Δεν τα έκλεισα ακόμα, αλλά σήμερα μπήκα επισήμως στην ηλικία που τα κεράκια κοστίζουν πιο ακριβά από την τούρτα. Ήδη ήμουν σε ηλικία πυρετού από πρόπερσι, αν και η αλήθεια είναι ότι τα 37 θεωρούνται δέκατα. Τα 39 όμως είναι σοβαρό πράγμα. Στα δε σαράντα φωνάζεις γιατρό.
Τουλάχιστον, γεννήθηκα ιστορική ημερομηνία: 20 Ιουλίου, την ημέρα που έγινε η εισβολή στην Κύπρο, που προσεληνώθηκε ο Απόλλων 11 στο φεγγάρι, που γεννήθηκε ο Κάρλος Σαντάνα και η Βουγιουκλάκη και που πέθανε ο Τσαρούχης και ο Μπρους Λη. Σε διαφορετικές χρονιές εννοείται…
Και πού με πετυχαίνουν λοιπόν τα φετινά μου γενέθλια; Μπροστά στον υπολογιστή, να πήζω ανελέητα και να μην προλαβαίνω καν να ανεβάσω ένα post εδώ και τρεις βδομάδες. Πρέπει να παραδώσω κάποιες δουλειές βλέπετε, οι οποίες είχαν μείνει απελπιστικά πίσω επειδή κάποιος γνωστός και μη εξαιρετέος παρολίγον σαραντάρης μπλόγκερ ξημεροβραδιαζόταν ανεβάζοντας σεντόνια αντί να κοιτάζει πώς θα ξεμπερδέψει με τις υποχρεώσεις του στον πραγματικό κόσμο (έτσι ώστε να καταφέρει να πάει κι αυτός διακοπές κάποτε σαν άνθρωπος). Διαδικτυακές καμπάνιες από δω, αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις από κει, κάτσε να απαντήσω και σ’ αυτό το σχόλιο, κάτσε να γράψω κάτι και γι’ αυτή τη φοβερή και τρομερή πολιτική εξέλιξη, δυο λεπτάκια να διαβάσω άλλο ένα ενδιαφέρον άρθρο, το οποίο σιγά μην αφήσω και ασχολίαστο…
Και τι κατάλαβα; Τα ίδια ακριβώς θα είχαν συμβεί ακόμα κι αν δεν είχα γράψει ούτε μία λέξη. Γαμώ τους ανεμόμυλους μου γαμώ…
Σαράντα υπό σκιάν λοιπόν έξω, καλά σαράντα μέσα, και εκεί που οι φυσιολογικοί άνθρωποι την έχουν κοπανήσει για παραλία μεριά (με εξαίρεση κάτι μη φυσιολογικούς παρακρατικούς που βαράνε υπερωρίες και μετανάστες), εγώ κάθομαι και κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα από οτιδήποτε άλλο: Γκρινιάζω. Και στην ουσία ζητιανεύω από τους αναγνώστες μου ένα τυπικό “χρόνια πολλά”, μόνο και μόνο γιατί δεν μου περισσεύει χρόνος να κλείσω το ρημάδι και να βγω έξω να πιω ένα ποτό με όσους φίλους βρίσκονται ακόμα στην Αθήνα (και θυμούνται ότι έχω γενέθλια). Καταραμένη μέση ηλικία..
Αλλά είπαμε, γέρασα και μυαλό δεν έβαλα…
Υ.Γ.1. Σημεία και τέρατα συμβαίνουν τελευταία, με τρώει ο κώλος μου να κάτσω να γράψω γι’ αυτά όσο δεν φαντάζεστε, αλλά για να είμαι ειλικρινής προτιμώ να κάνω ότι δεν τα βλέπω και να ξενυχτήσω άλλο ένα βράδυ δουλεύοντας για να μπορέσω να βουτήξω σύντομα στα γαλαζοπράσινα νερά της Καρπάθου που με περιμένουν.
Υ.Γ.2. Εξακολουθώ να σχεδιάζω να εγκαταλείψω αυτή τη χώρα όσο πιο γρήγορα γίνεται, αλλά έχουν προκύψει κάτι επιπλοκές τελευταία και μπορεί να αναγκαστώ να κάτσω παραπάνω απ’ όσο αρχικά υπολόγιζα. Ελπίζω να έχω φύγει μέχρι τον Οκτώβριο πάντως γιατί διαφορετικά θα σαλτάρω άσχημα και με βλέπω να μεταμορφώνομαι σε άβαταρ με απροσδιόριστο σχήμα.
Υ.Γ.3. Δεν έχω πάει ποτέ στην Κάρπαθο, οπότε αν έχετε καμία καλή άκρη, στείλτε mail. Ιδίως αν ξέρετε τι παίζει με το κάμπινγκ στο Διαφάνι.
Υ.Γ.4. Ναι, Καρκίνος. Με ωροσκόπο προστάτη. Τραβάτε κάνα ζόρι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου