Το αντίπαλο δέος

Θέλει στρατηγική το πράγμα, δεν είναι παίξε γέλασε

Έστω ότι στη μία όχθη του ποταμού έχουν συγκεντρωθεί οι δυνάμεις που συνθέτουν αυτό που σχηματικά και αφελέστατα αποκαλούμε “Σύστημα”. Δηλαδή, οι λιγοστές οικογένειες στις οποίες ανήκουν τράπεζες, κατασκευαστικές εταιρείες, μέσα μαζικής εξημέρωσης, εφοπλιστικά γραφεία, μεγάλες βιομηχανίες, ποδοσφαιρικές ομάδες, κλπ. Το Κεφάλαιο, που θα λεγε κι ο σύντροφος με τα μούσια. Την εμπροσθοφυλακή στελεχώνουν τα δύο μεγάλα συντηρητικά κόμματα και οι διαπλεκόμενοι καρεκλοκένταυροι τους, από υπουργούς μέχρι βύσματα που ξοδεύουν τζάμπα οξυγόνο. Πυροβολικό τα διάφορα καλοβαλμένα τσιράκια που επηρεάζουν την κοινή γνώμη – όπως δημοσιογράφοι, τηλεπερσόνες και άλλα ζώα της ζούγκλας. Κρέας για τα κανόνια είναι ο κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους, δηλαδή τα παδιά με τα κράνη και τα ληγμένα χημικά. Σε ρόλο ιππικού η ακροδεξιά και το παρακράτος, καθώς και διάφοροι δήθεν τρομοκράτες που απειλούν να μετατρέψουν μια ήδη κατεστραμμένη χώρα σε μία εντελώς τριτοκοσμική μπανανία. Εφεδρείες τα ξεπουλημένα συνδικάτα και οι καριερίστες εργατοπατέρες τους. Κι αν ξεχνάω κανέναν, συγχωρέστε με αλλά είναι αργά κι έχω υπάρξει και πιο νηφάλιος στη ζωή μου. Το νόημα το πιάσατε πάντως.

Στη μέση έχει ένα ποτάμι που κοντεύει να γίνει έλος. Ας το ονομάσουμε “ο λαός” να ξεμπερδεύουμε. Αν και στην πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκα τα πράγματα, αφού συμπεριλαμβάνονται επιχειρήσεις που κινδυνεύουν να κλείσουν, δημόσιες υπηρεσίες που υπολειτουργούν, χωριά και γειτονιές που μαραζώνουν, οικοσυστήματα που καταρρέουν και πολλά άλλα. Επιπλέον, το ποτάμι είναι τίγκα στη ρύπανση από τα υποπροϊόντα του “Συστήματος”. Ή του κατεστημένου, του καθεστώτος, ή όπως αλλιώς σας αρέσει να το ονομάσετε.

Απέναντι τι σκατά έχει;

Ποιο είναι το αντίπαλο δέος σ’ αυτή την επέλαση της κακής και αδυσώπητης αυτοκρατορίας; Η αριστερά; Ο αντιεξουσιαστικός χώρος; Το κίνημα; Εσύ, εγώ και κάποιοι κοινοί γνωστοί μας; Ποιος;

Όσο και να επιμένουμε στη φαντασίωση ότι είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς, η πικρή αλήθεια είναι ότι είμαστε ένα μισοδιαλυμένο μπουλούκι. Ο ένας το μακρύ του, ο άλλος το κοντό του, κι ο καθένας άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Χωρίς ενότητα, χωρίς σοβαρή οργανωτική δομή, χωρίς χαρισματικούς ηγέτες, χωρίς συγκεκριμένες και ρεαλιστικές προτάσεις. Ό,τι να ‘ναι κι από συνθήματα άλλο τίποτα. Αντικαπιταλισμός σου λέει ο ένας, αυτοοργάνωση σου λέει ο άλλος, οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και της οικολογίας σου λέει ο τρίτος. Τι είναι η επανάσταση, τι είναι το ζουμί της κοινώς. Ξαναζεσταμένο φαγητό, και δεν είναι καν νόστιμο το γαμημένο.

Νομοτελειακά, αν δεν συμβεί κάποιο θαύμα την έχουμε κάτσει. Για αρκετά χρόνια, μέχρι να γυρίσει ο τροχός και να ξαναφουσκώσει το ποτάμι από μόνο του. Στερημένο από αιτήματα όμως, ανίκανο να οικοδομήσει κάποιο σχέδιο, ανήμπορο να εκφράσει ένα στοιχειώδες όραμα. Έτσι απλά, από την πολλή αναταραχή ο βάλτος θα γίνει χείμαρρος και θα πάρει σβάρνα όποιον βρει μπροστά του. Και μετά τι;

Πού είναι η αντιπρόταση για την οικονομία, οέο; Καταργούμε την κερδοσκοπία ως έννοια, κρατικοποιούμε το σύμπαν και περιμένουμε να αναστηθεί ο πατερούλης να μας πει πώς συνεχίζουμε; Ή μήπως ψάχνουμε να βρούμε μπαλώματα και νομίζουμε ότι αν τα ονομάσουμε “μεταρρυθμίσεις” κάτι έγινε;

Πώς χτίζεται ένα πραγματικό και λειτουργικό κράτος πρόνοιας; Με αόριστα ευχολόγια και ουτοπικά προγράμματα; Και τους γιατρούς ποιος τους πληρώνει; Το φακελάκι;

Ποιες είναι οι απολύτως εφικτές λύσεις ώστε να να αποκτήσουμε ουσιαστική παιδεία και να παράγουμε ξανά πολιτισμό; Η ενδυνάμωση των συντεχνιών που λυμαίνονται για δεκαετίες τα ίδια και τα ίδια κυκλώματα;

Γιατί να προστατευτούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και να έχουμε ανεξάρτητη δικαιοσύνη; Για να κάνει ο κάθε κολασμένος ό,τι του κατέβει και οι διάφορες μαφίες να επιβιώνουν ανενόχλητες;

Τι σόι εξωτερική πολιτική μπορούμε να έχουμε; Εμπρός να δώσουμε όλοι μαζί τα χέρια, λαοί πετάξτε τα φρικτά μαχαίρια; Και γιατί όχι “μια ωραία πεταλούδα”, που είναι και παραδοσιακό;

Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. Ένας μαλάκας και ψωνισμένος μπλόγκερ είμαι, κι όσο και να το παίζω υπεράνω και κριτής των πάντων, ανάθεμα κι αν γνωρίζω ποια ακριβώς είναι η ενδεδειγμένη στρατηγική ώστε να βρεθεί άμεσα μία αποτελεσματική λύση που θα αναχαιτίσει τα φουσάτα του οχτρού. Όσο είμαι μόνος μου, είμαι άχρηστος. Το ίδιο κι εσείς που με διαβάζετε.

Τουλάχιστον όμως, θέλω να πιστεύω ότι έχω τη δυνατότητα να εντοπίζω το πρόβλημα και να μη ντρέπομαι να το πω και παραέξω. Και στην περίπτωση μας, το πρόβλημα είναι απλό:

Είμαστε μεν αντίπαλο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούμε δέος.

Και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε και αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, τόσο το καλύτερο…