ΣΚΕΨΕΙΣ.

Έχω μπροστά μου τη φωτογραφία σου.
Έκανα φακούς τα μάτια μου
να διακρίνω την τυχούσα απάτη
επάνω στο φτηνό χαρτί.
Βλέμμα ματαιωμένο πίσω από σκούρα γυαλιά,
τι ατυχία...κλειστές οι μεγάλες πύλες,
ας ψάξω για κερκόπορτες.
Ένα χαμόγελο που θα άνθιζε,
μα δεν....
Βιάστηκε ο φακός να κλείσει
κι έμεινε το χαμόγελο μετέωρο...
Κοιτώντας του λαιμού σου τη γραμμή,
μια ζάλη, μια αστάθεια πες, με επισκέπτεται,
ένα «θέλω» φωνάζει το σχήμα σου ως εκεί,
πεισματωμένο «θέλω».
Χέρια πλατιά και ακούραστα,
με προετοιμάζουν για αμφίρροπες μάχες,
δάχτυλα σκοτεινά, αρπακτικά,
που μόνο με δειλία δε συνορεύουν.
Το ένα χέρι αφημένο να κρέμεται,
(προστάζεις να γονατίσω εκεί ή τι άλλο;)
Τ' άλλο αποφασισμένο
να 'ναι στο τέλος νικητής,
στηρίζει το κεφάλι.
Οι ώμοι πάλι στο «θέλω» σου
προστάζουν να γυρίσω,
επίμονοι ώμοι.
Λαγόνες σε στιγμή συσπείρωσης
νυχτόβιου αιλουροειδούς.
Εκρηκτική ετούτη η στάση
κι η γραμμή που ζωγραφίζουν,
κι αυτά τα χρώματα δεν είναι η ώρα μου
ακόμα να τα δω...
Ας δω παρακάτω πριν οι αυτοάμυνες ξυπνήσουν.
Πόδια εκπαιδευμένα στη φυγή
μέσ' το σκοτάδι.
Το λυγισμένο, με μια ιδέα αναμονής
εκεί στο γόνατο,
εκεί που ακουμπά ο αγκώνας σου
(αναμονή ή ανασύνταξη; δώσε μου λίγο χρόνο....)
Τις αμφιβολίες μου, που μονολογούν ελπίζοντας,
καταρρίπτει το άλλο σου πόδι,
εκείνο το στυλωμένο στο χορτάρι.
Δεν ξανάδα πιο αμετάκλητη απόφαση,
πιο δηλωμένη παρουσία.
Είσαι στ' αλήθεια παρών, τι ειρωνεία,
σ' ένα φτηνό χαρτί.
Κι εγώ απούσα,
στρέφω τους φακούς μου στον μέσα μου θάλαμο,
κι αναμετρώ θάρρητα και δυνάμεις...
Δεν θα σου πω τον απολογισμό μου,
τον ενδόμυχο.
Θα οχυρωθώ κι εγώ
πίσω από ασφαλείς καθρέφτες
και θα χαμογελάσω αινιγματικά.
Ποιος θα βγει νικητής από τη μάχη;


-amaryllis