπειες για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης και, όπως είπε και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, και για τον κόσμο ολόκληρο. Απόδειξη το γεγονός ότι ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας για να πείσει τους Γερμανούς βουλευτές και την καγκελάριο Μέρκελ χρησιμοποίησε σε σχετική συνεδρίαση της Γερμανικής Βουλής ακριβώς, αυτό το επιχείρημα για να αποσπάσει τη συναίνεσή τους για το νέο δάνειο που θα δοθεί στην Ελλάδα για τη διετία 2012-13, η οποία, πάλι, δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές, δεδομένου ότι αυτές ζητούν απαγορευτικό επιτόκιο. Είπε, δηλαδή, καθαρά ότι αν πτωχεύσει η Ελλάδα ή αν φύγει από το ευρώ, η ευρωζώνη θα καταρρεύσει, και θα πάθει μεγάλη ζημιά και η Γερμανία. Άρα, έχουν καταλάβει το πρόβλημα, όμως, δε δίνουν τη σωστή λύση. Δίνουν νέα δάνεια, όχι για να μας βοηθήσουν να αναπτυχθούμε αλλά για να εξοφλήσουμε τα χρέη μας προς αυτούς δηλαδή για να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Με άλλα λόγια, η ευρωζώνη ουσιαστικά στρουθοκαμηλίζει. Δεν θέλουν οι ίδιοι να δουν κατάματα ένα πρόβλημα που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά και τους ίδιους και δεν θέλουν να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν. Εκείνο που διαβλέπω είναι ότι θέλουν να μας σφίξουν ακόμα περισσότερο, να υποφέρει ακόμα περισσότερο ο ελληνικός λαός και να αναγκαστεί η κυβέρνηση να ξεπουλήσει πολύτιμη δημόσια περιουσία μισοτιμής».
Αν έχουν δίκιο όσοι στοιχημάτισαν για την επικείμενη χρεοκοπία της χώρας, τι νόημα έχουν οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που οδηγούν στη φτώχεια τους Έλληνες;
«Δεν έχουν δίκιο. Επικείμενη χρεοκοπία της χώρας μας δεν συζητιέται καν. Όπως φαίνεται από όσα προανέφερα αλλά και από όσα δηλώνουν όλοι οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, δεν έχουν διάθεση να αφήσουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει, εκτός, φυσικά αν σε κάποια φάση στο μέλλον αλλάξουν τη σημερινή τους θέση. Αυτό, όμως, δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Άρα αυτοί που στοιχηματίζουν για τη χρεοκοπία της Ελλάδας, δεν έχουν ωφεληθεί, δεν έχουν εισπράξει και κερδίσει τίποτα».
Τι είναι, λοιπόν, οι λεγόμενες «αγορές» και τι ρόλο παίζουν σήμερα στην ελληνική κρίση οι οίκοι αξιολόγησης;
«Οι αγορές είναι από εκεί που τα κράτη όλου του κόσμου δανείζονται τα ποσά που τους χρειάζονται από τη μια μεριά να εξυπηρετούν τα χρέη τους (δηλαδή να καταβάλλουν τα τοκοχρεωλύσια) και να καλύπτουν δαπάνες για επενδύσεις ή και τρέχουσες ανάγκες. Είναι οι χρηματοπιστωτικοί, οι τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία που αγοράζουν τα ομόλογα που εκδίδουν τα κράτη προκειμένου, με τους τόκους που παίρνουν, οι μεν τράπεζες να αυξάνουν τα κέρδη τους τα δε ασφαλιστικά ταμεία να πληρώνουν τις συντάξεις. Αυτό γίνεται και στην Ελλάδα, δηλαδή η αγορά περιλαμβάνει και τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας μας. Αυτός είναι ο ρόλος των αγορών. Υπάρχουν, όμως, και οι "οίκοι αξιολόγησης" που βαθμολογούν την πιστοληπτική ικανότητα των χωρών με δικά τους κριτήρια. Πολλές φορές έχουν πέσει έξω και έχουν καταστρέψει πολλούς (όπως π.χ. στην κρίση στις ΗΠΑ). Παρ' όλα αυτά, οι υποβαθμίσεις που κάνουν προκαλούν αύξηση των επιτοκίων που πρέπει να πληρώσουν στις αγορές οι χώρες που έχουν υποβαθμιστεί (τα επιτόκια αυτά σήμερα για τα 10ετή ομόλογά της χώρας έφτασαν στο δυσθεώρητο 16%, όταν η Γερμανία δανείζεται με 3%). Τόσο στην περίπτωση της Ελλάδας, όσο και της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, τα υψηλά επιτόκια που ζητούν οι αγορές (λόγω και των υποβαθμίσεων από τους οίκους αξιολόγησης), τις ανάγκασαν να προσφύγουν στην τρόικα με τους ταπεινωτικούς όρους που επιβάλλει με τα Μνημόνια που τις αναγκάζει να υπογράψουν».
Πόσο νομίζετε ότι συνετέλεσε το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα στη δημιουργία της κρίσης;
«Η ευθύνη των τραπεζών που δανείζουν τα κράτη αγοράζοντας τα ομόλογά τους όταν βλέπουν ότι το αυξανόμενο χρέος τους θα έλθει η στιγμή που δεν θα μπορούν να το εξοφλήσουν είναι, φυσικά, μεγάλη. Το κάνουν, όμως, για να εισπράττουν τους υψηλούς τόκους και να δίνουν τα διαβόητα bonus στα στελέχη τους. Τα ίδια, όμως, ισχύουν και με τα δάνεια που παρέχουν οι τράπεζες σε νοικοκυριά ή επιχειρήσεις που γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή δεν θα μπορούν να πληρώνουν τις δόσεις των δανείων αυτών. Ήδη στη χώρα μας ένα σημαντικό ποσοστό νοικοκυριών και επιχειρήσεων βρίσκονται σε μια τέτοια θέση. Πολλές επιχειρήσεις κλείνουν και ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς. Η αδυναμία να εξοφλήσουν τα χρέη τους προς τις τράπεζες έχει οδηγήσει στην αυτοκτονία ορισμένους επιχειρηματίες με οικογένεια και παιδιά. Πολλά, επίσης, νοικοκυριά, δεν μπορούν να εξοφλήσουν τα χρέη και δεν ξέρουν τι να κάνουν, δεδομένου ότι κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια. Αυτό έγινε στην Αμερική με την κρίση που ξέσπασε το 2008, όπου δύο εκατομμύρια υπερχρεωμένα νοικοκυριά έχασαν τα σπίτια τους και βρίσκονται στο δρόμο. Η ευθύνη των τραπεζών όταν δε ελέγχουν την πιστοληπτική ικανότητα των πελατών τους (κρατών, νοικοκυριών ή επιχειρήσεων) είναι πολύ μεγάλη».
Κάτω από ποιες προϋποθέσεις θα συνιστούσατε σε κάποιον να επενδύσει σήμερα στην Ελλάδα;
«Προϋποθέσεις για να γίνουν επενδύσεις στη χώρα μας (που και πριν από την κρίση ήταν λιγοστές) σήμερα δεν υπάρχουν. Ακόμα χειρότερα, εξαιτίας των απαιτήσεων των δανειστών μας σχεδιάζεται, όπως προανέφερα, το ξεπούλημα μισοτιμής κερδοφόρων επιχειρήσεων και πολύτιμων τμημάτων της ελληνικής γης, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι έγκλημα. Δεν μπορείς να πουλάς μια κερδοφόρα επιχείρηση. Παλαιότερα ο ΟΤΕ ήταν δημόσια επιχείρηση, είχε κέρδη 300 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Τα κέρδη αυτά τα απολαμβάνει τώρα η Deutsche Telekom που ελέγχει την επιχείρηση. Ακριβώς το ίδιο θα γίνει αν πουληθεί η ΔΕΗ ή άλλες κερδοφόρες επιχειρήσεις ή αν πουληθούν τα καλύτερα "φιλέτα" σε νησιά ή παραλίες. Τα χρήματα που θα εισπραχτούν από το ξεπούλημα που σχεδιάζεται, θα μειώσουν ελάχιστα και δεν θα επιλύσουν το πρόβλημα του δημόσιου χρέους. Η Ελλάδα θα χάσει πολύτιμα περιουσιακά της στοιχεία, ενώ οι άλλοι θα απολαμβάνουν για τα επόμενα χρόνια τα κέρδη».
Ποια πλεονεκτήματα θεωρείτε ότι διαθέτει η χώρα και δεν έχει αξιοποιήσει;
«Πρώτα από όλα διαθέτει ένα πολύ ικανό ανθρώπινο δυναμικό, το οποίο δεν αξιοποιείται. Οι ικανοί άνθρωποι στην Ελλάδα δεν αξιοποιούνται, περιφρονούνται ή παραμερίζονται από τους ανίκανους. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο στην πολιτική. Απόδειξη τα δύο κόμματα εξουσίας τα οποία έχουν χρεοκοπήσει, δεδομένου ότι για να καλύψουν τις δαπάνες τους έχουν δώσει ενέχυρο στις τράπεζες την κρατική επιχορήγησή τους μέχρι και το 2016 και έχουν τώρα δάνεια ύψους γύρω ή πάνω από 100 εκατ. ευρώ το καθένα. Αυτό οφείλεται στην ανίκανη ηγεσία τους η οποία οδήγησε τη χώρα στη δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα. Πέρα, όμως, από τα κόμματα το ανθρώπινο δυναμικό δεν αξιοποιείται σχεδόν σε όλους τους τομείς με αποτέλεσμα οι νέοι μας με προσόντα να φεύγουν βρίσκοντας ή αναζητώντας δουλειά σε άλλες χώρες. Αυτή την περίοδο υπάρχουν χιλιάδες αιτήσεις νέων Ελλήνων με προσόντα σε διάφορες χώρες και πολλοί ήδη έχουν φύγει. Το δεύτερο είναι η πολιτιστική μας κληρονομιά και ο φυσικός πλούτος. Η Μελίνα Μερκούρη έλεγε ότι ο πολιτισμός είναι η πιο μεγάλη μας περιουσία που, δυστυχώς, παραμένει αναξιοποίητη. Παράδειγμα το Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, το μεγαλύτερο της χώρας, του οποίου μόνο λιγότερες από 10 αίθουσες, από τις 64 που διαθέτει, είναι ανοικτές. Άλλο παράδειγμα η απίστευτη περιπέτεια το μοναδικού Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου, για το οποίο η Μελίνα Μερκούρη το 1985 είχε υποσχεθεί ότι θα μεταφερόταν σε ένα νέο σύγχρονο κτήριο, το οποίο ουδέποτε κατασκευάστηκε. Ούτε, όμως, ο φυσικός μας πλούτος αξιοποιείται. Παράδειγμα ο μικρός, σχετικά, αριθμός τουριστικών μονάδων παροχής υψηλής ποιότητας υπηρεσιών στους τουρίστες, ή και αυτό είναι το χειρότερο, η καταστροφή του περιβάλλοντος και η ανυπαρξία πολιτικής προστασίας του. Αναξιοποίητος παραμένει και ο μεταλλευτικός πλούτος της χώρας που διαθέτει μέταλλα που είναι σπάνια. Έχουμε δυνατότητες παραγωγής προϊόντων που είναι δύσκολο να παραχθούν σε άλλες χώρες, όπως ο κρόκος της Κοζάνης. Από τις πιο δυναμικές εξαγωγές μας είναι τα φρούτα και τα λαχανικά, βλέπετε, όμως, ποια είναι η κατάσταση που υπάρχει για αυτό το θέμα και στην Κρήτη. Ποτέ, δυστυχώς, η Ελλάδα δεν αξίωσε από την Ε.Ε. να ληφθεί υπόψη η απόσταση που τη χωρίζει από τις αγορές στο κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου υπάρχει μεγάλη κατανάλωση, και να ζητήσει την επιδότηση των μεταφορικών τους. »
Αν είχατε ένα μεγάλο ποσό σήμερα σε ελληνική τράπεζα θα το βγάζατε στο εξωτερικό φοβούμενος τη χρεοκοπία; Πώς θα διαχειριζόσασταν σήμερα τις αποταμιεύσεις σας και σε τι θα επενδύατε;
«Ποτέ δε θα τις έβγαζα στο εξωτερικό και δεν το έχω κάνει για την αποταμίευση που έχω. Αυτή η πατρίδα είναι δικιά μας. Εάν όλοι στέλναμε τις αποταμιεύσεις μας στο εξωτερικό, η πατρίδα μας θα βούλιαζε. Ευτυχώς υπάρχει ακόμα πατριωτισμός στην Ελλάδα, δεδομένου ότι τα ποσά που έχουν φύγει για το εξωτερικό στο διάστημα που διαρκεί η κρίση δεν ξεπερνούν το 7% - 8% του συνόλου των καταθέσεων και αυτό έγινε από τους πολύ πλούσιους που έχουν τέτοιες δυνατότητες. Η υπόλοιπη μικρή μείωσή τους οφείλεται σε αναλήψεις για κάλυψη αναγκών που δεν καλύπτουν πλέον τα μειωμένα εισοδήματα των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Το 90% των καταθέσεων παραμένει στη χώρα μας. Όλοι πρέπει να κρατήσουμε τις καταθέσεις μας στην Ελλάδα. Ό, τι πάθουν όλοι οι Έλληνες θα το πάθουμε κι εμείς. Δεν είμαστε μόνοι μας, είμαστε ένα μέρος του ελληνικού λαού. Πρέπει όλοι να θέλουμε το καλό της πατρίδας μας, δηλαδή και του εαυτού μας. Αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση όλων».
Εάν είχατε εσείς τον πρώτο λόγο σήμερα στην Ελλάδα ποιες κινήσεις θα κάνατε;
«Δυστυχώς, αυτά που έγραψα στις αρχές Νοεμβρίου του 2009, και τα οποία παρέθεσα συνοπτικά νωρίτερα, θα έπρεπε, όπως έγραψα τότε, να τα είχε κάνει η σημερινή κυβέρνηση μόλις πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Δυστυχώς κανείς δεν τα έλαβε υποψη. Έκτοτε και επί ενάμιση χρόνο γράφω συνέχεια τις απόψεις μου κάθε 15 μέρες σε τρεις καθημερινές αθηναϊκές εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας για τα τρέχοντα προβλήματα, για τα σχέδια της κυβέρνησης κλπ. Κανείς δεν τα λαμβάνει υπόψη, όπως δεν λαμβάνει υπόψη τις απόψεις και άλλων πολιτικών που δεν είναι βουλευτές καθώς και διακεκριμένων οικονομολόγων, συνταγματολόγων, νομικών και ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών. Τόσο η σημερινή όσο και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις πίστευαν και ενεργούσαν σαν να γνώριζαν αυτές και μόνο αυτές το τι θα έπρεπε να γίνει. Αυτές οι κυβερνήσεις, περιλαμβανομένης και της σημερινής, έφεραν την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού και το λαό στην απόγνωση. Η μόνη ελπίδα μας είναι οι νέοι στους οποίους ανήκει το μέλλον. Αυτοί πρέπει να το πάρουν στα χέρια τους, εκτοπίζοντας ειρηνικά και με δημοκρατικές διαδικασίες εκείνους που προκάλεσαν τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα και είναι καταφανώς ανίκανοι να τα επιλύσουν. Και θα το πάρουν, αργά η γρήγορα».
patris
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου