Κοίτα εγώ

Το τραγουδάκι είναι το "Κοίτα εγώ" της Νατάσας Μποφίλιου...

(Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις) εσύ που διαβάζεις το άρθρο αυτό έχω να σου πω κάποια πραγματάκια, τα οποία βέβαια ίσως κατά βάθος θέλω να τα πω στον εαυτό μου ή σε κάποια άτομα που με γνωρίζουν εκεί έξω.

(Δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις) προφανώς... Κανένας μας δεν είναι αυτό που φαίνεται συνήθως, αλλά δυστυχώς δεν μας νοιάζει κιόλας να μάθουμε τον άλλο. Να τον ζήσουμε λίγο, στα καλά του και κυρίως στα κακά του, να μιλήσουμε, να παίξουμε... Να νιώσουμε και λίγο άνθρωποι, έτσι ώστε να καταλάβουμε και να μας καταλάβουν.
(Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι πώς καταφέρνω και κρατιέμαι) και εδώ είναι που βλέπω ότι μάλλον ούτε τους εαυτούς μας ξέρουμε καλά. Γιατί σίγουρα κάποια φορά στη ζωή μας, όλοι έχουμε εκπλαγεί από τον εαυτό μας, είτε ευχάριστα, είτε δυσάρεστα. Εγώ προσωπικά τώρα τελευταία παθαίνω και τα δύο, άρα κάτι ξέρω που γράφω ασυναρτησίες τέτοια ώρα...

(Κοίτα εγώ αν θες να ξέρεις), αν δεν θες σταμάτα να διαβάζεις εδώ, γιατί νομίζω ότι από εδώ και πέρα θα μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου,

(είμαι όλα αυτά που αναφέρεις) ακόμα και αν με βρίζεις από μέσα σου, δίκιο έχεις... Ή μάλλον σχεδόν δίκιο, γιατί:

(Μόνο που κάπου κατά βάθος όποιος με ξέρει κάνει λάθος) και δεν ξέρω το λόγο... Είναι επειδή δεν ενδιαφέρεται κανείς να με μάθει, ή επειδή εγώ δεν ενδιαφέρομαι να με μάθει κάποιος. Και αν είναι το πρώτο, εντάξει, από τη μία πονάει, γιατί δεν είναι ωραίο να νιώθεις ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται αληθινά για σένα, αλλά από την άλλη δύσκολα μπορείς και εσύ να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις. Αν όμως είναι το δεύτερο, κάτι δεν πάει καλά φιλαράκι μου [ναι μιλάω στον εαυτό μου αυτή τη στιγμή!!]. Γιατί τότε μάλλον κάτι τρέχει, και αν δεν βρεις γρήγορα τι είναι, μάλλον θα σε αφήσει πολλά μέτρα πίσω του. Και εσύ θα βγεις χαμένος, παρόλο που χαμένος θα είσαι ακόμα και αν ενδιαφερθείς να σε μάθουν καλά, αλλά δεν ενδιαφέρονται εκείνοι... Μπερδεύτηκα που να με πάρει, μάλλον μου είπαν ψέματα ότι αυτό το τσιγαράκι είναι άκακο.

(Του το κρατάω αυτού του κόσμου που δε μου ανήκει ο εαυτός μου), γιατί ειλικρινά δεν νιώθω να μου ανήκει... Αυτό δεν δείχνει το ότι προσπαθώ να αλλάξω για να κερδίσω κάποια άτομα;;; Αλλά δεν φταίω εγώ, ο κόσμος φταίει που δεν αποδέχεται τον καθένα με τις όμορφες του διαφορές από τον όχλο. Life is a bitch.
(Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω)... Ώπα, να σου και η απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα. Τελικά να δεις που εγώ δεν θέλω να με μάθουν καλά οι άλλοι. Μα αυτό δεν είναι αντίφαση με όσα γράφω τόση ώρα θα αναρωτιέστε. Ναι μάλλον είναι, αλλά όπως είπα και παραπάνω, ασυναρτησίες γράφω. Τώρα να φταίει το τσιγαράκι [που δεν έκανα], να φταίει η ώρα [7:30 και ακόμα δεν έχω κοιμηθεί καν] ή να φταίει εκείνη [που από το πουθενά ξαναμπαίνει στην μαύρη ζωή μου για να την κάνει ή λευκή, ή κατάμαυρη]; Απάντηση δεν έχω ούτε σε αυτό ούτε σε όσα έγραφα τόση ώρα.

Για να τελειώνουμε τώρα όμως γιατί σας κούρασα... Το θέμα είναι εδώ που έφτασε η κατάσταση, να μπορούμε να κρατάμε κάποιες πτυχές του εαυτού μας ανεξερεύνητες। Άλλη μία αντίφαση σε κάποια πράγματα που έγραφα πιο πριν, αλλά δυστυχώς έτσι είναι, και φταίει αυτός ο κόσμος γι αυτό. Ε λοιπόν κι εγώ του το κρατάω... Και θα την πάρω την εκδίκησή μου μια μέρα. Εκείνη τη μέρα που θα με γνωρίσει κάποιος τόσο καλά όσο δεν με γνωρίζω ούτε εγώ αυτή τη στιγμή. Και τότε το γέλιο μου θα ακουστεί παντού. Γιατί θα έχω καταφέρει να ζήσω όπως έπρεπε να ζω... Ελεύθερος γιατί δεν θα έχω τίποτα να κρύψω. Μέχρι τότε όμως θα προσπαθώ... Να κρύβομαι και ταυτόχρονα να δείχνω ποιος είμαι.







zortal