Τα πρόσφατα στοιχεία της Ερευνας για τον Οικονομικά Ενεργό Πληθυσμό (EPA) στην Ισπανία, δείχνουν το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης που σημαίνει καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων με πρώτη την εργατική δύναμη. Η ανεργία χτύπησε «κόκκινο» σκαρφαλώνοντας σε ποσοστό - ρεκόρ στην οικονομική ιστορία της Ισπανίας 21,3% που αντιστοιχεί σε σχεδόν 5.000.000 άτομα (συγκεκριμένα 4.910.200). Ωστόσο τα στοιχεία αυτά είναι ακόμα πιο ζοφερά αν πάρει κανείς υπόψη ότι στην αστική στατιστική ένα άτομο που έχει εργαστεί και μόνο μία ώρα τη βδομάδα είναι αρκετό για να ενταχθεί στην κατηγορία των απασχολούμενων. Με αυτόν τον τρόπο δεν μπορεί να γίνει διαχωρισμός μεταξύ σταθερής και επισφαλούς εργασίας. Η έρευνα αυτή πραγματοποιείται μέσω μιας άμεσης συνέντευξης σε ένα δείγμα περίπου 60.000 οικογενειών κάθε τρίμηνο, που επεξεργάζεται το Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής, ακολουθώντας τη μεθοδολογία της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εργασίας και τα στάνταρ της Eurostat.
Κατά έναν πολύ παράδοξο τρόπο, οι οικονομικοί αναλυτές διαβεβαιώνουν ότι την περίοδο που πραγματοποιήθηκε η παραπάνω έρευνα, η αγορά εργασίας παρουσίαζε ένα δυναμισμό (!), καθώς το πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους υπογράφτηκαν 3,3 εκατομμύρια συμβάσεις, δεν λένε όμως πόσες θέσεις εργασίας απωλέστηκαν ούτε ότι πολλές από τις νέες συμβάσεις είναι ενός μηνός, μιας εβδομάδας, μιας μέρας, μερικών ωρών ή και μίας μόνο ώρας.
Ομως, το κακό δεν περιορίζεται μόνο στον ήδη εφιαλτικό αριθμό των σχεδόν 5 εκατομμυρίων ανέργων. Υπάρχουν και άλλα στοιχεία που αποδεικνύουν τη βαρβαρότητα που βιώνει ο ισπανικός λαός. Πρώτον, είναι η ταχύτητα με την οποία καταστρέφονται θέσεις εργασίας, καθώς μόνο στα τρία χρόνια της κρίσης 2,4 εκατομμύρια βρέθηκαν εκτός αγοράς εργασίας. Ενώ, το ποσοστό ανεργίας των νέων κάτω των 25 ετών ανέρχεται στο 45% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού αυτής της ηλικίας. Ακόμα, από τους 256.500 εργαζόμενους που έχασαν τη δουλειά τους στη διάρκεια του πρώτου τριμήνου του 2011, το 90% (!) από αυτούς είχε ηλικία κάτω των 35 χρόνων. Ενα άλλο εφιαλτικό στοιχείο είναι ότι σε 1.400.000 οικογένειες, όλα ανεξαιρέτως τα μέλη τους βρίσκονται στην ανεργία.
Την ίδια στιγμή μετά από μία περίοδο έντονης επέκτασης των δανείων, τα χρέη πνίγουν τα λαϊκά νοικοκυριά, πολλαπλασιάζονται οι κατασχέσεις σπιτιών. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της κρίσης του συστήματος με την απάντηση του λαϊκού κινήματος να είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες αφού κυριαρχεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός και ο ρεφορμισμός, που εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους σε διαχειριστικές λύσεις στα πλαίσια του συστήματος.
Γ. ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ - ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 8/5/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου