Τηλεόραση το «μαγικό» κουτί για τους μικρούς και το «παράξενο» κουτί για τους μεγαλύτερους. Η τηλεόραση έχει πλέον μπει εδώ και δεκαετίες για τα καλά στις ζωές μας και αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας, ένα μέσο ψυχαγωγίας και ενημέρωσης. Η τηλεόραση δεν είναι μια εφεύρεση ενός ατόμου, ο οποίος πατεντάρισε μια ιδέα του, αλλά ένας συνδυασμός αρκετών εφευρέσεων όπως ο ηλεκτρισμός, ο ηλεκτρικός λαμπτήρας, η προβολή εικόνων και η κίνηση τους κ.α, οι οποίες ενσωματώθηκαν και δημιούργησαν ένα τεχνολογικό «κράμα», την τηλεόραση.
Όλα ξεκινούν στα μέσα του 18ου αιώνα, διάφοροι μηχανικοί πειραματίζονταν με «παράξενες» για μας συσκευές, να μεταφέρουν εικόνες σε κάποιο δέκτη. Δημιουργήθηκε τότε μια συσκευή όπου μετέδιδε κινούμενες εικόνες, το λεγόμενο Τηλεφωνοσκόπιο, ήταν μια συσκευή που επέτρεπε βιντεοκλήσεις, χρησιμοποιώντας ένα τηλέφωνο και μια οθόνη, σαν της τηλεόρασης. Μέχρι το 1926, οι υποτυπώδεις τηλεοπτικές μεταδόσεις, αφορούσαν μόνο περιγράμματα και φιγούρες. Το 1926, ο Τζόν Λότζι Μπέρντ έφερε την επανάσταση, για πρώτη φορά μετέδωσε κανονική εικόνα με πρόσωπα, ασπρόμαυρη τότε.
Οι τηλεοράσεις του 1938 είχαν μέγεθος οθόνης μόλις 12 ίντσες, δηλαδή σαν ένα τάμπλετ, πάνω στην οθόνη αυτή τοποθετούνταν ένα κάτοπτρο. Ήταν μεγάλες σαν έπιπλα με ξύλινη επένδυση, αν και είχαν μικρη οθόνη, στο υπόλοιπο μέρος του ξύλινου κουτιού υπήρχε ο πολύπλοκος μηχανισμός της.
Αυτός ήταν ένας καθοδικός σωλήνας κάτι σαν "κανόνι", το οποίο βομβάρδιζε την οθόνη με ηλεκτρόνια. Η οθόνη στο εσωτερικό της ήταν επικαλυμμένη με φώσφορο.
Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι εκπομπές διακόπτονται και επανέρχονται μετά το τέλος του. Η έγχρωμη τηλεόραση έρχεται στην Αμερική το 1962 και στην Ευρώπη το 1967. Η δημιουργία του τηλεκοντρόλ προήλθε από μια ιδέα του Γιουτζίν Μακντόναλντ, ο οποίος ήθελε να κατασκευάσει ένα χειριστήριο, το οποίο θα παρέβλεπε τις διαφημίσεις, τις οποίες πολλοί είχαν βαρεθεί να βλέπουν συνέχεια. Η πρώτη του δημιουργία του, ήταν ένα τηλεκοντρόλ με καλώδια, αυτό όμως δεν άρεσε στους συνδρομητές, οι οποίοι πλήρωναν για να παρακάμψουν τις διαφημίσεις κι έτσι το 1955, η τεχνικοί της εταιρίας του Μακντόναλντ, της Ζενίθ, δημιουργούν το πρώτο ασύρματο τηλεκοντρόλ με ακτίνες φωτός. Όμως λόγω του ότι η τηλεόραση είχε ενσωματωμένο ένα φωτοκύτταρο, όταν κάποιος άναβε το φως, η τηλεόραση άλλαζε κανάλια. Την λύση έδωσε ο φυσικός Ρόμπερτ Άντλερ, χρησιμοποίησε μια τεχνική υπερήχων στα νέα τηλεκοντρόλ, τα οποία κυκλοφόρησαν το 1956. Αν και δεν απέκλειαν τις διαφημίσεις πλέον, ωστόσο τηλεοπτικό κοινό απαλλάχτηκε, από την "αγγαρεία"να σηκώνεται και να αλλάζει κανάλι.
Η τηλεόραση στην Ελλάδα ξεκινά το 1960, με πειραματικές εκπομπές. Το πρώτο πειραματικό κανάλι λειτούργησε υπό την αιγίδα της ΔΕΗ και εξέπεμψε κατά την διάρκεια της ΔΕΘ στην Θεσσαλονίκη, για 22 μέρες, παρά τα τεράστια προβλήματα που υπήρξαν, λόγου του υποτυπώδους εξοπλισμού που υπήρχε. Η ατζέντα του πρώτου καναλιού περιλάμβανε ξένα ντοκιμαντέρ, παιχνίδια και ζωντανά προγράμματα τα οποία μεταδίδονταν τις απογευματινές ώρες. Την πρώτη εκπομπή «εγκαινίασε» ο τότε πρωθυπουργός της χώρα Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αν και η Ελλάδα είχε κάνει ένα βήμα για την μετάβαση της στην τηλεοπτική εποχή, ωστόσο λόγω οικονομικών προβλημάτων, ελλείψεων στοιχειωδών εξοπλισμών και νομικών πλαισίων, μπήκε ουσιαστικά στην νέα εποχή, αυτή της τηλεόρασης το 1966. Τότε δημιουργήθηκε το πρώτο κανάλι το οποίο ήταν κρατικό, το ΕΙΡ ή Κανάλι 5 το οποίο ανήκε στο Ελληνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (εξ ου και ΕΙΡ) και εξέπεμπε από το κτίριο του ΟΤΕ, και μερικές μέρες αργότερα η ΤΕΔ ή Κανάλι 10, ανήκε στην Τηλεόραση Ενόπλων Δυνάμεων (εξ ου και ΤΕΔ), κανάλι του στρατού και εξέπεμπε από το κτίριο της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού.
Τα δύο αυτά νέα κανάλια είχαν πλήρες καθημερινό πρόγραμμα διάρκειας 6-8 ωρών. Ξεκινούσαν το μεσημέρι, με ένα απογευματινό διάλειμμα και συνέχιζαν το βράδυ. Περνούν περίπου δυο μήνες για να μεταδώσει το ΕΙΡ, το πρώτο του δελτίο ειδήσεων. Τα πρώτα δελτία ειδήσεων μετέδιδαν την ξένη επικαιρότητα. Στο πρόγραμμα τους περιλάμβαναν ψυχαγωγία και ενημέρωση, καθώς και αθλητικές μεταδόσεις και εκπομπές, ακολουθώντας της επιταγές της Δύσης στον τηλεοπτικό δρόμο. Λόγω έλλειψης τεχνολογίας για την εγγραφή βίντεο οι μεταδόσεις γίνονταν ζωντανά, στήνονταν μια κινηματογραφική μηχανή με προβολέα όπου «έπαιζε» το εκάστοτε πρόγραμμα και μια κάμερα μετέδιδε ζωντανά την εικόνα. Για ορισμένα χρόνια τα κανάλια δεν μετέδιδαν ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες, λόγω άρνησης των παραγωγών να δώσουν την απαραίτητη άδεια για την μετάδοση τους, έτσι όποιος ήθελε να δει καμιά από τις παλιές αξέχαστες ελληνικές ταινίες, έπρεπε να πάει στον κινηματογράφο.
Με την ανάληψη της εξουσίας από την Χούντα, οι τηλεοπτικοί σταθμοί διατηρήθηκαν, ώστε να στηρίξουν τα σχέδια της. Αν και το περιεχόμενο των εκπομπών λογοκρινόταν και περνούσε υπό έλεγχο. Το κανάλι της ΤΕΔ, πλέον ως ΥΕΝΕΔ βρισκόταν υπό την εύνοια του καθεστώτος, διότι ήταν στρατιωτικό και μέσα από αυτό η Χούντα μετέδιδε και προπαγανδιστικές εκπομπές.
Από το 1970 αρχίζουν κι εκπέμπονται σταδιακά ελληνικές σειρές, όπως το «Σπίτι του φοίνικα», «ο άγνωστος πόλεμος»,κ.α. Μετά το τέλος της Χούντας, η λογοκρισία των προγραμμάτων ναι με υπήρχε, αλλά ήταν πιο χαλαρή. Στην Ελλάδα το 1979 ήρθε η έγχρωμη τηλεόραση. Από το 1989 αρχίζουν και δίδονται άδειες για την δημιουργία ιδιωτικών καναλιών, τα οποία σταδιακά αποκτούν μεγαλύτερη τηλεθέαση από τα κρατικά.
Την δεκαετία του ’70, η τηλεόραση ήταν είδος «πολυτελείας», όποιος είχε μια τηλεόραση στο σπίτι του, θεωρούνταν και ευκατάστατος. Ενώ οι φτωχότεροι χρησιμοποιούσαν μόνο το ραδιόφωνο, το οποίο αγόραζαν με αρκετό κόπο. Εκείνα τα χρόνια, η γειτονιά μαζευόταν στο σπίτι του «πλούσιου» γείτονα για να παρακολουθήσουν, το πρόγραμμα ή την αγαπημένη τους σειρά, κοιτάζοντας εκστασιασμένοι τις εικόνες από το «μαγικό» κουτί, πολλές φορές με απορία, πως γίνεται να βλέπουν ανθρώπους μέσα ένα τόσο μικρό κουτί. Μη μπορώντας να το εξηγήσουν, το έβλεπαν ως κάτι το «εξωπραγματικό». Πολλοί δε εκείνης της εποχής, πίστευαν ότι ο εκφωνητής των ειδήσεων κρυβόταν πίσω από την τηλεόραση, ενώ άλλοι πίσω από το σπίτι ή μέσα στο κουτί. Πήγαιναν στους γείτονες και άνοιγαν συζητήσεις για το που μπορεί να κρύβεται ο εκφωνητής, και σίγουρα θα τους άκουγες να λένε «Αφού ήταν στο δικό μου σπίτι, πότε πρόλαβε και ήρθε στο δικό σου?». Ενώ κάποιοι άλλοι πιστεύοντας ότι ο παρουσιαστής τους έβλεπε και τους άκουγε, απαντούσαν στην καλημέρα και την καληνύχτα τους.
Η τηλεόραση αποτελούσε και αποτελεί σε μεγάλο βαθμό, ένα «όπλο» διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, συνηδείσεων και αλλάζει την νοοτροπία και τη ψυχοσύνθεση των θεατών και κυρίως των παιδιών.
Όλα ξεκινούν στα μέσα του 18ου αιώνα, διάφοροι μηχανικοί πειραματίζονταν με «παράξενες» για μας συσκευές, να μεταφέρουν εικόνες σε κάποιο δέκτη. Δημιουργήθηκε τότε μια συσκευή όπου μετέδιδε κινούμενες εικόνες, το λεγόμενο Τηλεφωνοσκόπιο, ήταν μια συσκευή που επέτρεπε βιντεοκλήσεις, χρησιμοποιώντας ένα τηλέφωνο και μια οθόνη, σαν της τηλεόρασης. Μέχρι το 1926, οι υποτυπώδεις τηλεοπτικές μεταδόσεις, αφορούσαν μόνο περιγράμματα και φιγούρες. Το 1926, ο Τζόν Λότζι Μπέρντ έφερε την επανάσταση, για πρώτη φορά μετέδωσε κανονική εικόνα με πρόσωπα, ασπρόμαυρη τότε.
Οι τηλεοράσεις του 1938 είχαν μέγεθος οθόνης μόλις 12 ίντσες, δηλαδή σαν ένα τάμπλετ, πάνω στην οθόνη αυτή τοποθετούνταν ένα κάτοπτρο. Ήταν μεγάλες σαν έπιπλα με ξύλινη επένδυση, αν και είχαν μικρη οθόνη, στο υπόλοιπο μέρος του ξύλινου κουτιού υπήρχε ο πολύπλοκος μηχανισμός της.
Αυτός ήταν ένας καθοδικός σωλήνας κάτι σαν "κανόνι", το οποίο βομβάρδιζε την οθόνη με ηλεκτρόνια. Η οθόνη στο εσωτερικό της ήταν επικαλυμμένη με φώσφορο.
Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι εκπομπές διακόπτονται και επανέρχονται μετά το τέλος του. Η έγχρωμη τηλεόραση έρχεται στην Αμερική το 1962 και στην Ευρώπη το 1967. Η δημιουργία του τηλεκοντρόλ προήλθε από μια ιδέα του Γιουτζίν Μακντόναλντ, ο οποίος ήθελε να κατασκευάσει ένα χειριστήριο, το οποίο θα παρέβλεπε τις διαφημίσεις, τις οποίες πολλοί είχαν βαρεθεί να βλέπουν συνέχεια. Η πρώτη του δημιουργία του, ήταν ένα τηλεκοντρόλ με καλώδια, αυτό όμως δεν άρεσε στους συνδρομητές, οι οποίοι πλήρωναν για να παρακάμψουν τις διαφημίσεις κι έτσι το 1955, η τεχνικοί της εταιρίας του Μακντόναλντ, της Ζενίθ, δημιουργούν το πρώτο ασύρματο τηλεκοντρόλ με ακτίνες φωτός. Όμως λόγω του ότι η τηλεόραση είχε ενσωματωμένο ένα φωτοκύτταρο, όταν κάποιος άναβε το φως, η τηλεόραση άλλαζε κανάλια. Την λύση έδωσε ο φυσικός Ρόμπερτ Άντλερ, χρησιμοποίησε μια τεχνική υπερήχων στα νέα τηλεκοντρόλ, τα οποία κυκλοφόρησαν το 1956. Αν και δεν απέκλειαν τις διαφημίσεις πλέον, ωστόσο τηλεοπτικό κοινό απαλλάχτηκε, από την "αγγαρεία"να σηκώνεται και να αλλάζει κανάλι.
Η τηλεόραση στην Ελλάδα ξεκινά το 1960, με πειραματικές εκπομπές. Το πρώτο πειραματικό κανάλι λειτούργησε υπό την αιγίδα της ΔΕΗ και εξέπεμψε κατά την διάρκεια της ΔΕΘ στην Θεσσαλονίκη, για 22 μέρες, παρά τα τεράστια προβλήματα που υπήρξαν, λόγου του υποτυπώδους εξοπλισμού που υπήρχε. Η ατζέντα του πρώτου καναλιού περιλάμβανε ξένα ντοκιμαντέρ, παιχνίδια και ζωντανά προγράμματα τα οποία μεταδίδονταν τις απογευματινές ώρες. Την πρώτη εκπομπή «εγκαινίασε» ο τότε πρωθυπουργός της χώρα Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αν και η Ελλάδα είχε κάνει ένα βήμα για την μετάβαση της στην τηλεοπτική εποχή, ωστόσο λόγω οικονομικών προβλημάτων, ελλείψεων στοιχειωδών εξοπλισμών και νομικών πλαισίων, μπήκε ουσιαστικά στην νέα εποχή, αυτή της τηλεόρασης το 1966. Τότε δημιουργήθηκε το πρώτο κανάλι το οποίο ήταν κρατικό, το ΕΙΡ ή Κανάλι 5 το οποίο ανήκε στο Ελληνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (εξ ου και ΕΙΡ) και εξέπεμπε από το κτίριο του ΟΤΕ, και μερικές μέρες αργότερα η ΤΕΔ ή Κανάλι 10, ανήκε στην Τηλεόραση Ενόπλων Δυνάμεων (εξ ου και ΤΕΔ), κανάλι του στρατού και εξέπεμπε από το κτίριο της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού.
Τα δύο αυτά νέα κανάλια είχαν πλήρες καθημερινό πρόγραμμα διάρκειας 6-8 ωρών. Ξεκινούσαν το μεσημέρι, με ένα απογευματινό διάλειμμα και συνέχιζαν το βράδυ. Περνούν περίπου δυο μήνες για να μεταδώσει το ΕΙΡ, το πρώτο του δελτίο ειδήσεων. Τα πρώτα δελτία ειδήσεων μετέδιδαν την ξένη επικαιρότητα. Στο πρόγραμμα τους περιλάμβαναν ψυχαγωγία και ενημέρωση, καθώς και αθλητικές μεταδόσεις και εκπομπές, ακολουθώντας της επιταγές της Δύσης στον τηλεοπτικό δρόμο. Λόγω έλλειψης τεχνολογίας για την εγγραφή βίντεο οι μεταδόσεις γίνονταν ζωντανά, στήνονταν μια κινηματογραφική μηχανή με προβολέα όπου «έπαιζε» το εκάστοτε πρόγραμμα και μια κάμερα μετέδιδε ζωντανά την εικόνα. Για ορισμένα χρόνια τα κανάλια δεν μετέδιδαν ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες, λόγω άρνησης των παραγωγών να δώσουν την απαραίτητη άδεια για την μετάδοση τους, έτσι όποιος ήθελε να δει καμιά από τις παλιές αξέχαστες ελληνικές ταινίες, έπρεπε να πάει στον κινηματογράφο.
Με την ανάληψη της εξουσίας από την Χούντα, οι τηλεοπτικοί σταθμοί διατηρήθηκαν, ώστε να στηρίξουν τα σχέδια της. Αν και το περιεχόμενο των εκπομπών λογοκρινόταν και περνούσε υπό έλεγχο. Το κανάλι της ΤΕΔ, πλέον ως ΥΕΝΕΔ βρισκόταν υπό την εύνοια του καθεστώτος, διότι ήταν στρατιωτικό και μέσα από αυτό η Χούντα μετέδιδε και προπαγανδιστικές εκπομπές.
Από το 1970 αρχίζουν κι εκπέμπονται σταδιακά ελληνικές σειρές, όπως το «Σπίτι του φοίνικα», «ο άγνωστος πόλεμος»,κ.α. Μετά το τέλος της Χούντας, η λογοκρισία των προγραμμάτων ναι με υπήρχε, αλλά ήταν πιο χαλαρή. Στην Ελλάδα το 1979 ήρθε η έγχρωμη τηλεόραση. Από το 1989 αρχίζουν και δίδονται άδειες για την δημιουργία ιδιωτικών καναλιών, τα οποία σταδιακά αποκτούν μεγαλύτερη τηλεθέαση από τα κρατικά.
Την δεκαετία του ’70, η τηλεόραση ήταν είδος «πολυτελείας», όποιος είχε μια τηλεόραση στο σπίτι του, θεωρούνταν και ευκατάστατος. Ενώ οι φτωχότεροι χρησιμοποιούσαν μόνο το ραδιόφωνο, το οποίο αγόραζαν με αρκετό κόπο. Εκείνα τα χρόνια, η γειτονιά μαζευόταν στο σπίτι του «πλούσιου» γείτονα για να παρακολουθήσουν, το πρόγραμμα ή την αγαπημένη τους σειρά, κοιτάζοντας εκστασιασμένοι τις εικόνες από το «μαγικό» κουτί, πολλές φορές με απορία, πως γίνεται να βλέπουν ανθρώπους μέσα ένα τόσο μικρό κουτί. Μη μπορώντας να το εξηγήσουν, το έβλεπαν ως κάτι το «εξωπραγματικό». Πολλοί δε εκείνης της εποχής, πίστευαν ότι ο εκφωνητής των ειδήσεων κρυβόταν πίσω από την τηλεόραση, ενώ άλλοι πίσω από το σπίτι ή μέσα στο κουτί. Πήγαιναν στους γείτονες και άνοιγαν συζητήσεις για το που μπορεί να κρύβεται ο εκφωνητής, και σίγουρα θα τους άκουγες να λένε «Αφού ήταν στο δικό μου σπίτι, πότε πρόλαβε και ήρθε στο δικό σου?». Ενώ κάποιοι άλλοι πιστεύοντας ότι ο παρουσιαστής τους έβλεπε και τους άκουγε, απαντούσαν στην καλημέρα και την καληνύχτα τους.
Η τηλεόραση αποτελούσε και αποτελεί σε μεγάλο βαθμό, ένα «όπλο» διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, συνηδείσεων και αλλάζει την νοοτροπία και τη ψυχοσύνθεση των θεατών και κυρίως των παιδιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου