ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΘΛΙΨΗ

Η θλίψη αποτελεί ένα πολύ «συνηθισμένο» και οικείο συναίσθημα, που όλοι σχεδόν οι άνθρωποι το βιώνουν αρκετές σε όλη τους τη ζωή. Σε περιόδους θλίψης τα άτομα αισθάνονται την ανάγκη να μείνουν μόνα τους, δεν έχουν διάθεση για δραστηριότητες, καταλαμβάνονται από αρνητικές σκέψεις και περιγράφουν την κατάσταση τους με φράσεις όπως «νιώθω πεσμένος», «αισθάνομαι ένα κενό», «δεν με ενδιαφέρει τίποτα». Η μελαγχολική διάθεση μπορεί να οφείλεται σε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός ή να εμφανιστεί χωρίς εμφανή, για το ίδιο το άτομο, αίτια, τα οποία αναγνωρίζονται με τη βοήθεια ειδικού (πχ δεν συνέβη τίποτα θλιβερός τη ζωή μου αλλά εγώ νιώθω μέσα μου μια απροσδιόριστη θλίψη και ένα μεγάλο βάρος στο στήθος.
Συνήθως οι κοινωνικοί και εξωστρεφείς άνθρωποι, που εκφράζουν τα συναισθήματά τους και νιώθουν ότι «ανήκουν» μέσα σε σχέσεις αγάπης και αποδοχής, βιώνουν τη θλίψη με μικρότερη ένταση ή βρίσκουν ευκολότερα διέξοδο από αυτή. Αντίθετα όσοι δεν επικοινωνούν τα συναισθήματά τους τα συσσωρεύουν και νιώθουν μόνοι, είναι πιο ευάλωτοι στα ερεθίσματα του περιβάλλοντός, βιώνουν τη θλίψη με ένταση και δυσκολεύονται να βρουν λειτουργικές λύσεις (π.χ «μου είναι δύσκολο να μιλήσω για το πόσο άσχημα νιώθω»
Όλοι μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη της κατάστασης που τους προκαλεί θλίψη και σταδιακά να βρουν τους τρόπους να την αλλάξουν. Αρκεί να μην περιμένουν να έρθει η χαρά από μόνη της ή να τους προσφέρουν οι άλλοι (π.χ «μόνο αν ο συζηγός μου ήταν πιο πολύ στο σπίτι θα ήμουν χαρούμενη»/ «αν έκανα ένα δεύτερο παιδί θα έβρισκα τη χαρά και το νόημα της ζωής που έχασα»). Ένα πρώτο βήμα είναι να αφήσετε για λίγο τα «πρέπει» και να εστιάσετε στο πως «θέλετε» να είναι για εσάς η καθημερινότητα σας, οι σχέσεις σας, η ζωή σας! Κανείς δεν μπορεί να φτάσει ένα στόχο αν πρώτα δεν τον έχει ονειρευτεί βήμα προς βήμα. Όταν το αίσθημα της θλίψης και εντείνεται κάνοντας το άτομο που τη βιώνει να νιώθει «ανήμπορο» να απαλλαγεί από τα συμπτώματά του τότε σκόπιμο θα ήταν να τα διερευνήσει και να τα αντιμετωπίσει με τη βοήθεια ενός ειδικού. Μεταξύ άλλων παραγόντων οι σκέψεις και οι πεποιθήσεις που έχουν τα άτομα, παίζουν σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση των «δυσφορικών» συναισθημάτων.
Εκτός από αυτούς που αναγνωρίζουν τη θλίψη τους και ζητούν βοήθεια υπάρχουν κάποιοι που πιέζουν τον εαυτό τους, καμουφλάρουν και μεταμφιέζουν τα συναισθήματά τους, φοράνε μια χαμογελαστή μάσκα που από κάτω κρύβει ένα θλιμμένο ή θυμωμένο πρόσωπο. Αν παγιωθεί αυτή «αντιστροφή των συναισθημάτων» (π.χ «είμαι απογοητευμένη από το γάμο μου αλλά μπροστά στους γονείς μου δείχνω χαρούμενη για να μην πάρουν την ικανοποίηση ότι είχαν δίκιο όταν μου τα έλεγαν να μην τον παντρευτώ»/ «θέλω να κλάψω αλλά αναγκάζομαι να δείχνω χαρούμενη για να μη στεναχωρήσω το παιδί και τον άνδρα μου που δεν μου φταίνε σε τίποτα») τότε οι άνθρωποι παύουν να αναγνωρίζουν το τι πραγματικά νιώθουν.
Τα συναισθήματα και οι ανάγκες είναι αναπόσπαστο μέρος του εαυτού μας. Ο καθένας έχει την πλήρη ευθύνη του τι νιώθει, πότε το νιώθει και πως το εκφράζει. Οφείλουμε να τα αναγνωρίζουμε, να τα εκφράζουμε, να τα ελέγχουμε για να νιώθουμε κυρίαρχοι του εαυτού μας και ικανοί να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα. Σεβόμενοι τα συναισθήματά μας- δίνοντάς τους χώρο και χρόνο να εκφραστούν- γνωρίζουμε τον εαυτό μας καλύτερα, δημιουργούμε ειλικρινείς και ουσιαστικές σχέσεις, βρίσκουμε την εσωτερική μας δύναμη για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και τον τρόπο να δημιουργήσουμε περισσότερο ευχάριστες συνθήκες ζωής.
Δώστε στον εαυτό σας την ευκαιρία να αναγνωρίσει με τα μάτια της ψυχής του , αν αυτά που έμαθε για να επιβιώσει του επιτρέπουν και να ζει ευχάριστα!