Νομίζετε πως το second life είναι απλώς ένα παιχνίδι στον υπολογιστή? Ξανασκεφτείτε το. Όποιος σας πει ότι είναι απλώς ένα παιχνίδι λέει ψέματα. Είναι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη. Second Life. Η δεύτερη ζωή σου. Αυτή που ποτέ δεν θα τολμούσες να ζήσεις. Εκεί μέσα είσαι όμορφος, επιτυχημένος, πλούσιος. Έχεις ρούχα, σπίτια, αυτοκίνητα, κατακτήσεις. Δεν αρρωσταίνεις ποτέ, δεν πεινάς ποτέ, δεν πεθαίνεις ποτέ. Μπορείς να γίνεις όποιος θελήσεις. Να κάνεις ότι επιθυμήσεις. Χωρίς να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν. Ακούγεται δελεαστικό? ΕΙΝΑΙ!
Ένα χρόνο πριν όταν δημιούργησα ένα account στο second life δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα αποτελούσε ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Με έβαλε στο παιχνίδι ένας φίλος, ο οποίος περνούσε απίστευτα πολλές ώρες εκεί μέσα. Γελούσα μαζί του και τον κορόιδευα κάθε φορά που μου έλεγε πως είναι online στο game. Νευρίαζα που είχε χαθεί, που δεν είχε χρόνο να μιλήσουμε, να πιούμε έναν καφέ μαζί. Και αποφάσισα να δω τι είναι επιτέλους αυτό το second life.
Μπήκα και χάθηκα. Έτσι απλά. Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει εκεί μέσα. Ένας απέραντος κόσμος άγνωστος σε μένα. Έφτιαξα ένα άσχημο avatar, ένα εικονικό πρόσωπο το οποίο θα με αντιπροσώπευε στην εικονική ζωή μου. Σιγά σιγά άρχισα να δημιουργώ τον χαρακτήρα μου εκεί μέσα. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι το τι γίνεται εκεί. Δημιούργησα τη δεύτερη ζωή μου. Έμαθα να ντύνω το avatar, άρχισα να το κάνω πιο όμορφο. Έκανα φίλους, στέκια. Όλοι με αγαπούσαν και ήθελαν να είναι κοντά μου. Έφτιαξα ένα σπίτι το οποίο διαμόρφωσα όπως εγώ ήθελα. Ένα σπίτι που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να αποκτήσω. Διασκέδαζα στα clubs με φίλους, χόρευα, έπινα εικονικά ποτά. Περνούσα υπέροχα.
Μέχρι που….η μία ώρα έγινε δύο και μετά τρεις και στο τέλος κατέληξα να βρίσκομαι online όλη μέρα. Και όλη νύχτα. Άρχισε η δεύτερη ζωή μου να επηρεάζει την πραγματική. Όλη μέρα σκεφτόμουν το τι θα κάνω εκεί μέσα, άρχισα να αγχώνομαι για εικονικές καταστάσεις που στην τελική εγώ δημιούργησα. Αυτό που ξεκίνησε σαν έναν παιχνίδι για να περνάω την ώρα μου όμορφα κατέληξε να γίνει μόνιμη πηγή έννοιας και άγχους. Κάποιοι από τους φίλους που απέκτησα εκεί αποδείχτηκε ότι μόνο φίλοι δεν ήταν. Οι περισσότεροι – όπως κι εγώ- υποκρίνονταν πως είναι κάτι που ποτέ δε θα καταφέρουν να γίνουν. Άρχισα να ξοδεύω χρήματα. Όχι πολλά αλλά ένα υπολογίσιμο ποσό κάθε μήνα. Παραμέλησα σημαντικά πρόσωπα στη ζωή μου για να ικανοποιήσω άλλους ανθρώπους που στην ουσία δε γνώριζα. Ή έστω για να ικανοποιήσω την ανάγκη μου για επικοινωνία, κάτι που έλειπε από τη real life μου.
Κάποια στιγμή χρειάστηκε να πάρω μια απόφαση. Αν θα χωρίσω ή όχι από μια εικονική σχέση που δημιούργησα εκεί μέσα. Και έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται όλη μέρα αυτό και τίποτα άλλο. Τίποτα πια δεν είχε σημασία στην real life. Και ποτέ πριν δεν είχα βασανιστεί τόσο πολύ στη real life για τη διάλυση μιας σχέσης. Πόσο τραγικό μπορεί να είναι αυτό?
Κατάλαβα πολλά. Κατάλαβα ότι στην τελική είναι ένα game. Κλείνεις τον υπολογιστή και όλα όσα ζεις μένουν εκεί μέσα. Δεν τον ξανανοίγεις και όλα όσα έχεις δημιουργήσει, όλα όσα έχεις ζήσει είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Σαν να τα ονειρεύτηκες. Και οι άνθρωποι που γνώρισες ξαναγίνονται άγνωστοι για σένα. Οι καταστάσεις που έζησες αποτελούν μια μακρινή ανάμνηση. Άλλες φορές γλυκιά κι άλλες πικρή. Και οι άνθρωποι που πραγματικά σε αγαπούν και σε νοιάζονται είναι ακόμα εκεί. Δε μπορείς να τους κλείσεις μέσα σε έναν υπολογιστή.
Πλέον παίζω το παιχνίδι με τους δικούς μου όρους. Και προσπαθώ να μη διασχίζω την λεπτή γραμμή ανάμεσα στη real και τη second life. Ναι, ζω μια δεύτερη ζωή εκεί μέσα. Αλλά όταν κλείνω τον υπολογιστή, την κλειδώνω εκεί.
What happens in the game, stays in the game…..
Έγραψε η συνεργάτης μου Elegia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου