Η Δανία είναι η πρώτη χώρα του Δυτικού κόσμου που άνοιξε τα σχολεία της μετά την Πανδημία. Και έφτασαν στο γραφείο μου πληροφορίες για το πώς λειτουργούν εδώ και κάποιες ημέρες.
Θέλετε να δείτε το σχέδιο;
Πάμε απο την αρχή.
Για να σταματήσει η εξάπλωση της λοίμωξης, οι γονείς δεν επιτρέπεται φυσικά να μπουν στους χώρους των σχολείων.
Οι εκπαιδευτικοί δεν επιτρέπεται να συγκεντρώνονται στο γραφείο προσωπικού.
Τα παιδιά έχουν ατομικά θρανία, δύο μέτρα μακριά από τον πλησιέστερο συμμαθητή.
Μπορούν να παίξουν στην αυλή μόνο σε μικρές ομάδες και δεν επιτρέπεται να ακουμπούν τους συμμαθητές τους.
Και μέχρι το σχόλασμα στις 2 μ.μ., όλοι οι μαθητές πλένουν τα χέρια τους τουλάχιστον ανά μία ώρα. Το πλύσιμο των χεριών έχει γίνει πλέον μέρος της σχολικής ρουτίνας.
Τα πατώματα του σχολείου έχουν σημαδευτεί, δείχνοντας στους μαθητές πόσο μακριά πρέπει να στέκονται.
Το βοηθητικό προσωπικό περιοδεύει το σχολείο και απολυμαίνει επιφάνειες και κάθε λαβή πόρτας τουλάχιστον δύο φορές κατά τη διάρκεια των σχολικών ωρών.
Προς το παρόν, οι βιβλιοθήκες των σχολείων έχουν κλείσει.
Οι εκπαιδευτικοί προσπαθούν να κάνουν όσο το δυνατόν περισσότερη διδασκαλία σε εξωτερικούς χώρους.
Οι μαθητές επίσης δεν μπαίνουν στον χώρο του σχολείου από την κεντρική είσοδο αλλά εισέρχονται από πολλές πλευρικές πόρτες, ανάλογα με την τοποθεσία της τάξης τους.
Εκτός αυτών οι τάξεις διαιρέθηκαν δημιουργώντας περισσότερα τμήματα με λιγότερους μαθητές. Χωρίστηκαν δηλαδή σε δύο ή τρία μικρότερα τμήματα που το καθένα έχει τη δική του αίθουσα και τον δικό του δάσκαλο.
Για να επιτευχθεί αυτό όλοι οι βοηθοί δάσκαλοι ανέλαβαν δικό τους τμήμα. Ο κάθε δάσκαλος δουλεύει όλη τη μέρα με συγκεκριμένο τμήμα και δε διδάσκει σε διαφορετικά τμήματα κάθε φορά. Και οι μαθητές επιτρέπεται να παίζουν μόνο με τα παιδιά του δικού τους τμήματος.
Η αύξηση του αριθμού των τμημάτων σημαίνει ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν περισσότερα να κάνουν και βέβαια υπάρχουν έως ελάχιστοι βοηθοί για να τους βοηθήσουν σε αυτό.
Τι συμβαίνει στην Ελλάδα των δημοτικών; Με την απόφαση για το κλείσιμο των σχολείων προστατευτήκαν τόσο τα παιδιά (μιας και δεν γνωρίζει η επιστημονική κοινότητα που πως και ποτέ χτυπά αυτός ο αόρατος εχθρός) όσο και οι γονείς, παππούδες κι όποιο άλλο συγγενικό πρόσωπο έρχεται σε επαφή μαζί τους και μπορεί να ανήκει στην λεγομένη «Ευπαθή ομάδα».
Στην Ελλάδα κύριοι…
Τα παιδιά του δημοτικού δεν έχουν την δυνατότητα (λόγω ηλικίας) να αυτοπροστατευτούν όπως ένα παιδί λυκείου που θα τηρεί ίσως τους κανόνες υγιεινής.
Τα παιδιά του δημοτικού αγκαλιάζονται, παίζουν μαζί, κυλιούνται στο πάτωμα, τρώνε από το δοχείου του άλλου παιδιού και φυσικά χρησιμοποιούν κοινές τουαλέτες.
Μέχρι εδώ καλώς καμωμένα…Και φτάνουμε στο σήμερα που αναίρει το χθες. Εκτός και αν το χθες, είναι τόσο μακρινό που κάνει ασφαλέστερο το σήμερα, αλλά σκοτεινό το αύριο. Δεν είναι όμως αγαπητοί κύριοι των «αποφάσεων». Το «σήμερα» είναι μια ανάσα από το χθες και ο κίνδυνος, σύμφωνα με τα λεγόμενα σας, ίδιος. Αλλιώς, γιατί να μένουμε κλεισμένοι στο σπίτι, να μην δουλεύουμε, να μην βολτάρουμε.
Με δεδομένο λοιπόν ότι ο κίνδυνος παραμονεύει έξω από την πόρτα μας, κατά τον κύριο Τσιόδρα, θα πρέπει κάποιος να μας πει, πως θα αποστειρωθεί ένα παιδί που θα πάει στο σχολείο του και μετα θα φέρει ως δωράκι έναν ιο στο σπίτι, μοιράζοντας τον στη μαμά τον μπαμπά την γιαγιά.
Θα πρέπει κάποιος, επί των αποφάσεων, να μας πει αν παίρνει το χρονικό ρίσκο μιας τέτοιας απόφασης, το ρίσκο ενός ιδανικού υγειονομικά περιβάλλοντος για το παιδί και φυσικά αν μπορεί να διασφαλίσει την υγεία όσων… συνωστίζονται με το παιδί.
Εκτός και αν το παιδί μπει σε ιδιότυπη καραντίνα και του πετάμε φαγητό κάτω από την πόρτα μη τυχόν και αρρωστήσουμε ομαδικά.
Οι αποφάσεις, αγαπητοί κύριοι των αποφάσεων θα πρέπει να έχουν δυναμική, προοπτική, συνέπεια και φυσικά δεν θα πρέπει η μια να αναιρεί την άλλη. Γιατί τότε δεν είναι απόφαση που αφορά την υγεία ενός πληθυσμού αλλά λαϊκή επιθεώρηση.
Και στο τέλος… τέλος… στην Ελλάδα είμαστε… και όχι στη Δανία… Το νού σας!
Θέλετε να δείτε το σχέδιο;
Πάμε απο την αρχή.
Για να σταματήσει η εξάπλωση της λοίμωξης, οι γονείς δεν επιτρέπεται φυσικά να μπουν στους χώρους των σχολείων.
Οι εκπαιδευτικοί δεν επιτρέπεται να συγκεντρώνονται στο γραφείο προσωπικού.
Τα παιδιά έχουν ατομικά θρανία, δύο μέτρα μακριά από τον πλησιέστερο συμμαθητή.
Μπορούν να παίξουν στην αυλή μόνο σε μικρές ομάδες και δεν επιτρέπεται να ακουμπούν τους συμμαθητές τους.
Και μέχρι το σχόλασμα στις 2 μ.μ., όλοι οι μαθητές πλένουν τα χέρια τους τουλάχιστον ανά μία ώρα. Το πλύσιμο των χεριών έχει γίνει πλέον μέρος της σχολικής ρουτίνας.
Τα πατώματα του σχολείου έχουν σημαδευτεί, δείχνοντας στους μαθητές πόσο μακριά πρέπει να στέκονται.
Το βοηθητικό προσωπικό περιοδεύει το σχολείο και απολυμαίνει επιφάνειες και κάθε λαβή πόρτας τουλάχιστον δύο φορές κατά τη διάρκεια των σχολικών ωρών.
Προς το παρόν, οι βιβλιοθήκες των σχολείων έχουν κλείσει.
Οι εκπαιδευτικοί προσπαθούν να κάνουν όσο το δυνατόν περισσότερη διδασκαλία σε εξωτερικούς χώρους.
Οι μαθητές επίσης δεν μπαίνουν στον χώρο του σχολείου από την κεντρική είσοδο αλλά εισέρχονται από πολλές πλευρικές πόρτες, ανάλογα με την τοποθεσία της τάξης τους.
Εκτός αυτών οι τάξεις διαιρέθηκαν δημιουργώντας περισσότερα τμήματα με λιγότερους μαθητές. Χωρίστηκαν δηλαδή σε δύο ή τρία μικρότερα τμήματα που το καθένα έχει τη δική του αίθουσα και τον δικό του δάσκαλο.
Για να επιτευχθεί αυτό όλοι οι βοηθοί δάσκαλοι ανέλαβαν δικό τους τμήμα. Ο κάθε δάσκαλος δουλεύει όλη τη μέρα με συγκεκριμένο τμήμα και δε διδάσκει σε διαφορετικά τμήματα κάθε φορά. Και οι μαθητές επιτρέπεται να παίζουν μόνο με τα παιδιά του δικού τους τμήματος.
Η αύξηση του αριθμού των τμημάτων σημαίνει ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν περισσότερα να κάνουν και βέβαια υπάρχουν έως ελάχιστοι βοηθοί για να τους βοηθήσουν σε αυτό.
Τι συμβαίνει στην Ελλάδα των δημοτικών; Με την απόφαση για το κλείσιμο των σχολείων προστατευτήκαν τόσο τα παιδιά (μιας και δεν γνωρίζει η επιστημονική κοινότητα που πως και ποτέ χτυπά αυτός ο αόρατος εχθρός) όσο και οι γονείς, παππούδες κι όποιο άλλο συγγενικό πρόσωπο έρχεται σε επαφή μαζί τους και μπορεί να ανήκει στην λεγομένη «Ευπαθή ομάδα».
Στην Ελλάδα κύριοι…
Τα παιδιά του δημοτικού δεν έχουν την δυνατότητα (λόγω ηλικίας) να αυτοπροστατευτούν όπως ένα παιδί λυκείου που θα τηρεί ίσως τους κανόνες υγιεινής.
Τα παιδιά του δημοτικού αγκαλιάζονται, παίζουν μαζί, κυλιούνται στο πάτωμα, τρώνε από το δοχείου του άλλου παιδιού και φυσικά χρησιμοποιούν κοινές τουαλέτες.
Μέχρι εδώ καλώς καμωμένα…Και φτάνουμε στο σήμερα που αναίρει το χθες. Εκτός και αν το χθες, είναι τόσο μακρινό που κάνει ασφαλέστερο το σήμερα, αλλά σκοτεινό το αύριο. Δεν είναι όμως αγαπητοί κύριοι των «αποφάσεων». Το «σήμερα» είναι μια ανάσα από το χθες και ο κίνδυνος, σύμφωνα με τα λεγόμενα σας, ίδιος. Αλλιώς, γιατί να μένουμε κλεισμένοι στο σπίτι, να μην δουλεύουμε, να μην βολτάρουμε.
Με δεδομένο λοιπόν ότι ο κίνδυνος παραμονεύει έξω από την πόρτα μας, κατά τον κύριο Τσιόδρα, θα πρέπει κάποιος να μας πει, πως θα αποστειρωθεί ένα παιδί που θα πάει στο σχολείο του και μετα θα φέρει ως δωράκι έναν ιο στο σπίτι, μοιράζοντας τον στη μαμά τον μπαμπά την γιαγιά.
Θα πρέπει κάποιος, επί των αποφάσεων, να μας πει αν παίρνει το χρονικό ρίσκο μιας τέτοιας απόφασης, το ρίσκο ενός ιδανικού υγειονομικά περιβάλλοντος για το παιδί και φυσικά αν μπορεί να διασφαλίσει την υγεία όσων… συνωστίζονται με το παιδί.
Εκτός και αν το παιδί μπει σε ιδιότυπη καραντίνα και του πετάμε φαγητό κάτω από την πόρτα μη τυχόν και αρρωστήσουμε ομαδικά.
Οι αποφάσεις, αγαπητοί κύριοι των αποφάσεων θα πρέπει να έχουν δυναμική, προοπτική, συνέπεια και φυσικά δεν θα πρέπει η μια να αναιρεί την άλλη. Γιατί τότε δεν είναι απόφαση που αφορά την υγεία ενός πληθυσμού αλλά λαϊκή επιθεώρηση.
Και στο τέλος… τέλος… στην Ελλάδα είμαστε… και όχι στη Δανία… Το νού σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου