Στην πιο ζεστή ώρα της ημέρας, οι τηλεφωνικές γραμμές γεφυρώνουν το παιδί που ταξιδεύει και τη μάνα που ποτέ δεν κοιμάται . Άγρυπνη και τρομοκρατημένη η μάνα, ορμηνεύει το σπλάγχνο της να φυλάγεται απ’ τους ανθρώπους. Και το παιδί απορεί…
Ακούγεται πώς ένας άρχοντας γυρνά στους δρόμους με γέλιο αρρωστημένο και μοιράζει θανάτους. Κι εσύ, αυτό που κάνεις είναι να εκπορνεύεις το σώμα και την ψυχή σου, νομίζοντας πως έτσι θα ζήσεις. Μα εσύ εξευτελίζεις όλο και περισσότερο τη ζωή σου ανάμεσα στο θεόρατο εγώ σου και στο εγώ.
Χωρίς τον άνθρωπο δίπλα σου είσαι κανένας.
Είσαι ένας κανένας που πεθαίνει ακαριαία εκατό φορές το λεπτό. Ένας κανένας με χέρια που δε χαϊδεύουν. Με βλέμμα που δε κοιτάζει το φώς. Μ’ ένα στόμα που δε μιλά τ’ αληθινά. Μ’ ένα σώμα που δεν ερωτεύεται. Με μια ψυχή που δεν υπάρχει.
Πώς είναι δυνατόν, αφού στις πρώτες ανάσες της ζωής σου, πιπίλησες το Άγιο στήθος της μάνας σου κι έτσι σου χαρίστηκε ο κόσμος… Μέσα από άλλο κορμί γεννήθηκε και το δικό σου…
Η άγρια εποχή μας έχει ανάγκη από απλότητα. Όπως διψάς απλά, πεινάς απλά, γελάς απλά, κλαίς απλά. Μίλα απλά-οι άλλοι καταλαβαίνουν. Αγάπα απλά-βαθιά ευτυχία!..
Μη βάζεις τα κέρδη πάνω απ’ τον άνθρωπο. Μη φανατίζεσαι με «άρχοντες που μοιράζουν μπιχλιμπίδια». Μη φανατίζεσαι με φανταχτερά χρώματα και σημαίες.
Ο μη φανατισμός δε δηλώνει απουσία...
Φανατίσου με την προσφορά. Φανατίσου με τα παραμύθια κι ας σε πούνε τρελό. Στο βάθος, κι εκείνοι θα ‘θελαν να πιστέψουν αλλά δεν έχουν το σθένος να πιστέψουν. Θυμήσου, η καλοσύνη δε δηλώνει αδυναμία.
Ο ''ρομαντισμός'' δεν είναι ξενέρωτος και ξεπερασμένος. Να είσαι ευαίσθητος στην κοινωνία κι όχι στο άτομό σου. Μη μας προσάψετε λοιπόν τώρα παιδικότητα κι ονειροπόλημα. Είδαμε και οι «μεγάλοι» πως τα καταφέρατε.
«Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος», ακούγεται η Δημουλά μέσα από κάτι κιτρινισμένα χαρτιά. Εμείς οι νέοι θα ελπίζουμε κάθε στιγμή, θα γελάμε κάθε στιγμή και θ’ αγαπάμε κάθε στιγμή- πειράζει;
Αν δεν ενισχύει τα συμφέροντά σας, εμπρός, πνιγείτε με τα ίδια σας τα χέρια μήπως και λυτρωθείτε απ’ τις τύψεις…
Κι ίσως τότε,ας συγχωρέσουμε αληθινά ο ένας τον άλλο… Άνοιξη ’10.
By Imeront
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου