Αγαπητοί μου φίλοι,
Αποφάσισα να γράψω ένα κείμενο στο όποιο θα εκθέσω τις προσωπικές μου απόψεις για την αναπηρία και τον τρόπο σκέψης - αντίδρασης και ώθησης των περισσότερων αναπήρων στη λήψη αποφάσεων. Καθώς επίσης και το πως βλέπουν οι άνθρωποι γενικά την αναπηρία (ανάπηροι ή μη).
Ξεκινώντας λοιπόν θα πω, πως έχει ιδιαίτερη σημασία να γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι εκδηλώνουν ένα φόβο προς κάθε τι που φαίνεται διαφορετικό. Γιατί απλά δεν το γνωρίζουν, τουλάχιστον μέχρι με κάποιο τρόπο να το μάθουν ή ακόμα στην καλύτερη περίπτωση να θελήσουν από μόνοι τους να το μάθουν. Αυτό συμβαίνει και με την γνώση ,το ερέθισμα που αποκτάται με κάθε ευκαιρία για αυτό που ονομάζεται ΑΝΑΠΗΡΙΑ! Η γνώση αυτή θα εξοικείωνε τους ανθρώπους και θα τους βοηθούσε να κατανοήσουν τις δυνατότητες και το δυναμικό του άνθρωπου με αναπηρία έτσι ώστε οι άλλοι άνθρωποι θα τον αξιολογούσαν βάσει άλλων πιο ουσιαστικών κριτηρίων όπως άλλωστε σε κάθε είδους σχέσεις. Πχ επαγγελματικές, φιλικές, ερωτικές. Αν αντιδρούσαν κατά αυτόν το τρόπο, ΟΛΟΙ θα ήταν πιο έτοιμοι και δεν θα αντιμετώπισαν την αναπηρία ως ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, αλλά ως μια δυσκολία που ξεπερνιέται με κάπως πιο διαφορετικούς τρόπους και ίσως με διαφορετικούς χρόνους...Όλα γίνονται!! Οι "δυσκολίες" υπάρχουν, αλλά πάντα υπάρχουν οι τρόποι για να τις κάνεις να φαίνονται ως κάτι "φυσιολογικό", ζώντας με αυτές συμφιλιωμένος απόλυτα. Μιας και είναι κάτι που δεν φαίνεται "φυσιολογικό"- ή ορθότερα αρκετές φορές, ίσως να το κάνεις ΕΣΥ να μοιάζει αφύσικο ,είναι αυτό που τελικά τρομάζει. Το πιο σημαντικό λοιπόν, είναι να μάθεις να ζήσεις, με τις δυσκολίες της ζωής σου, είτε έχεις κάποια αναπηρία είτε όχι και να μπορείς να ζεις καλά και να είσαι πραγματικά καλά μέσα σου. Αν δεν είσαι, τότε...Άστα να πάνε! Πολλές φορές ακόμα και οι ίδιοι οι ανάπηροι βλέπουν τη ζωή τους δύσκολη, με αποτέλεσμα, αυτή τους η στάση να τους κάνει τελείως αδιάφορους, νωχελικούς έως πολλές φορές και μίζερους. Μου φαίνεται επίσης τρελά εξοργιστικό, μέχρι σημείου που μου "καίγεται" το μυαλό, το να βλέπω ανθρώπους με αναπηρίες που υποτίθεται ότι έχουν επιλέξει να είναι ενεργοί και παραγωγικοί , να είναι εντελώς αντιπαραγωγικοί, να βαριούνται που δουλεύουν, να μη έχουν τη διάθεση να προσφέρουν. Εν' ολίγοις να βαριούνται τη ζωή τους, υιοθετώντας στάσεις του " κλασσικού” Έλληνα, φράσεις όπως: "ω μωρέ τώρα ποιος σηκώνεται να πάει εκεί", "ωχ πάλι δουλειά σήμερα" και στις ελεύθερες τους ώρες ή μιλάνε συνεχεία για Σαββατοκύριακα και τις επόμενες άδειες ή είναι αγκαλιά με το ημερολόγιο και μετράνε τις μέρες όπως οι φαντάροι!!
Γεγονός το όποιο εννοείται πως με βρίσκει αντίθετη! Με το σκεπτικό ότι ο καθένας από εμάς, που αντιμετωπίζουμε κάποια μορφή αναπηρίας, χρειάζεται πολλές φορές, ίσως να είμαστε ακόμα πιο παραγωγικοί, έτσι ώστε να δείχνουμε ότι όταν υπάρχει διάθεση κανενός είδους δυσκολία, δεν μπορεί να σου στερήσει τη χαρά της προσφοράς σε κάτι και την ικανοποίηση που νιώθεις, όταν είσαι παραγωγικός με οποιονδήποτε τρόπο!
Δεν θα προβώ σε διαχωρισμούς - χαρακτηρισμούς του τύπου, πχ οι ανάπηροι από ατυχήματα είναι κομπλεξικοί επειδή δεν έχουν συμβιβαστεί με τη κατάσταση τους ή ότι ανάπηροι εκ' γενετής είναι υπερπροστατευμένα, κλεισμένα στο καβούκι τους άτομα, χωρίς πρωτοβουλίες. Με μεγάλη λύπη μου όμως θα πω, από τις εμπειρίες μου και βιώματα που απέκτησα μέχρι τα 26 μου χρόνια, ότι η πλειονότητα των αναπήρων είναι άνθρωποι, μονοσήμαντοι, μονοθεματικοί, με περιορισμένο φάσμα ενδιαφερόντων, που δεν έχουν παιδέψει καθόλου τον εαυτό τους και " καλλιεργηθεί ".Γιατί καλλιέργεια δεν είναι μόνο η μόρφωση, είναι η ικανότητα να μπορείς να πας έστω ένα βήμα παραπάνω κάθε μέρα, με κάθε τρόπο!! Όχι να είσαι αναπαυμένος σε μια "καρέκλα" ονόματι αναπηρία σκεπτόμενος : " Εγώ δεν μπορώ να κάνω και πολλά κοιτάξτε τι θα κάνετε εσείς για μένα" κλπ. Πράγμα που οδηγεί πολλούς ανθρώπους, ακόμα και αυτούς που έχουν τη ποιότητα ως οντότητες να διεκδικήσουν το καλύτερο, λόγω του φόβου της αναπηρίας, του φόβο της μοναξιάς, αλλά και επειδή δεν έχουν τη δύναμη να αποδείξουν ότι το να έχεις μια αναπηρία δεν σημαίνει το τέλος του κόσμου, πολλές φορές, καταλήγουν να επιλέγουν και να πορεύονται με ανθρώπους, χωρίς κοινές καταβολές. Χωρίς κοινά σημεία, κοινά πιστεύω, κοινά επίπεδα και καμιά φορά χωρίς ούτε ένα κοινό. Επιλέγουν από αυτές τις λεγόμενες: " προσφερόμενες λύσεις", μόνο και μόνο επειδή αποδέχτηκαν την αναπηρία τους, ‘όμως είναι φανερό ότι κατά τα αλλά “δεν κολλάνε” ρε παιδί μου. Δεν τους βλέπεις ευτυχισμένους.
Πρόσφατα έγινε κάτι που σημάδεψε τη ζωή μου. Βρέθηκε κάποιος "άνθρωπος" στη πορεία της ζωής μου, που μου είπε ότι ήθελα βαστάζο και με προέτρεψε να βρω ένα ανάλογο άτομο με αναπηρία, γιατί κατά τη γνώμη του, μόνο αυτό θα μπορούσα να έχω... Από τότε και μετά ορκίστηκα πως θα συνεχίσω με την ίδια δύναμη και όρεξη να κάνω πράγματα για να βελτιώνομαι συνεχώς και να προσπαθώ με τις πράξεις και τις στάσεις μου να αποδεικνύω ότι οι σκέψεις των ανθρώπων, δεν πρέπει να σταματάνε εκεί που αρχίζει η αναπηρία ή κοινώς η όποια δυσκολία, αλλά να “βλέπουν” ότι ο άλλος μπορεί να σου δώσει αυτά που θέλεις και ζητάς από ένα φίλο, έναν σύντροφο (κ.ά). Τότε η όποια δυσκολία του μπορεί να μην υπολογιστεί και να προσπεραστεί. Υπάρχουν επίσης άτομα με αναπηρία που λένε:" Εγώ με ανάπηρο/ή και τι θα κάνουμε; Θα κοιταζόμαστε;". Για μένα προσωπικά δεν αποτελεί κριτήριο η αναπηρία, υπάρχουν πιο σημαντικοί παράγοντες που θα παρατηρούσα πολύ προσεκτικά στις σχέσεις των ανθρώπων.Ποιοί είναι αυτοί; Η ποιότητα, ο χαρακτήρας, οι απόψεις ( σε σημαντικά ή ασήμαντα θέματα), το επίπεδο, οι στάσεις ζωής, οι αξίες, το δυναμικό του ανθρώπου και άλλα που ίσως τώρα να ξεχνάω να αναφέρω. Όσον αφορά εμένα, όσοι με γνωρίζετε καλά βλέπετε και ξέρετε ότι δεν μιλάω πολύ για τον εαυτό μου ή ότι καταφέρνω, γενικά είμαι αρκετά χαμηλών τόνων σε ότι αφορά την αυτοπροβολή και πρέπει να με ρωτήσεις για να πω για μένα. Είμαι αρκετά χαρούμενος και κοινωνικός άνθρωπος και μου αρέσει να αφήνω τους άλλους γύρω μου να με γνωρίσουν και να βγάζουν μόνοι τους τα όποια συμπεράσματα τους. Όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να εκθέσω τις απόψεις μου σε διάφορα ζητήματα, σαφώς και το κάνω!!
Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω κάτι επίσης πολύ σημαντικό: ΝΑΙ η αναπηρία έχει τις δυσκολίες της, δυσκολίες όμως, που δεν πρέπει να σημαίνουν το ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ούτε για αυτόν που τις βιώνει ούτε και για αυτόν που τις βλέπει! Ακόμη και αν είναι “δύσκολο” καμία φορά και για τις δύο πλευρές. Ακόμη, από την άλλη μεριά, η αναπηρία δεν πρέπει και δεν μπορεί να σου βάζει τα όρια, τα όρια στη πορεία της ζωής τα βάζεις ΕΣΥ, ανάλογα με την προσπάθειά σου και με το μέχρι που πιστεύεις ότι μπορείς να φτάσεις!!! Σε όλα τα επίπεδα.
Έχω καταλήξει λοιπόν ότι οι αντιδράσεις και οι στάσεις απέναντι στις δυσκολίες της ζωής, είναι θέμα προσωπικότητας( με μια λέξη). Μήπως τελικά αυτά τα καθημερινά πράγματα (μικρά ή μεγάλα), που πολλές και για πολλούς μοιάζουν " βουνά" και δύσκολα, μας ωριμάζουν; Μήπως απλά μας φέρνουν πιο σύντομα, κοντά στην έννοια " δυσκολία" την όποια- έστω και αναγκαστικά- θα καλούμασταν να αντιμετωπίσουμε κάποτε;Μήπως τελικά δεν είναι απαραίτητα κακές; Μήπως μας εκπαιδεύουν και μας ετοιμάζουν για να γίνουμε πιο δεχτικοί σε πολλά και να σκεπτόμαστε πιο πολύ πριν κάνουμε ή πούμε κάτι σε κάποιον/ους ; Σίγουρα η αναπηρία δεν είναι επιλογή κανενός, είναι όμως καθαρή επιλογή η στάση ζωής που θα κρατήσεις!!!
Μαρία Λιάσκου
Δικηγορος
5η Παραολυμπιονικης Πεκινου
e-mail: mliaskou1988@gmail.cim
Αποφάσισα να γράψω ένα κείμενο στο όποιο θα εκθέσω τις προσωπικές μου απόψεις για την αναπηρία και τον τρόπο σκέψης - αντίδρασης και ώθησης των περισσότερων αναπήρων στη λήψη αποφάσεων. Καθώς επίσης και το πως βλέπουν οι άνθρωποι γενικά την αναπηρία (ανάπηροι ή μη).
Ξεκινώντας λοιπόν θα πω, πως έχει ιδιαίτερη σημασία να γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι εκδηλώνουν ένα φόβο προς κάθε τι που φαίνεται διαφορετικό. Γιατί απλά δεν το γνωρίζουν, τουλάχιστον μέχρι με κάποιο τρόπο να το μάθουν ή ακόμα στην καλύτερη περίπτωση να θελήσουν από μόνοι τους να το μάθουν. Αυτό συμβαίνει και με την γνώση ,το ερέθισμα που αποκτάται με κάθε ευκαιρία για αυτό που ονομάζεται ΑΝΑΠΗΡΙΑ! Η γνώση αυτή θα εξοικείωνε τους ανθρώπους και θα τους βοηθούσε να κατανοήσουν τις δυνατότητες και το δυναμικό του άνθρωπου με αναπηρία έτσι ώστε οι άλλοι άνθρωποι θα τον αξιολογούσαν βάσει άλλων πιο ουσιαστικών κριτηρίων όπως άλλωστε σε κάθε είδους σχέσεις. Πχ επαγγελματικές, φιλικές, ερωτικές. Αν αντιδρούσαν κατά αυτόν το τρόπο, ΟΛΟΙ θα ήταν πιο έτοιμοι και δεν θα αντιμετώπισαν την αναπηρία ως ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, αλλά ως μια δυσκολία που ξεπερνιέται με κάπως πιο διαφορετικούς τρόπους και ίσως με διαφορετικούς χρόνους...Όλα γίνονται!! Οι "δυσκολίες" υπάρχουν, αλλά πάντα υπάρχουν οι τρόποι για να τις κάνεις να φαίνονται ως κάτι "φυσιολογικό", ζώντας με αυτές συμφιλιωμένος απόλυτα. Μιας και είναι κάτι που δεν φαίνεται "φυσιολογικό"- ή ορθότερα αρκετές φορές, ίσως να το κάνεις ΕΣΥ να μοιάζει αφύσικο ,είναι αυτό που τελικά τρομάζει. Το πιο σημαντικό λοιπόν, είναι να μάθεις να ζήσεις, με τις δυσκολίες της ζωής σου, είτε έχεις κάποια αναπηρία είτε όχι και να μπορείς να ζεις καλά και να είσαι πραγματικά καλά μέσα σου. Αν δεν είσαι, τότε...Άστα να πάνε! Πολλές φορές ακόμα και οι ίδιοι οι ανάπηροι βλέπουν τη ζωή τους δύσκολη, με αποτέλεσμα, αυτή τους η στάση να τους κάνει τελείως αδιάφορους, νωχελικούς έως πολλές φορές και μίζερους. Μου φαίνεται επίσης τρελά εξοργιστικό, μέχρι σημείου που μου "καίγεται" το μυαλό, το να βλέπω ανθρώπους με αναπηρίες που υποτίθεται ότι έχουν επιλέξει να είναι ενεργοί και παραγωγικοί , να είναι εντελώς αντιπαραγωγικοί, να βαριούνται που δουλεύουν, να μη έχουν τη διάθεση να προσφέρουν. Εν' ολίγοις να βαριούνται τη ζωή τους, υιοθετώντας στάσεις του " κλασσικού” Έλληνα, φράσεις όπως: "ω μωρέ τώρα ποιος σηκώνεται να πάει εκεί", "ωχ πάλι δουλειά σήμερα" και στις ελεύθερες τους ώρες ή μιλάνε συνεχεία για Σαββατοκύριακα και τις επόμενες άδειες ή είναι αγκαλιά με το ημερολόγιο και μετράνε τις μέρες όπως οι φαντάροι!!
Γεγονός το όποιο εννοείται πως με βρίσκει αντίθετη! Με το σκεπτικό ότι ο καθένας από εμάς, που αντιμετωπίζουμε κάποια μορφή αναπηρίας, χρειάζεται πολλές φορές, ίσως να είμαστε ακόμα πιο παραγωγικοί, έτσι ώστε να δείχνουμε ότι όταν υπάρχει διάθεση κανενός είδους δυσκολία, δεν μπορεί να σου στερήσει τη χαρά της προσφοράς σε κάτι και την ικανοποίηση που νιώθεις, όταν είσαι παραγωγικός με οποιονδήποτε τρόπο!
Δεν θα προβώ σε διαχωρισμούς - χαρακτηρισμούς του τύπου, πχ οι ανάπηροι από ατυχήματα είναι κομπλεξικοί επειδή δεν έχουν συμβιβαστεί με τη κατάσταση τους ή ότι ανάπηροι εκ' γενετής είναι υπερπροστατευμένα, κλεισμένα στο καβούκι τους άτομα, χωρίς πρωτοβουλίες. Με μεγάλη λύπη μου όμως θα πω, από τις εμπειρίες μου και βιώματα που απέκτησα μέχρι τα 26 μου χρόνια, ότι η πλειονότητα των αναπήρων είναι άνθρωποι, μονοσήμαντοι, μονοθεματικοί, με περιορισμένο φάσμα ενδιαφερόντων, που δεν έχουν παιδέψει καθόλου τον εαυτό τους και " καλλιεργηθεί ".Γιατί καλλιέργεια δεν είναι μόνο η μόρφωση, είναι η ικανότητα να μπορείς να πας έστω ένα βήμα παραπάνω κάθε μέρα, με κάθε τρόπο!! Όχι να είσαι αναπαυμένος σε μια "καρέκλα" ονόματι αναπηρία σκεπτόμενος : " Εγώ δεν μπορώ να κάνω και πολλά κοιτάξτε τι θα κάνετε εσείς για μένα" κλπ. Πράγμα που οδηγεί πολλούς ανθρώπους, ακόμα και αυτούς που έχουν τη ποιότητα ως οντότητες να διεκδικήσουν το καλύτερο, λόγω του φόβου της αναπηρίας, του φόβο της μοναξιάς, αλλά και επειδή δεν έχουν τη δύναμη να αποδείξουν ότι το να έχεις μια αναπηρία δεν σημαίνει το τέλος του κόσμου, πολλές φορές, καταλήγουν να επιλέγουν και να πορεύονται με ανθρώπους, χωρίς κοινές καταβολές. Χωρίς κοινά σημεία, κοινά πιστεύω, κοινά επίπεδα και καμιά φορά χωρίς ούτε ένα κοινό. Επιλέγουν από αυτές τις λεγόμενες: " προσφερόμενες λύσεις", μόνο και μόνο επειδή αποδέχτηκαν την αναπηρία τους, ‘όμως είναι φανερό ότι κατά τα αλλά “δεν κολλάνε” ρε παιδί μου. Δεν τους βλέπεις ευτυχισμένους.
Πρόσφατα έγινε κάτι που σημάδεψε τη ζωή μου. Βρέθηκε κάποιος "άνθρωπος" στη πορεία της ζωής μου, που μου είπε ότι ήθελα βαστάζο και με προέτρεψε να βρω ένα ανάλογο άτομο με αναπηρία, γιατί κατά τη γνώμη του, μόνο αυτό θα μπορούσα να έχω... Από τότε και μετά ορκίστηκα πως θα συνεχίσω με την ίδια δύναμη και όρεξη να κάνω πράγματα για να βελτιώνομαι συνεχώς και να προσπαθώ με τις πράξεις και τις στάσεις μου να αποδεικνύω ότι οι σκέψεις των ανθρώπων, δεν πρέπει να σταματάνε εκεί που αρχίζει η αναπηρία ή κοινώς η όποια δυσκολία, αλλά να “βλέπουν” ότι ο άλλος μπορεί να σου δώσει αυτά που θέλεις και ζητάς από ένα φίλο, έναν σύντροφο (κ.ά). Τότε η όποια δυσκολία του μπορεί να μην υπολογιστεί και να προσπεραστεί. Υπάρχουν επίσης άτομα με αναπηρία που λένε:" Εγώ με ανάπηρο/ή και τι θα κάνουμε; Θα κοιταζόμαστε;". Για μένα προσωπικά δεν αποτελεί κριτήριο η αναπηρία, υπάρχουν πιο σημαντικοί παράγοντες που θα παρατηρούσα πολύ προσεκτικά στις σχέσεις των ανθρώπων.Ποιοί είναι αυτοί; Η ποιότητα, ο χαρακτήρας, οι απόψεις ( σε σημαντικά ή ασήμαντα θέματα), το επίπεδο, οι στάσεις ζωής, οι αξίες, το δυναμικό του ανθρώπου και άλλα που ίσως τώρα να ξεχνάω να αναφέρω. Όσον αφορά εμένα, όσοι με γνωρίζετε καλά βλέπετε και ξέρετε ότι δεν μιλάω πολύ για τον εαυτό μου ή ότι καταφέρνω, γενικά είμαι αρκετά χαμηλών τόνων σε ότι αφορά την αυτοπροβολή και πρέπει να με ρωτήσεις για να πω για μένα. Είμαι αρκετά χαρούμενος και κοινωνικός άνθρωπος και μου αρέσει να αφήνω τους άλλους γύρω μου να με γνωρίσουν και να βγάζουν μόνοι τους τα όποια συμπεράσματα τους. Όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να εκθέσω τις απόψεις μου σε διάφορα ζητήματα, σαφώς και το κάνω!!
Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω κάτι επίσης πολύ σημαντικό: ΝΑΙ η αναπηρία έχει τις δυσκολίες της, δυσκολίες όμως, που δεν πρέπει να σημαίνουν το ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ούτε για αυτόν που τις βιώνει ούτε και για αυτόν που τις βλέπει! Ακόμη και αν είναι “δύσκολο” καμία φορά και για τις δύο πλευρές. Ακόμη, από την άλλη μεριά, η αναπηρία δεν πρέπει και δεν μπορεί να σου βάζει τα όρια, τα όρια στη πορεία της ζωής τα βάζεις ΕΣΥ, ανάλογα με την προσπάθειά σου και με το μέχρι που πιστεύεις ότι μπορείς να φτάσεις!!! Σε όλα τα επίπεδα.
Έχω καταλήξει λοιπόν ότι οι αντιδράσεις και οι στάσεις απέναντι στις δυσκολίες της ζωής, είναι θέμα προσωπικότητας( με μια λέξη). Μήπως τελικά αυτά τα καθημερινά πράγματα (μικρά ή μεγάλα), που πολλές και για πολλούς μοιάζουν " βουνά" και δύσκολα, μας ωριμάζουν; Μήπως απλά μας φέρνουν πιο σύντομα, κοντά στην έννοια " δυσκολία" την όποια- έστω και αναγκαστικά- θα καλούμασταν να αντιμετωπίσουμε κάποτε;Μήπως τελικά δεν είναι απαραίτητα κακές; Μήπως μας εκπαιδεύουν και μας ετοιμάζουν για να γίνουμε πιο δεχτικοί σε πολλά και να σκεπτόμαστε πιο πολύ πριν κάνουμε ή πούμε κάτι σε κάποιον/ους ; Σίγουρα η αναπηρία δεν είναι επιλογή κανενός, είναι όμως καθαρή επιλογή η στάση ζωής που θα κρατήσεις!!!
Μαρία Λιάσκου
Δικηγορος
5η Παραολυμπιονικης Πεκινου
e-mail: mliaskou1988@gmail.cim
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου