Ξαφνικα η γη εχει μικρανει πολυ.Δεν με χωρα. Το μυαλο μου τρεχει,μακρια,ανακατευει τα λογια με το ονειρο.Πηρες τελικα το σπιτι στο νησι.Αυτο που παντα λεγαμε........τοτε.Θα φευγεις καθε που θα ανοιγει ο καιρος και θα επιστρεφεις χειμωνα.......θα ζεις οπως λεγαμε,οπως ονειρευομαστε.Ηρθε λοιπον ο καιρος.Τα ονειρα δεν αναβαλονται.
Και σου ευχηθηκα ολοψυχα να το ζησεις οπως το ονειρευτηκες και το εννοουσα, το ξερεις.........Δεν ξερεις ομως ποσο ξαφνικα παγωσε η ψυχη μου και σταματησε ο χρονος. Ποσο αδεια εμεινα να κρατω το ακουστικο.Ποσο νοημα ξαφνικα αψαξα να βρω σε ολα τα αλλα.
Οχι δεν ζηλεψα, δεν θα ηθελα να ειμαι τωρα εκει μαζι σου.Ειδα ομως την ζωη που δεν εζησα να προχωρα μπροστα,χωρις εμενα.
Και τρομαξα γι αυτο που δεν εζησα,γι αυτο που δεν θα ζησω...........
Γιατι ηταν και δικο μου ονειρο,μοιρασμενο.
Αναβαλονται αραγε καποια ονειρα?
Αλλαζουν τοπο και προσωπο?
Ερχονται ξανα , προσαρμοσμενα σε αλλες πραγματικοτητες?
Και τα ζεις, μετα με την ιδια λαχταρα, οπως τοτε.........που ηταν απλα ενα ονειρο...............
by Pouka
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου