Πως ν' αρχίσει κανείς; Και τι να πρωτοπεί! Στη σημερινή εποχή τα κόμπλεξ των ανθρώπων είναι πολλά, πάρα πολλά!!! Γιατί να μην παραδεχόμαστε τον εαυτό μας; Γιατί να παριστάνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε; Γιατί; Ένα ερώτημα χιλιάδες απαντήσεις! Το θέμα είναι αν έχει κανείς το θάρρος να απαντήσει.
Όλοι έχουμε ανασφάλειες. Είναι απόλυτα φυσιολογικό! Άλλο όμως ανασφάλειες και άλλο κόμπλεξ. Με τα κόμπλεξ δεν παραδεχόμαστε τον εαυτό μας. Δεν ζούμε τη ζωή μας όπως εμείς θέλουμε. Δεν απολαμβάνουμε τη λέξη ΖΩΗ!
Κλεισμένοι στο καβούκι μας με το φόβο να μην πληγωθούμε αν φανερώσουμε την ψυχή μας, πληγωνόμαστε από την ίδια την καθημερινότητα! Χάνουμε την ελευθερία έκφρασης χωρίς να εκπληρώνουμε την ανάγκη να αποκτήσουμε πραγματικές φιλίες. Κι όλα αυτά γιατί δεν έχουμε το θάρρος να τους αποκαλύψουμε ποιοι είμαστε, να τους κοιτάξουμε στα μάτια!
Έτσι έγινε και με τον αγαπημένο μου ηθοποιό Ν. Σεργιανόπουλο. Έτσι έχασε άδικα τη ζωή του 
με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο! Θαύμαζα τις σοφίες του, τις φιλοσοφίες του, την εξυπνάδα του! Όμως αν πίσω από τις σοφές του κουβέντες κρυβόταν πάντα η απαισιοδοξία του για την ίδια τη ζωή, τότε τι να την κάνω; Αν δεν μπορούσε να παραδεχτεί αυτό που είναι τότε ποιο το νόημα όλων των λόγων του;
«ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΗ। ΓΙΑΤΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου