Οι ψυχικές αλλαγές σχετίζονται με μια γενική μεταδόμηση της προσωπικότητας του ατόμου, που αρχίζει στην ηλικία αυτή. Ο έφηβος, εμφανίζεται ευερέθιστος, ανήσυχος και χωρίς εσωτερική αρμονία, αρμονία δηλαδή τάσεων, επιθυμιών, σκοπών και αναζητά νέους τρόπους συμπεριφοράς.
Έτσι, ενώ στην παιδική ηλικία η ανάπτυξη γενικά συντελείται κατά τρόπο αυτονόητο και <<αθόρυβα>>, στην εφηβική ηλικία η όλη ανάπτυξη και συμπεριφορά του ατόμου έχει χαρακτήρα επανάστασης. Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι η ψυχική εξέλιξη στην εφηβική ηλικία συντελείται σε 3 στάδια:
-Αποχώρηση από τον έξω κόσμο και απομόνωση
-Αναζήτηση φίλων και συντροφιάς με κοινά ή παρόμοια ενδιαφέροντα και
-Στροφή του έφηβου προς το περιβάλλον.
Ο έφηβος σκέφτεται και συλλογίζεται πάνω στα βιώματά του, στα συναισθήματά του και τις κλίσεις του και την θέση του στο περιβάλλον και στον κόσμο. Αυτές οι σκέψεις του, δηλώνουν την ανάπτυξη της ικανότητάς του να σκέφτεται τυπικά και λογικά και προϋποθέτουν την επέκταση του ενδιαφέροντος του στον ανθρώπινο εσωτερικό κόσμο.
Ο έφηβος απαντά στα παραπάνω ερωτήματα σύμφωνα με τα ενδιαφέροντά του , την σχολική του μόρφωση και την κοινωνική του και οικονομική του κατάσταση.
Στην κοινωνική του συμπεριφορά ο έφηβος χαρακτηρίζεται από μια έντονη τάση ανεξαρτησίας, γι΄αυτό και παρουσιάζεται ως <<επαναστάτης>>. Θέλει να έχει κάτι τελείως και αποκλειστικά δικό του, να κινείται ελεύθερα και να επιχειρεί κάτι ανεξάρτητα από τις επιθυμίες των άλλων. Προς το τέλος μάλιστα αυτής της ηλικίας αρχίζει να μην ν αναγνωρίζει τους κανόνες και τις αξίες της κοινωνίας και προσπαθεί να δημιουργήσει έναν δικό του τρόπο ζωής.
Οι δυσκολίες που παρατηρούνται οφείλονται στην άγνοια τόσο από τους γονείς όσο και από τον ίδιο τον έφηβο. Ο έφηβος βρίσκεται σε μια μεταβατική φάση .Δεν είναι πια παιδί ,αλλά ούτε και ολοκληρωμένος ενήλικας. Γι΄αυτό και ο ρόλος του στην κοινωνία είναι ασαφής.
Στην παιδική ηλικία οι γονείς είναι ακόμη τα πρόσωπα εμπιστοσύνης, στην εφηβική όμως ηλικία χάνουν σιγά σιγά την κεντρική τους θέση. Αν οι γονείς δείξουν άκαμπτη και αυταρχική συμπεριφορά είναι πιθανόν η εξέλιξη του νέου να περιέλθει σε κρίση με δυσάρεστες συνέπειες για την προσωπικότητά του, που μπορεί να τον συνοδεύουν για όλη του την ζωή.
Μια αρχική υποταγή του νέου μπορεί να οδηγήσει σε απόρριψη των γονέων και σε επαναστατική συμπεριφορά απέναντί τους. Όπως είναι η φυγή από το σπίτι, η <<αλητεία>>, η χρήση ναρκωτικών, η αυτοκτονία κτλ. Είναι φανερό πως όλα αυτά δεν είναι λύση στο πρόβλημα, αλλά ανεπιτυχής αντίδραση του νέου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου