ΣΥΓΝΩΜΗ...ΠΟΤΕ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΣΥΓΝΩΜΗ???

Πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε τον ψυχικό πόνο, κρατώντας την εκκρεμότητα μιας διαφοράς, μιας διαμάχης, ενός βουβού, έστω και δίκαιου, παράπονου;
Συγ-χωρώ σημαίνει κάνω χώρο, θέλω να γίνω μέρος της λύσης και της κάθαρσης και όχι μέρος του προβλήματος.
Η συγγνώμη σημαίνει η απαλλαγή από το φόβο, την εκκρεμότητα και τη σχέση μας με το παρελθόν. Και όλοι γνωρίζουμε ότι το παρελθόν δεν υπάρχει, κάθε τι που ανήκει εκεί δεν μπορεί να αλλάξει. Είναι μάταιο λοιπόν να το αναμασούμε, να δημιουργούμε στον εαυτό μας μόνο νοσταλγία και παράπονα, να κάνουμε υποθετικά σενάρια, να δίνουμε πιθανές εξηγήσεις και να βρίσκουμε μόνο φαντασιακές λύσεις για το κάθε γεγονός. Αξία έχει μόνο το συναίσθημα που δημιουργείται και βιώνεται στο παρόν.
Στη ζωή, τρεις είναι οι πιο σημαντικές κουβέντες που δύσκολα λέει κάποιος:
-Σ'αγαπώ -Βοήθεια και -Συγγνώμη

Η συγγνώμη, δείχνει να είναι η πιο δύσκολη λέξη, η πιο πιεστική ψυχική κατάσταση επειδή πηγάζει από το θυμό, δηλαδή την αίσθηση ότι κάποιος καταπάτησε το χώρο μας, την εμπιστοσύνη και την ασφάλεια που είχαμε μαζί του αλλά πάνω από όλα επειδή δεν μας αγάπησε. Και ακριβώς επειδή η συγγνώμη απαιτεί να διαγράψουμε τις αιτίες του θυμού και της απειλής θα απαιτήσει μεγάλη ποσότητα ενέργειας δηλαδή ωριμότητας. Μόνο ένας ώριμος άνθρωπος, αυτός δηλαδή που έχει αναπτύξει το θάρρος, την γενναιοψυχία, την αυτοκριτική, το αίσθημα δικαιοσύνης, αυτός που μπορεί να ξεφύγει από τον εγωκεντρισμό και την μονόπλευρη ερμηνεία των πραγμάτων, με λίγα λόγια αυτός που έχει αυτοπεποίθηση, είναι σε θέση να συγχωρέσει χωρίς θυμό, να δώσει και να ζητήσει συγγνώμη, χωρίς ενοχές.

Αυτοπεποίθηση δεν μπορεί να έχει αυτός που δεν αγαπά τον εαυτό του και αμφιβάλλει αν μπορεί να αγαπηθεί μόνο και μόνο επειδή κάποιος του προξένησε βλάβη, όμως αλήθεια είναι η πραγματικότητα κι αυτή μας δείχνει ότι δεν υπάρχει άνθρωπος ή οικογένεια που να μην έχει διαπράξει ένα λάθος, μια κατάχρηση εμπιστοσύνης, να μην έχει δοκιμάσει και να μην έχει δοκιμασθεί από την προδοσία. Είναι πλάνη να πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς βάρη, πόνους και αρνητικές συναισθηματικές ανταλλαγές. Αν δεν το κατανοήσουμε αυτό, θα είμαστε πάντα αυστηροί με τους άλλους και, το κυριότερο, αυστηροί και αδιάλλακτοι και με τον εαυτό μας, γιατί είναι κατανοητό πως με την ίδια ακριβώς δυσκολία κατανοούμε και τον εαυτό μας μπροστά στα λάθη του.

Η συγγνώμη είναι αντιστρόφως ανάλογη του φόβου, του εγωισμού και της αδυναμίας ορίων: Όσο περισσότερο φοβόμαστε τόσο περισσότερο γινόμαστε εγωιστές, τόσο τα όρια μας γίνονται κλειστά και στενά και άλλο τόσο μειώνεται και η δύναμή μας να συγχωρέσουμε. Τις περισσότερες φορές φοβόμαστε να συγχωρήσουμε επειδή στο βάθος δεν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και την ικανότητά μας να βάζουμε όρια, δεν ξέρουμε να διαλέξουμε την κατάλληλη αντίδραση, μόλις εμφανισθεί ο κίνδυνος και η καταπάτηση του δίκιου μας. Οι περισσότεροι από μας αξίζει να θυμηθούν πόσο χρόνο και πόσο χώρο έδωσαν αδικαιολόγητα σε πρόσωπα ανάξια της εμπιστοσύνης τους, με την κρυφή ελπίδα να μην τα χάσουν από τη ζωή τους. Όσο περισσότερη αδυναμία ορίων έχουμε, τόσο περισσότερο φοβόμαστε τους άλλους, γινόμαστε εγωκεντρικοί και τόσο πιο δύσκολα συγχωρούμε . Η αδυναμία συγχώρεσης είναι μια δυσλειτουργική άμυνα, που δείχνει καλά κρυμμένους προσωπικούς θυμούς και απωθημένα. Δεν ξεχνώ σημαίνει φοβάμαι την πιθανότητα επανάληψης αλλά και τιμωρώ κάποιον για τον τρόπο που μου φέρθηκε. Η μνησικακία έχει πίσω της το αγκάθι , το βάσανο, τη στενοχώρια, την ταλαιπωρία , την λύπη ακόμα και την απόγνωση. Όλα αυτά τα δύσκολα συναισθήματα διατηρούνται ανέπαφα στη ψυχή μας, για όσο διάστημα η μνήμη μας υπενθυμίζει τα γεγονότα και τις καταστάσεις.

Αντίθετα, η δύναμη της συγγνώμης είναι σύνεση. Μαθαίνω τα όριά μου, γνωρίζω να αντιμετωπίζω τις ζημιές και τον πόνο, μπορώ να προστατεύομαι κι αυτό είναι μια πολύ σπουδαία άσκηση αυτογνωσίας, μια σημαντική προϋπόθεση για υγιείς και ασφαλείς σχέσεις.

Τα προβλήματα της ζωής τα αντιμετωπίζουμε μόνο με τη λύση τους κι η αδυναμία της συγγνώμης έχει πάνω της ένα τεράστιο φορτίο, διατηρεί και παγιώνει αρνητικά συναισθήματα και δεν ωφελεί να λέμε ότι « αυτό το βάρος μου το προκάλεσαν οι άλλοι». Οι άλλοι μπορεί να μας προκάλεσαν το βάρος αλλά εμείς το σηκώνουμε και μόνο εμείς υποφέρουμε από τις πληγές του.

Η διαδικασία της συγγνώμης ξεκινά όταν θελήσουμε να ξαναδούμε τα γεγονότα με άλλη ματιά, όταν επιτέλους θελήσουμε να ερμηνεύσουμε διαφορετικά κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες. Πολλές φορές καταφέρνουμε να μπούμε στη θέση του άλλου και να δούμε τα πράγματα από τη δική του τη σκοπιά: Σε ποιό στάδιο της ζωής του βρισκόταν, τι ανάγκες είχε, τι βάσανα περνούσε. Και πάλι αυτό το στάδιο της αναθεώρησης μπορεί να έχει μικρή ή μεγάλη διάρκεια, εξαιτίας της απροθυμίας μας να προχωρήσουμε τη ζωή μας. Όμως, η συγγνώμη είναι κατά κύριο λόγο δική μας ανακούφιση από μια στενοχώρια, που, ειλικρινά, αποκλείεται να μην έχουμε κι εμείς το μερτικό μας.

‘Όπου κυριαρχεί η συγγνώμη, επικρατεί ο Λόγος, η αρμονία της σκέψης του συναισθήματος και της πνευματικής ανάπτυξης.

πηγή:sofia's house