Πήγα να ψωνίσω από την Λαϊκή και ένιωσα ΠΑΝΤΕΛΩΣ άχρηστος

Το μικρό Φαρ Ουέστ της γειτονιάς έχει τους δικούς του κανόνες...

Ειλικρινά, είναι από τις φορές εκείνες που ντρέπομαι για το κείμενο που θα γράψω. Και όχι τόσο για την δραστηριότητα αυτή καθαυτή, όσο για το πόσο ΜΥΡΩΔΙΑΣαποδείχτηκα σε κάτι που τελικά δεν με έπαιρνε. Το να ψωνίζεις από την λαϊκή αγορά, την τιμημένη αγορά, την πατροπαράδοτη αγορά, την αγορά που κερδίζει ο τύπος με την πιο δυνατή φωνή και η γιαγιά με το καρότσι που έχει αντλία nitro, ακούγεται μία δουλειά απλή και εύκολη. Αλλά δεν είναι έτσι. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν μικρόκοσμο μέσα σε έναν άλλο κόσμο, με τόσο ξεχωριστούς δικούς του κανόνες που τον κάνει να φαντάζει κομμάτι της Θεωρίας των Χορδών για παράλληλα σύμπαντα που έλεγε ο συγχωρεμένος ο Hawking. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.



Το σκεπτικό
Προφανώς και θέλεις να βοηθήσεις στο σπίτι αν χρειαστεί έτσι δεν είναι; Μέχρι και σήμερα τα πάω καλά με τα τρόφιμα. Πηγαίνω σούπερ μάρκετ, έχω δικό μου χασάπη όπου διαλέγω προσεχτικά το κάθε τι και, σχετικά πρόσφατα, τα καταφέρνω καλά και με τα ψάρια. Δεν χρειάστηκε όμως ποτέ να πάω στην λαϊκή. Όχι επειδή την σνόμπαρα, αλλά επειδή η μάνα μου είχε πάντα την άποψη ότι «οι άντρες δεν ξέρετε να διαλέγετε λαχανικά και φρούτα». Δεν κατάλαβα ποτέ τον λόγο. Τι φάση δηλαδή, όταν περνάει η νοικοκυρά της σφυρίζει η μελιτζάνα από τον πάγκο; Δεν ασχολήθηκα λοιπόν και έμεινα στα βασικά. Όταν ο πατέρας μου μου είπε «πρέπει να πας λαϊκή γιατί η μάνα σου είναι άρρωστη», το πήρα σε μία φάση του τύπου «Θα πληρώσω τον λογαριασμό στη ΔΕΗ». Από την πρώτη κιόλας στιγμή ωστόσο, μπλέκεις σε μία φασούλα που ποτέ δεν φανταζόσουν.



Η προετοιμασία
Ξέρεις τι είναι να έχει ξυπνήσει πρωί, να έχεις σενιάρει μαλλί και να σε περιμένει το καροτσάκι στην είσοδο. Το καροτσάκι ρε. Της λαϊκής. Το κοιτάω, το ξανακοιτάω. Προσπαθώ να με φανταστώ να μιλάω με τον Ντίνο στο τηλέφωνο για το σάιτ ενώ το σέρνω. «Μπα όχι, δεν γίνεται πατέρα. Καλύτερα να σύρω τις σακούλες με τα δόντια». Φίλε δεν με ξεχνάω πως ήμουν εκείνη την ημέρα. Καπαρντίνα μαύρη, πουκάμισο και βαμβακερό chino. Λες και πήγαινα για καφέ ο μαλάκας. Το συνειδητοποίησα στο δρόμο ότι θα είμαι σαν να πηγαίνω στο καφενείο της γειτονιάς με three-piece suit. Ούτε που το σκέφτηκα. Καροτσάκι γιοκ όμως. Τα καλά νέα ήταν πως η λαϊκή του Σαββάτου βρισκόταν μόλις μερικά στενά πιο πάνω. Δεν είναι όμως βολτούλα. Δεν ήταν ποτέ. Και εσύ δεν είσαι ψαγμένος. Είσαι ξένος. Άμπαλος. Το τρυφερό πόδι της λαϊκής.



Το setting
Matrix η φάση ρε. Με το που πατάς το πόδι σου στο δρομάκι με τους πάγκους, αφήνεις πίσω σου τον κόσμο που ήξερες. Υπάρχουν φωνές στους πάγκους. Ένας τύπος ψήνει σουβλάκια στην «είσοδο» του στενού ενώ ένας άλλος σιχτιρίζει που πέφτει συνεχώς η τέντα. Δεν ξέρω αν συμβαίνει συχνά αυτό, αλλά δεν είδα πολλούς άντρες. Κανά - δυό μπαρμπάδες και μετά μόνο γυναίκες με ύφος «Τι θέλει εδώ το κσένο;». Ο κόσμος φοράει ό,τι πιο απλό υπάρχει και εγώ είμαι με την καπαρντίνα σαν άντερκοβερ από την Αγορανομία. Ωραία και ήρθα. Από που ξεκινάω; Που πάω; Υπάρχει αρχή και τέλος ας πούμε; Ξεκινάς για ντομάτες και πας μόνο για ντομάτες και μετά στα άλλα; Αρχίζω να ανηφορίζω για να το κόψω από την αρχή. Δεν περνάω πέντε πάγκους και με ξενυχιάζει μία με το καρότσι. ΟΥΤΕ που γύρισε να με κοιτάξει. Θαρρείς πως σκέφτεται κάτι του τύπου «ΠΟΝΕΣΕΣ ΦΛΩΡΕ;».




Εντάξει οκ, έχω έρθει φιλικά στην πόλη σας. Θα πάρω προμήθειες και θα την κάνω πριν την δύση του ήλιου. Μπερδεμένη πάντως η κατάταξη. Όλα χύμα. Κολοκύθια δίπλα σε μήλα, πορτοκάλια δίπλα σε πατάτες. Επίσης για έναν λόγο που δεν κατάλαβα, οι πατάτες πάντα πάνε πακέτο με τα κρεμμύδια. Σκάνε και κάτι άκυροι πάγκοι με λουλούδια για νεκροταφείο στις γωνίες του δρόμου, αλλά το πιο εκνευριστικό στη μετακίνηση είναι αυτό: ρε μεγάλε, πας να περάσεις με την ΤΖΙΠΑΡΑ μέσα από την λαϊκή και έχεις και απαίτηση να σταματήσουμε όλοι. ΡΕ ΠΑΡΤΕ ΤΟΝ ΜΕ ΤΙΣ ΝΤΟΜΑΤΕΣ ΡΕ.

Λίγο-πολύ, αυτός είναι ο δρόμος που διασχίζεις πάνω κάτω και θέλεις μόλις 5 λεπτά για την διαδρομή αυτή. Φίλε τώρα συνειδητοποιώ πως ένιωθα. Σαν αυτόν τον αθάνατο τύπο.



Κόσμος και κοσμάκης



Πίσω από κάθε ευγενέστατο μανάβη, κρύβεται ένας Ντίνος Ρητινιώτης. Συνολικά, από όπου πέρασα, άκουσα χαρακτηρισμούς του τύπου «καλώς τον λεβέντη», «έλα παλικάρι μου», «αδερφέ τι να βάλω;»(σ.σ.: ίσως να είπε και αεφέ), «ΟΛΑ ΦΡΕΣΚΑ ΑΓΟΡΙΝΑ ΜΟΥ» και αυτά τα κλασσικά «ΜΕΛΙ ΕΙΝΑΙ». Το κορυφαίο, ήταν ενός τύπου με μήλα που πέταξε την ατάκα «ΤΑ ΤΡΩΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΞΑΝΑΜΙΛΑΕΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΣΟΥ». Τόσο δυνατά. Σε απόσταση λιγότερο από ένα μέτρο. Ναι ρε μαν, μιλάς με παππούδες οκ, σου φαίνομαι όμως ένας από δαύτους; Πας στις ντομάτες που από δαύτες ξέρω το βασικό. Να είναι και λίγο σφιχτές, όχι μπουγελόφατσα. Ε τι να κανω ρε παιδιά; Σήκωνα, έσφιγγα. Σήκωνα, έσφιγγα. Σε κάποια φάση μου λέει ένας «Φίλε δεν τις βλέπω να μιλάνε σήμερα, δεν το αφήνεις;». Ντράπηκα τόσο, που πέταξα στη σακούλα καμιά δεκαριά για να φύγω στα γρήγορα. Λέει μία κυρία «Ο κάτω τις έχει τόσο εσύ γιατί έτσι ψηλά;». ΟΠΑ; Έχουμε και τέτοια; Θα ζουλάω τότε ρε. Θα ζουλάω μέχρι να κορνάρουν. Στην πατάτα και στο κρεμμύδι με έπιασε η ψυχή μου. Τι να διακρίνεις; Πώς; Σε μένα όλα ίδια φαινόντουσαν. Χαμογελούσε και η κυρία σαν να μου λέει «Κοίτα τα όσο θες, στο τέλος σκατά θα πάρεις». Φόρτωσα και εκεί και έφυγα. Πορτοκάλια τώρα. Οι μισοί πάγκοι με πορτοκάλια.

- ΕΛΑ ΛΕΒΕΝΤΗ ΚΑΛΩΣΤΟΝ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΝΑ ΒΑΛΩ
- Καλημέρα, πορτοκάλια για χυμό θέλω.
-ΤΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΑ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ, Ο,ΤΙ ΠΑΡΕΙΣ ΝΕΚΤΑΡ. ΝΕΚΤΑΡ ΠΟΥΛΑΩ ΛΕΜΕΕΕΕΕ!
-Μην πετύχω σάπιο όμως ε;
-ΑΠΟ ΛΑΚΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΥΤΑ
-ΕΝΤΑΞΕΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΕΙΠΑ ΝΑ ΡΩΤΗΣΩ.

Η απόλυτη κατίφλα ήρθε σε κάτι μελιτζάνες και κάτι καρότα, όπου τα αντιμετώπισα όπως τα επιλογής στα διαγωνίσματα. Βάλε και ό,τι γίνει. Ναι είναι φρούτα, ναι είναι λαχανικά, αλλά τα κοιτάζεις σαν εξωγήινες μορφές ζωής. Πώς διαλέγεις κάτι, όταν βλέπεις παντού το ίδιο.

- Αδερφέ με 50ευρο ήρθες λαϊκή;

Όχι ε;
Και φυσικά διαλογάρες



Αν κατάλαβα κάτι από την λαϊκή, είναι πως πρόκειται για ένα τεράστιο καφενείο. Σε κάθε πάγκο με πάνω από ένα άτομο, υπάρχει μία συζήτηση. Κοινωνική ή πολιτική. Από τα πορτοκάλια πάνε στο ΔΝΤ και από τις συντάξεις στον καιρό που τα διέλυσε όλα. Αυτό θα πει πολυπλοκότητα. Και φυσικά θανατικό. Δύο γιαγιάδες στον πάγκο με τα μήλα το τερμάτισαν.

-Και εκεί που περπατούσε ο Γιαννάκης με τη μάνα του, πάρτον κάτω.
-Έτσι ξαφνικά ε;
-Ανεύρυσμα παιδί μου και της κουβαλούσε τις σακούλες.
-Κρίμα νέο παιδί, σαν το παλικάρι με τα μούσια από δω.

Βρε ουστ!
Και πολιτικά όμως. Να πλακώνονται οι μπαρμπάδες με τους πωλητές για τις τιμές.«Ξέρεις πόσα βγάζω πλέον;» ο ένας, «Ξέρεις τι μας δίνουν πια ο άλλος;». Και φωνές ρε, παντού φωνές. Δεν υπάρχει φυσιολογικός διάλογος. Όλα πρέπει να είναι στα φωναχτά. Δεν μπορείς να σκεφτείς, δεν μπορείς να αποφασίσεις. Πας στον πάγκο και ακούς «ΕΧΩ ΚΑΙ ΠΑΤΑΤΕΣ, ΕΧΩ ΚΑΙ ΚΡΕΜΜΥΔΙΑ, ΕΧΩ ΚΑΙ ΧΑΜΗΛΕΣ ΤΙΜΕΣ». Φωνάζουν και οι κυράτσες από πάνω, φωνάζουν και οι πίσω, φωνάζουν και κάτι πλανόδιοι που πουλάνε αναπτήρες ή οτιδήποτε άλλο σε μπιχλιμπίδι. Ε δεν γίνεται έτσι. Δεν γίνεται. Αν πρέπει να πάρουμε ντεπόν για να ψωνίσουμε λαχανικά, άστο ρε φίλε.
Ο γυρισμός



Παρτααα. Στα χέρια δεν ήθελες; Κουβάλα τώρα γελοίε. Που σε ξεπερνάνε μέχρι και οι γριές με τα καροτσάκια και νιώθεις σαν Punto το αφήνει πίσω Q8. Koυβάλα κομπλεξικό που δεν ήθελες να σε δουν με το καρότσι. Αργά βήματα και με προσοχή μην σκιστεί καμιά σακούλα και πέσουν οι ντομάτες, γιατί τότε είναι που θα κορνάρουν. Με βλέπει και η γειτόνισσα -δεν με χαιρετάει στην αρχή- και μετά μου κάνει «Φωτιά η λαϊκή ε;». «Ναι ναι!» να απαντάω εγώ με χαμόγελο και σκέφτομαι ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ ΤΙ ΜΟΥ ΛΕΣ. Είμαι κουρασμένος, είμαι ψαρωμένος, είμαι ο τύπος που δεν είχε καμία δουλειά εκεί. Το κωλόψαρο της γειτονιάς. Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι σαν γαϊδούρι που μεταφέρει προμήθειες στο Αλβανικό μέτωπο, τρώω ένα επικό σκατό από τη μάνα μου που δεν πήγα αργότερα που θα έχουν πέσει οι τιμές. Γίνεται αυτό; Τι φάση, χρηματιστήριο κάνουν οι μελιτζάνες; Τα άκουσα επίσης για τις μικρές ντομάτες, την μαυριλα σε κάποιες πατάτες (σ.σ.: ΟΛΕΣ ΜΑΥΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΡΕ), ότι πήρα κόκκινα μήλα αντί για πράσινα και ότι τα καρότα «δεν βγάζει ωραίο άρωμα». Ειλικρινά ΧΕΣΤΗΚΑ πάρτο και ψέκασε το με Calvin Klein.

- Δεν πήρες φασολάκια;;;
- Να τα κάνουμε τι;

Άσε μας μωρέ. Καλύτερα στον χασάπη.
ratpack.gr