Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
(απόσπασμα από το ποίημα «Ἰθάκη», Κ.Π. Καβάφης)
Ζούμε εν μέσω συναρπαστικών καιρών. Φυσικά και δεν έχουμε καμία ξεκάθαρη εικόνα για το πώς θα διαμορφωθεί το μέλλον μας. Ωστόσο για να σκιαγραφήσουμε και να αντιληφθούμε καλύτερα μια νέα εποχή, χρειάζεται πρώτα η οπτική μας να ενσωματώσει τη «ματιά του Οδυσσέα». Είναι η ματιά που διαπερνά τα πέπλα του παρελθόντος και παραμένει σταθερά προσανατολισμένη προς την Ιθάκη, την πατρίδα της ψυχής μας. Σημαντικό είναι μονάχα εκείνο που αγαπάμε και μας ανήκει ολοκληρωτικά, όλα τα υπόλοιπα αποτελούν «σταθμούς στο ταξίδι της ζωής», τους οποίους ανά διαστήματα μπορούμε και χρειάζεται να αφήνουμε πίσω μας.
Ο Όμηρος μας διηγείται όλους τους σταθμούς που δυνητικά αποτελούν για καθέναν από εμάς απλώς μια μετάβαση. Και μας ενθαρρύνει να συνεχίσουμε, ακόμη κι αν μερικές φορές η Ιθάκη φαντάζει άπιαστη. Όλοι βρισκόμαστε σε μια Οδύσσεια -μπορούμε έτσι, κάθε στιγμή, να ανατρέξουμε στη σοφία του Ομήρου.
Μέσα στο Σαββατοκύριακο αυτό, θα αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και στους δώδεκα σταθμούς της Οδύσσειας.
Η Οδύσσεια αποτελεί κάτι παραπάνω από ένα «βιβλίο σοφίας», από εκείνα που θέλουν να μας πουν τι είναι καλό για τον άνθρωπο. Ο Όμηρος άφησε στην ανθρωπότητα το «Αρχέτυπο της περιπλάνησης». Δώδεκα σταθμοί ξεδιπλώνονται μπροστά μας, όπως ο ζωδιακός κύκλος στον νυχτερινό ουρανό, για να μας θυμίσουν ότι οι δώδεκα σταθμοί της Οδύσσειας σχηματίζουν στ’ αλήθεια έναν συνεκτικό κύκλο –έναν κύκλο χωρίς αρχή και τέλος. Για να ενισχυθεί αυτή η αίσθηση, ο Όμηρος αφήνει την Οδύσσεια να ξεκινήσει από εκεί που τελειώνει: στο αρχαίο, τιμημένο νησί της Καλυψώς, την Ωγυγία. Έτσι ακολουθώντας μια θεμελιώδη αρχή της σοφίας, το τέλος είναι ήδη αποφασισμένο από την αρχή. Ο καθένας μας μπορεί τώρα μέσα από τις αφηγήσεις να καταλάβει πού ακριβώς βρίσκεται στον κύκλο αυτό…
Η αφήγηση επομένως κλείνει έναν κύκλο, ο οποίος βασικά ποτέ δεν ήταν ανοιχτός. Όταν συνδέεται στη συνείδησή μας το άλφα με το ωμέγα, ανακαλύπτουμε ότι κι εμείς οι ίδιοι βρισκόμαστε μέσα στον κύκλο. Συμμετέχουμε και στους δώδεκα σταθμούς της περιπλάνησης και μοιραία στις αυταπάτες που περιγράφουν. Κατά τη διάρκεια της ζωής μας πορευόμαστε επανειλημμένα πάνω σ’ αυτόν τον κύκλο και έχουμε την ευκαιρία να αναμετρηθούμε με τη μία ή την άλλη πλάνη. Έτσι οξύνουμε την αντίληψη, αυξάνουμε την εγρήγορση και αναπτύσσουμε ευφυΐα. Η συνείδησή μας ξεδιπλώνεται σύμφωνα με τη Δημιουργία. Και μια ωραία ημέρα έχει φτάσει η ώρα: οι «Φαίακες», αυτοί που «εκτιμούν το φως», μας πηγαίνουν με το πλοίο τους στην Ιθάκη. Έχοντας φτάσει στην πατρίδα της ψυχής μας ξυπνάμε σαν από βαθύ λήθαργο. Το σκοτάδι που μας περιέβαλλε υποχωρεί με το φως του ανατέλλοντος ηλίου. Και με την πρώτη πρωινή ηλιαχτίδα στην Ιθάκη η αγάπη βγάζει τα μυστήρια πέπλα της. Είμαστε στον στόχο. Έχουμε επιστρέψει. Επιτέλους, πατρίδα.
Johann Wolfgang Denzinger
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου