Είναι δύσκολο να καθορίσει κάποιος την ομοφυλοφιλία καθώς υπάρχουν πολύ μεγάλες διαφορές στα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας, στον τύπο σεξουαλικής δραστηριότητας, στον τρόπο ζωής μεταξύ ατόμων που είναι ομοφυλόφιλοι. Οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι μια ομάδα με κοινά χαρακτηριστικά, κίνητρα, αίτια και συμπεριφορά.
Δεν είναι εφικτό να καθοριστεί ο επιπολασμός της ομοφυλοφιλίας για δύο λόγους: α) υπάρχει ασάφεια στο τι σημαίνει ομοφυλοφιλία πχ κατατάσσονται όσοι έχουν ετεροφυλικές σχέσεις αλλά ομοφυλοφιλικές φαντασιώσεις και β)λόγω κοινωνικών διακρίσεων ένα μεγάλο ποσοστό ομοφυλοφιλίας παραμένει άγνωστο.
Προκειμένου να διερευνηθούν τα αίτια που οδηγούν στην ομοφυλοφιλία οι ερευνητές έχουν αναπτύξει ποικίλες ψυχολογικές και βιολογικές υποθέσεις οι σημαντικότερες εκ των οποίων είναι
α) Ψυχαναλυτική θεωρία αντιμετωπίζει την ομοφυλοφιλία σαν μια καθήλωση της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης του ατόμου. Ειδικότερα για τους άνδρες πιστεύεται ότι η ομοφυλοφιλία είναι αποτέλεσμα εμπειριών της παιδικής ηλικίας με μια δεσμευτική- σαγηνευτική κι ένα πατέρα απουσιάζοντα – παθητικό η εχθρικό.
β) Νευροενδοκρινικές μελέτες: έρευνες για το επίπεδο τεστοστερόνης δεν παρουσίασαν συστηματικά και σταθερά διαφορές μεταξύ των ομοφυλόφιλων και ετεροφυλόφιλων ατόμων.
γ) γενετικές θεωρίες: ασχολούνται με έρευνες κυρίως σε δίδυμους αλλά μέχρι σήμερα δεν έχουν κατορθώσει να αποδείξουν ή να αποκλείσουν το ρόλο του γενετικού παράγοντα στην ανάπτυξη ομοφυλοφιλίας. Είναι λοιπόν πιθανόν να παίζουν ρόλο τόσο οι περιβαλλοντικοί όσο και οι βιολογικοί παράγοντες στην εμφάνιση της ομοφυλοφιλίας με τον ίδιο τρόπο που επιδρούν και οι δυο αυτοί παράγοντες στη γένεση της ετεροφυλίας.
Όσο αφορά τον τρόπο ζωής των ομοφυλόφιλων, λανθασμένα έχει παγιωθεί η άποψη πως, χαρακτηρίζεται από συχνές ανώνυμες σεξουαλικές επαφές χωρίς να εμπλέκονται συναισθηματικά. Αναμφισβήτητα αυτό συμβαίνει αρκετές φορές είτα γιατί δεν έχουν τις κοινωνικές σχέσεις είτε γιατί δεν έχουν τις κοινωνικές προϋποθέσεις αλλά υπάρχουν και πολλοί ομοφυλόφιλοι που διατηρούν σταθερούς δεσμούς που μένουν αφανείς.
Σήμερα πιστεύεται ότι το ποσοστό ψυχοπαθολογίας που ευρίσκεται στους ομοφυλόφιλους είναι τόσο μικρό ή μεγάλο όσο και αυτό που εμφανίζεται στους ετεροφυλόφιλους. Σε κάποιες περιπτώσεις η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται σαν διαταραχή με την προϋπόθεση το άτομο να ενοχλείται επίμονα και έντονα για το σεξουαλικό του προσανατολισμό. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το άτομο πρέπει να υποστηριχθεί ώστε να αισθανθεί άνετα με τον ομοφυλόφιλο τρόπο ζωής μειώνοντας του την ενοχή, την ντροπή ή το άγχος που συνήθως συνυπάρχουν με την ομοφυλοφιλία.
Το άτομο πρέπει να αντιληφθεί «τι θέλει και τι μπορεί» κατόπιν να προσπαθήσει είτε να αλλάξει την ομοφυλοφιλική του επιλογή είτε να προσαρμοστεί με αυτή. Και οι δυο στόχοι επιτυγχάνονται μέσα από την επώδυνη προσπάθεια του ατόμου, και πάντα με την συνδρομή ειδικού. Χρειάζονται αρκετά χρόνια και οπωσδήποτε προϋποθέτουν το σταθερό αίτημα του ομοφυλόφιλου να πάρει βοήθεια.
Κανένας ειδικός δεν μπορεί να βοηθήσει αν το ίδιο το άτομο δεν αναγνωρίσει την ύπαρξη προβλήματος και την ανάγκη για βοήθεια.
Δεν είναι εφικτό να καθοριστεί ο επιπολασμός της ομοφυλοφιλίας για δύο λόγους: α) υπάρχει ασάφεια στο τι σημαίνει ομοφυλοφιλία πχ κατατάσσονται όσοι έχουν ετεροφυλικές σχέσεις αλλά ομοφυλοφιλικές φαντασιώσεις και β)λόγω κοινωνικών διακρίσεων ένα μεγάλο ποσοστό ομοφυλοφιλίας παραμένει άγνωστο.
Προκειμένου να διερευνηθούν τα αίτια που οδηγούν στην ομοφυλοφιλία οι ερευνητές έχουν αναπτύξει ποικίλες ψυχολογικές και βιολογικές υποθέσεις οι σημαντικότερες εκ των οποίων είναι
α) Ψυχαναλυτική θεωρία αντιμετωπίζει την ομοφυλοφιλία σαν μια καθήλωση της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης του ατόμου. Ειδικότερα για τους άνδρες πιστεύεται ότι η ομοφυλοφιλία είναι αποτέλεσμα εμπειριών της παιδικής ηλικίας με μια δεσμευτική- σαγηνευτική κι ένα πατέρα απουσιάζοντα – παθητικό η εχθρικό.
β) Νευροενδοκρινικές μελέτες: έρευνες για το επίπεδο τεστοστερόνης δεν παρουσίασαν συστηματικά και σταθερά διαφορές μεταξύ των ομοφυλόφιλων και ετεροφυλόφιλων ατόμων.
γ) γενετικές θεωρίες: ασχολούνται με έρευνες κυρίως σε δίδυμους αλλά μέχρι σήμερα δεν έχουν κατορθώσει να αποδείξουν ή να αποκλείσουν το ρόλο του γενετικού παράγοντα στην ανάπτυξη ομοφυλοφιλίας. Είναι λοιπόν πιθανόν να παίζουν ρόλο τόσο οι περιβαλλοντικοί όσο και οι βιολογικοί παράγοντες στην εμφάνιση της ομοφυλοφιλίας με τον ίδιο τρόπο που επιδρούν και οι δυο αυτοί παράγοντες στη γένεση της ετεροφυλίας.
Όσο αφορά τον τρόπο ζωής των ομοφυλόφιλων, λανθασμένα έχει παγιωθεί η άποψη πως, χαρακτηρίζεται από συχνές ανώνυμες σεξουαλικές επαφές χωρίς να εμπλέκονται συναισθηματικά. Αναμφισβήτητα αυτό συμβαίνει αρκετές φορές είτα γιατί δεν έχουν τις κοινωνικές σχέσεις είτε γιατί δεν έχουν τις κοινωνικές προϋποθέσεις αλλά υπάρχουν και πολλοί ομοφυλόφιλοι που διατηρούν σταθερούς δεσμούς που μένουν αφανείς.
Σήμερα πιστεύεται ότι το ποσοστό ψυχοπαθολογίας που ευρίσκεται στους ομοφυλόφιλους είναι τόσο μικρό ή μεγάλο όσο και αυτό που εμφανίζεται στους ετεροφυλόφιλους. Σε κάποιες περιπτώσεις η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται σαν διαταραχή με την προϋπόθεση το άτομο να ενοχλείται επίμονα και έντονα για το σεξουαλικό του προσανατολισμό. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το άτομο πρέπει να υποστηριχθεί ώστε να αισθανθεί άνετα με τον ομοφυλόφιλο τρόπο ζωής μειώνοντας του την ενοχή, την ντροπή ή το άγχος που συνήθως συνυπάρχουν με την ομοφυλοφιλία.
Το άτομο πρέπει να αντιληφθεί «τι θέλει και τι μπορεί» κατόπιν να προσπαθήσει είτε να αλλάξει την ομοφυλοφιλική του επιλογή είτε να προσαρμοστεί με αυτή. Και οι δυο στόχοι επιτυγχάνονται μέσα από την επώδυνη προσπάθεια του ατόμου, και πάντα με την συνδρομή ειδικού. Χρειάζονται αρκετά χρόνια και οπωσδήποτε προϋποθέτουν το σταθερό αίτημα του ομοφυλόφιλου να πάρει βοήθεια.
Κανένας ειδικός δεν μπορεί να βοηθήσει αν το ίδιο το άτομο δεν αναγνωρίσει την ύπαρξη προβλήματος και την ανάγκη για βοήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου