Οι διαφορές με τον κομφουκιανισμό
Σύμφωνα με τον κομφουκιανισμό, το Ντάο ή η Οδός αντιστοιχούσε στον Νόμο ή στην ηθική τάξη που απαγόρευε ο Ουρανός και υλοποιείτο κατά κάποιο τρόπο μέσο της λατρευτικής εθιμοτυπίας, η οποία κυβερνούσε την ανθρώπινη συμπεριφορά από την αρχαιότητα. Αντίθετα, για τους ταοϊστές δασκάλους, το Ντάο ήταν η ίδια η Φύση, αυτή η "μια" και "αιώνια", "αυθόρμητη" και "άφατη" Φύση. Κάθε άτομο καλείται να ενσωματωθεί σε αυτή. Ο όρος που εκφράζει αυτή την ιδέα είναι το ζιράν। μεταφραζόμενος συχνά ως "φυσικό" ή "αυθυπόστατο". Εν συντομία, ο άνθρωπος ζώντας "αυθόρμητα" όπως είναι δηλαδή, βιώνει το Ντάο.
Η σιωπή ή η ομιλία
Οι ταοϊστές δίνουν έμφαση στον άφατο χαρακτήρα του Ντάο, εξού και μία από τις πιο γνωστές φράσης αυτ'ης της παράδωσης : " Αυτός που ξέρει δεν μιλά, αυτός που μιλά δεν ξέρει". Το Ντάο είναι επίσης "το Απέραντο" ή "το Μεγάλο" υπό την έννοια ότι τίποτα δεν μπορεί να υφίσταται έξω από αυτό. Είναι επίσης το "μη ον" ιδέα πολύ διαφορετική από αυτή του κενού. Πρόκειται περισσότερο για έναν τρόπο να λέμε ότι όσα μπορούμε να βεβαιώσουμε για το Ντάο, συμπεριλαμβανομένου του ότι υπάρχει ή του ότι "είναι", τοποθετούνται αναπόφευκτα εκτός της πραγματικότητας.
Πρόσβαση στην αληθινή αθανασία
Μπορούμε να μιλήσουμε για τον τ΄ροπο με τον οποίο λειτουργεί ή εκδηλώνεται το Ντάο στον κόσμο. Ο όρος που χρησιμοποιείται για αν εκφράσει αυτή την "λειτουργία" είναι το "τε", το οποίο μεταφράζεται με την λέξη αρετή, αν και έχει περισσότερο την σημασία της "ισχύος" ή της "μυστικής δύναμης". Κάθε άνθρωπος καλείται αν πραγματοποιήσει την θεμελιώδη του λενωση με το Ντάο, εκτός του οποίου τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει. Όποιος βιώνει αυτή την ενότητα έχει προικιστεί με το "τε". Αυτή η δύναμη τον προστατεύει από το χάος που σημαδεύει την ζωή οποιουδήποτε αφήνει τον εαυτό του να βυθιστεί στην φαινομενικότητα του κόσμου που τον περιβάλλει. Δηλαδή, μέσα πραγματώνεται η αληθινή αθανασία, μια που το Ντάο, με το οποίο ο άνθρωπος έχει ενωθεί, δεν γνωρίζει ούτε αρχή ούτε τέλος.
Εγκατάλειψη στο σύμπαν
Ο άνθρωπος φτάνει στην μέθεξη με αυτό το ιδεώδες της βιωμένης ένωσης, όταν πραγματώνει το αξίωμα του βου-βουέι ή της "μη δρλασης". Πρόκειται για την πλήρη εγκατάλειψη του ατόμου στην φυσική κίνηση του σύμπαντος: τότε ο άνθρωπος δεν κινδυνεύει να διαταράξει την φυσική αρμονία των πραγμάτων διά της λειτουργίας της σκέψης του, η οποία απορυθμίζεται πάντα από τις εν κοινωνία επεξεργασμένες αρχές. Για τον ταοϊστή, πραγμάτωση αυτής της ένωσης είναι να δέχεται ο άνθρωπος απλά και φυσικά το μυστήριο της ζωής, η οποία ακολουθεί αδιάλειπτα και αυθόρμητα την Οδό όλων των πραγμάτων, ο άνθρωπος που ζει έτσι αποδεικνύει τι είναι το "τε". Και χάρης σε αυτό το "τε" οι άλλοι μπορού αν αρχήσουν να υποψιάζονται τι είναι το Ντάο. Αυτή η σχέση μεταξύ του Ντάο και του "τε" ή μυστικής δύναμης εξηγεί τον τίτλο της πλέον σημαντικής πηγης αυτής της παράδοσης, το Ντάο-τε Τσινγκ (το βιβλίο του Ντάο ακι της δράσης του).
Ο σεβασμός στην φύση
Μέσα στους αιώνες, οι ταοϊστές φιλόσοφοι πάσχισαν να προσαρμοστούν στις νέες καταστάσεις, όπως οι κομφουκιανιστές ομόλογοί τους. Η ταοϊστική επιρροή, όπως και αυτή του κομφουκιανισμού, εκφράζεται σήμερα μέσα από την συμπεριφορά πολλών ανατολικών λαώ, κινέζικης και ιαπωνικής κυρίως καταγωγής. Η αρμονία, πάντα ουσιώδης, είναι πρωταρχικής σημασίας στον ταοϊσμό, όπως και στον κομφουκιανισμό. Η ευσεβής στάση προς την φύση συμπίπτει εμ την ταοϊστική ερμηνεία του Ντάο, σύμφωνα με την οποία κάθε άνθρωπος πρέπει αν αφήνεται στην γυσική αφομοίωση. Η έμφαση ως προς την σημασία της της μακροζωίας και ως προς τα μέσα που μεταχειρίζεται ο άνθρωπος για να την επιτύχει απηχεί την αναζήτηση της αθανασίας, μιας έννοιας ουσιαστικής για τον ταοϊσμό. Τέλος πρέπει αν υπενθυμίσουμε ότι η επιστράτευση της μαγείας και της μαντείας κάθε άλλο παρά ξένη είναι προς την συγκεκριμένη παράδοση, καθώς αυτές οι δύο πρακτικές είναι συνυφασμένες με τις απαρχές της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου