Στην αυγή του χρόνου, υπήρχε ένα μικρό όμορφο βασίλειο όπου το διοικούσε μια γλυκιά και καλοσυνάτη βασίλισσα, την έλεγαν Ειρήνη. Στο βασίλειο της υπήρχε ομόνοια κι αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους. Μια μέρα, μια μαύρη σκιά εμφανίστηκε στο βασίλειο της ειρήνης, ένας άγριος καβαλάρης, ο Πόλεμος. Έφερνε μαζί του δυστυχία, φτώχεια, πείνα και θάνατο....Ο Πόλεμος είχε κατακτήσει όλα τα βασίλεια της γης και του έμεινε ένα, αυτό της πανέμορφης βασίλισσας Ειρήνης. Κατέβηκε από το άλογο του και της υποκλίθηκε, προσποιούμενος ότι είναι γοητευμένος από την μεγάλη της αρετή, να φέρνει ειρήνη στους υπηκόους της. Άπλωσε στα πόδια της Ειρήνης, αμύθητους θησαυρούς, τους οποίους ο Πόλεμος είχε αποκτήσει με την βία, σκοτώνοντας, κλέβοντας και λεηλατώντας. Η Ειρήνη κοίταξε τους θησαυρούς και του είπε «Δεν μπορώ να τους δεχθώ, είναι θησαυροί καλυμμένοι με αίμα, πως τολμάς και ζητάς την υποταγή μου, με κάτι που δεν σου ανήκει?»
"Θέλεις να σου προσφέρω κάτι δικό μου?", απάντησε ο Πόλεμος. "Τι μπορεί να έχεις που να θέλω εγώ?, ό,τι αγγίζεις γίνεται στάχτη, εγώ δεν υποτάσσομαι σε κανέναν βασιλιά, πόσο μάλλον στον πιο μοχθηρό βασιλιά του κόσμου!", αποκρίθηκε η Ειρήνη.
«Φυλακίστε την και βασανίστε την, αφήστε την χωρίς νερό και φαγητό, θα αλλάξει γνώμη», είπε με θυμό ο Πόλεμος. Η Ειρήνη φυλακίστηκε, βασανίστηκε αλλά δεν υποτάχθηκε. «Ακόμη δεν άλλαξες γνώμη?», είπε ο Πόλεμος, «Όχι, δεν υποτάσσομαι στον βασιλιά της καταστροφής, ελεύθερη γεννήθηκα κι ελεύθερη θα πεθάνω», του απάντησε η Ειρήνη. «Τότε να πεθάνεις!», φώναξε με οργή ο Πόλεμος κι έβγαλε το σπαθί του, με μανία το κάρφωσε στην καρδιά της Ειρήνης, και η πανέμορφη βασίλισσα έπεσε στο χώμα. Καθώς ξεψυχούσε, ένας κεραυνός έπεσε από τον ουρανό και μεταμόρφωσε το σώμα της Ειρήνης σε ένα κατάλευκο περιστέρι. «Μπορεί να σκότωσες το σώμα μου, μα το πνεύμα μου και την αρετή μου δεν θα μπορέσεις να τα εξαφανίσεις ποτέ από την γη!», είπε το περιστέρι. Τότε ο Πόλεμος έβγαλε μια κραυγή και φώναξε, «θα σε κυνηγήσω ως το τέλος του κόσμου!». Από τότε η ειρήνη είναι ένα περιστέρι που πετάει σε όλη την Γη, από χώρα σε χώρα, ήπειρο σε ήπειρο, κι ο πόλεμος την κυνηγά, ώστε να μην μπορέσει να ξαποστάσει και να χτίσει την φωλιά της.
Η ειρήνη δεν κατακτιέται με τον πόλεμο, ο πόλεμος δεν φέρνει ειρήνη, μονάχα πόλεμο, δυστυχία, θάνατο, φτώχεια, πείνα, αρρώστιες. Ο πόλεμος είναι ένα καρκίνωμα ανάμεσα στους λαούς που πρέπει να εξαλειφθεί, δεν λύνονται οι διαφορές με πολέμους, μονάχα δημιουργούνται μεγαλύτερες και κυρίως μίσος ενός λαού προς τον άλλο. Όταν το καταλάβουμε αυτό, τότε θα προχωρήσουμε. Μέχρι τότε οι βαριές αλυσίδες του πολέμου θα μας κρατούν πίσω, καθηλωμένους κι ανίκανους να εξελιχθούμε σαν κοινωνίες, σαν έθνη, σαν ανθρώπινο είδος.
"Θέλεις να σου προσφέρω κάτι δικό μου?", απάντησε ο Πόλεμος. "Τι μπορεί να έχεις που να θέλω εγώ?, ό,τι αγγίζεις γίνεται στάχτη, εγώ δεν υποτάσσομαι σε κανέναν βασιλιά, πόσο μάλλον στον πιο μοχθηρό βασιλιά του κόσμου!", αποκρίθηκε η Ειρήνη.
«Φυλακίστε την και βασανίστε την, αφήστε την χωρίς νερό και φαγητό, θα αλλάξει γνώμη», είπε με θυμό ο Πόλεμος. Η Ειρήνη φυλακίστηκε, βασανίστηκε αλλά δεν υποτάχθηκε. «Ακόμη δεν άλλαξες γνώμη?», είπε ο Πόλεμος, «Όχι, δεν υποτάσσομαι στον βασιλιά της καταστροφής, ελεύθερη γεννήθηκα κι ελεύθερη θα πεθάνω», του απάντησε η Ειρήνη. «Τότε να πεθάνεις!», φώναξε με οργή ο Πόλεμος κι έβγαλε το σπαθί του, με μανία το κάρφωσε στην καρδιά της Ειρήνης, και η πανέμορφη βασίλισσα έπεσε στο χώμα. Καθώς ξεψυχούσε, ένας κεραυνός έπεσε από τον ουρανό και μεταμόρφωσε το σώμα της Ειρήνης σε ένα κατάλευκο περιστέρι. «Μπορεί να σκότωσες το σώμα μου, μα το πνεύμα μου και την αρετή μου δεν θα μπορέσεις να τα εξαφανίσεις ποτέ από την γη!», είπε το περιστέρι. Τότε ο Πόλεμος έβγαλε μια κραυγή και φώναξε, «θα σε κυνηγήσω ως το τέλος του κόσμου!». Από τότε η ειρήνη είναι ένα περιστέρι που πετάει σε όλη την Γη, από χώρα σε χώρα, ήπειρο σε ήπειρο, κι ο πόλεμος την κυνηγά, ώστε να μην μπορέσει να ξαποστάσει και να χτίσει την φωλιά της.
Η ειρήνη δεν κατακτιέται με τον πόλεμο, ο πόλεμος δεν φέρνει ειρήνη, μονάχα πόλεμο, δυστυχία, θάνατο, φτώχεια, πείνα, αρρώστιες. Ο πόλεμος είναι ένα καρκίνωμα ανάμεσα στους λαούς που πρέπει να εξαλειφθεί, δεν λύνονται οι διαφορές με πολέμους, μονάχα δημιουργούνται μεγαλύτερες και κυρίως μίσος ενός λαού προς τον άλλο. Όταν το καταλάβουμε αυτό, τότε θα προχωρήσουμε. Μέχρι τότε οι βαριές αλυσίδες του πολέμου θα μας κρατούν πίσω, καθηλωμένους κι ανίκανους να εξελιχθούμε σαν κοινωνίες, σαν έθνη, σαν ανθρώπινο είδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου