Του Μιχάλη Ντόστα, Πρωτοδίκη Γρεβενών.
Όταν το 2004 στην ακριτική Σάμο ορκίστηκα δικαστής λαμβάνοντας έτσι από την Ελληνική Πολιτεία την ύψιστη τιμή να κρίνω τους συμπολίτες μου, σε καμία περίπτωση δεν σκέφτηκα ότι θα βρισκόμουν σε δίλημμα για την τήρηση του όρκου αυτού ή όχι. Ότι δηλ. θα κλυδωνιζόμουν σχετικά με το αν έπρεπε να τηρήσω κάποια συνταγματική διάταξη ή όχι. Θεωρούσα ότι ποτέ δεν θα υπήρχε το ενδεχόμενο να κληθώ να παραβιάσω το Σύνταγμα. Λίγο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 νομίζαμε όλοι ότι είχαν περάσει ανεπιστρεπτί για την Ελλάδα καταστάσεις όπως οι μέρες του ’36, ο αδελφοκτόνος πόλεμος 1946 – 49, τα Ιουλιανά του 1965, τα Απριλιανά του 1967 και άλλα πολλά. Καταστάσεις, που δυστυχώς όλα δείχνουν ότι μπορεί να τις ξαναζήσουμε. Στο πλαίσιο αυτό είχα τη θέληση να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου γράφοντας δικαστικές αποφάσεις, άντε και καμιά νομική πραγματεία και όχι δημοσιογραφικά άρθρα. «Οι δικαστές μιλούν με τις αποφάσεις τους» ήταν και το δικό μου δόγμα. Να όμως που με το παρόν άρθρο θα παραβιάσω αυτή την αρχή από ανάγκη. Από ανάγκη να εξηγήσω στους συναδέλφους μου και στους υπόλοιπους συμπολίτες μου γιατί τελικά δεν θα παραβιάσω το Σύνταγμα και ειδικότερα τη διάταξη του άρθρου 23 παρ.2 εδ. β΄ αυτού, κατά την οποία «απαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ’ αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας» (τα ίδια λέει και η διάταξη του άρθρου 40 παρ.5 του Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων). Τις τελευταίες ημέρες οι δικαστικοί λειτουργοί καλούμαστε από τη διοίκηση της Ένωσής μας να απέχουμε από τα καθήκοντα μας καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια του εργάσιμου ωραρίου και να δικάζουμε μόνο 9 – 10 το πρωί (…. ώστε να θεωρηθεί ότι κάνουμε αποχή και όχι απεργία – ύψιστο νομικό επιχείρημα).
