Είναι η σίτιση δικαίωμα στην Ινδία?

Μέσα στο άθλιο νοσοκομείο της περιοχής, όπου σκυλιά περιφέρονται στους διαδρόμους ψάχνοντας για φαγητό, τα παιδιά βρίσκονται σε θάλαμο υποσιτισμού, έχοντας αγγίξει το όριο της ασιτίας.
Έπρεπε να λαμβάνουν κρατικά επιδοτούμενο φαγητό και καύσιμη ύλη για μαγείρεμα κάθε οικογένειας. Αλλά δεν τα έλαβαν ποτέ. Τα μεγαλύτερα παιδιά έπρεπε να γραφτούν σε σχολείο και να λαμβάνουν ένα δωρεάν γεύα κάθε μέρα, αλλά κι αυτό δεν έγινε ποτέ. Οι 8 φτωχότερες περιοχές της Ινδίας έχουν περισσότερους φτωχούς ανθρώπους ανθρώπους, γύρω στα 421 εκατ, σε σχέση με τις 26 φτωχότερες περιοχές της Αφρικής. Για το Ινδικό Εθνικό Κογκρέσο, το κυβερνών κόμμα που έχει βασίσει την πολιτική του πορεία στην προσέγγιση των φτωχών μαζών, αυτή η διαρκής ανικανότητα σωστής λειτουργίας της κυβέρνησης προς όφελος ανθρώπων όπως έχει πυροδοτήσει ένα ιδεολογικό διάλογο σχετικά ε ένα ζήτημα που κάποτε θα ήταν αδιανόητο στην Ινδία: πρέπει η χώρα να απαλλάξει τους φτωχούς από το ανεπαρκές σύστημα διανομής φαγητού που ισχύει εδώ και πολλές δεκαετίες και να δοκιμάσει κάτι ριζικό, όπως κουπόνια σίτισης ή μετρητά? Η Πρόεδρος του κόμματος, Σόνια Γκάντι πρότείνει η σίτιση να γίνει συνταγματικό δικαίωμα και την επέκταση του υπάρχοντος δικαιώματος, έτσι ώστε κάθε οικογένεια στην Ινδία να έχει το δικαίωμα να λαμβάνει κάθε μήνα σακιά σιτηρών και ζάχαρης βάρους 35 κιλών και κυροζίνη. Τέτοιου είδους προτάσεις έχουν βοηθήσει το Ινδικό Εθνικό Κογκρέσο να κερδίσει ψήφους.
Η Ινδία έλυσε το πρόβλημα της έλλειψης φαγητού την δεκαετία του 1960 με την Πράσινη Επανάσταση, η οποία εξασφάλισε  σπόρους υψηλής ποιότητας, λιπάσματα και εκτεταμένη άρδευση και η χώρα είχε μία από τις πιο ακμάζουσες οικονομίες του κόσμου την προηγούμενη δεκαετία. Σήμερα όμως οι δείκτες πείνας παραμένουν χαμηλοί και το 42% όλων των παιδιών της Ινδίας, ηλικίας κάτων των 5 ετών, είναι ατροφικά. Το σύστημα διανομής φαγητού λειτουργεί για περισσότερο από ένα αιώνα και χαρακτηρίζεται από διαφθορά και ανεπάρκεια. Το 70% ενός προϋπολογισμού 12 δις δολαρίων κατασπαταλείται σε γραφειοκρατικά έξοσα και έξοδα μεταφοράς. Για την Κα Γκάντι και τους αριστερούς συμμάχους της, το να γίνει το φαγητό νόμιμο δικαίωμα, θα πρόσφερε ένα μέσο απαίτησης προνομίων που τους ανήκουν δικαιωματικά.