ΤΑ ΖΩΑ ΜΕ ΤΙΣ <<ΑΡΧΕΣ>> ΤΟΥΣ

Ποιος θα πει στον Ντέιλ Γκάρντνερ αλλά και σε άλλα παιδιά και ενήλικες που βοήθησαν από τα ζώα ότι με τον ερχομό του καλοκαιριού πολλά από αυτά θα εγκαταλειφθούν στους δρόμους για να μπορέσουν οι ιδιοκτήτες τους να πάνε διακοπές; Ποιος θα αναλάβει να τους εξηγήσει ότι υπάρχουν «συνάνθρωποι» που τα βασανίζουν και τα θανατώνουν, έτσι, επειδή αρέσκονται στη βία, επειδή δεν έχουν ενσυναίσθηση ή επειδή αυθαίρετα αποφάσισαν ότι μόνο οι άνθρωποι έχουμε θέση στο πλανήτη αυτό! Είναι να ανησυχούμε σοβαρά για εκείνον – παιδί ή ενήλικα – που επιλέγει να βασανίσει και να σκοτώσει ένα ζώο. Οι γονείς που παρατηρούν τέτοιες ενδείξεις βίαιης συμπεριφοράς από τα παιδιά τους χρειάζεται να αναζητήσουν τα βαθύτερα αίτια και να τα αντιμετωπίσουν άμεσα, για το καλό όχι μόνο του ζώου αλλά και του ίδιου του παιδιού. Αναμφίβολα κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να αγαπάει κανέναν! Η αγάπη είναι υπόθεση ψυχής και όχι καθήκοντος και εξαναγκασμού. Τα ζώα όμως χρειάζονται πρωτίστως – και έστω στοιχειωδώς – το ΣΕΒΑΣΜΟ ΜΑΣ καθώς δεν μπορούν να τον διεκδικήσουν όπως οι άνθρωποι, ούτε μπορούν να ασκήσουν τα δικαιώματά τους για να προστατευτούν. Διαβάζω με συγκίνηση ότι ο Γκάρντνερ, 19 χρόνων σήμερα, κρατά σαν πολύτιμο φυλαχτό το κολάρο του Χένρι, του λαμπραντόρ του που πέθανε πριν από δύο χρόνια. Ο Ντέιλ Γκάντνερ υπήρξε απομονωμένος και φοβερά επιθετικός ως παιδί, είχε διαγνωστεί αυτιστικός, μέχρι που υιοθέτησε τον Χένρι και μέσω της σχέσης τους κατάφερε να ανακτήσει μια συναισθηματική ισορροπία που φαινόταν χαμένη. Σήμερα ετοιμάζεται να γίνει νηπιαγωγός! Αυτή αποτελεί μια από τις πολλές περιπτώσεις όπου τας ζώα βοήθησαν ανθρώπους. Σε Νοσοκομειακά Κέντρα, Ιδρύματα, Παιδιατρικές κλινικές, Γηροκομεία, Ψυχιατρεία, κυρίως στην Βρετανία και Αμερική, όπως και σε ογκολογικό τμήμα Παιδιατρικού Νοσοκομείου στην Ελλάδα καθώς και στο πρόγραμμα θεραπευτικής Ιππασίας στο Γουδί – έχουν εντάξει τη θεραπεία με τη Βοήθεια Ζώων στα θεραπευτικά προγράμματα που εφαρμόζουν με πολύ καλά αποτελέσματα. Οι έρευνες αποδεικνύουν πως η συντροφιά των κατοικίδιων έχει εξειρετικά εφέλη στην οργανική και ψυχική υγεία των ιδιοκτητών τους.
Επιπλέον, για τα παιδιά η παρουσία ενός ζώου είναι καθοριστική στην καλλιέργεια της συναισθηματικής τους νοημοσύνης. Άτομα επίσης που έχουν κατοικίδιο και βιώνουν δύσκολες καταστάσεις (π.χ. πένθος, στρες, απόρριψη, διαζύγιο, σχολική / επαγγελματική αποτυχία, μετατραυματικό στρες, χαμηλή αυτοεκτίμηση κ.α.), αντιμετωπίζουν καλύτερα τις δυσκολίες, ανακουφίζονται ευκολότερα, νιώθουν λιγότερο δυσάρεστα και κατά συνέπεια βοηθούν την άμυνα του οργανισμού τους. Για τους ηλικιωμένους και τους μοναχικούς ανθρώπους καθώς και για αυτούς που νιώθουν ότι «εγκλωβίζονται» στα προβλήματά τους, η ύπαρξη του κατοικίδιου τους βοηθάς να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους ευκολότερα, γεγονός που τους βοηθά να αντέχουν καλύτερα τον ψυχικό τους πόνο. Η απλόχερη και ανιδιοτελής αγάπη που δίνουν τα ζώα, χαλαρώνει την ένταση της ψυχής και του σώματος, ενισχύει την αυτοεκτίμηση και μας βοηθά να εμπιστευτούμε ευκολότερα την έκφραση των τρυφερών μας συναισθημάτων. Τα ζώα δεν κάνουν διακρίσεις. Μας αγαπούν όπως και να είμαστε. Δεν κοιτούν αν το αφεντικό τους έχει τέλειο σώμα, όμορφο πρόσωπο, αν είναι υγιής – αρτιμελής ή όχι, αν είναι πετυχημένος, ευφυής ή «υστερεί νοητικά». Πρόσφατη έρευνα του εκπαιδευτή ζώων Χάρισον Φορμπς μας διδάσκει την «συνταγή» των σκύλων με την οποία δημιουργούν σχέση με τον άνθρωπο. Τρία απλά αλλά ουσιαστικά βήματα χρησιμοποιούν: Συγχώρεση, Απόλυτη Αγάπη και Προσπάθεια για την επίτευξη Επικοινωνίας!
Κάποιοι αναφέρουν ως ανασταλτικό παράγοντα για την υιοθεσία ενός ζώου το αναπόφευκτο γεγονός του φυσικού του τέλους! Καμία σχέση δεν μπορεί να κρατηθεί για πάντα! Ο θάνατος φέρνει το τέλος της φυσικής παρουσίας για ανθρώπους και ζώα. Όλες όμως οι σχέσεις μπορούν να μείνουν ζωντανές όταν τις κρατάμε στην ψυχή μας και στη σκέψη μας με αγάπη! Είναι πολύ απλοϊκό και μάλλον παράλογο να αποφεύγουμε την σχέση και όλα όσας σπουδαία και πολύτιμα στοιχεία μας προσφέρει, από το φόβο της αναπόφευκτα οδυνηρής απώλειας.