Σελίδες

ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ο καιρός

Τετάρτη 10 Ιανουαρίου 2018

Ορισμένα «τελειώσαμε» δεν τα πιστέψαμε ποτέ



Μιας κι έχουμε συμφωνήσει ήδη στο ότι «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός», μήπως ήρθε η ώρα να αποδεχτούμε ότι το υπόλοιπο ήμισυ είναι το τέλος; Ο επίλογος σε ένα κείμενο, η τελευταία σεζόν σε μία σειρά, το φινάλε μιας σχέσης… Πόσο ασήμαντα είναι αλήθεια όλα αυτά, απ’ τη στιγμή που είμαι σίγουρη ότι τα θυμάσαι όλα;




Λένε ότι το τέλος είναι κι αυτό που καταφέρνει να κάνει την πιο δυνατή εντύπωση. Που μπορεί να σε κερδίσει ή να σε απογοητεύσει. Αλήθεια για ποιο τέλος μου μιλάνε; Και πότε πραγματικά θα ξέρω ότι έχει έρθει αυτό το –πολυπόθητο σε ορισμένες περιπτώσεις ή αναπόφευκτο σε άλλες– τέλος;

Ας το πούμε «ολοκλήρωση ενός κύκλου» ή ακόμα «παύση». Δε μ’ αρέσει η λέξη «τέλος». Κι αυτό γιατί ηχηρά παραδείγματα και περιστατικά στη ζωή μου ήταν εκεί να μου αποδείξουν το αντίθετο. Ήταν εκεί να μου αποδείξουν πως όσες δηλώσεις και να κάνω, όσο κι αν προσπαθώ να αποφεύγω τα πισωγυρίσματα, κάποιες καταστάσεις είναι προδιαγεγραμμένο να επαναληφθούν ξανά, υπό τις ίδιες ή και διαφορετικές συνθήκες.

Και για του λόγου το αληθές, για να κάνουμε τη μετάβαση απ’ το γενικό στο ειδικό, σε σένα δηλαδή, έχεις μετρήσει πόσα «τελειώσαμε» έχεις ξεστομίσει σε ένα και μόνο άτομο; Πόσες προσπάθειες για να λήξεις κάτι που τελικά δεν μπόρεσες ή δεν ήθελες… Προσπάθειες πραγματικές ή μόνο λόγια της στιγμής πάνω στα νεύρα και τον πανικό σου;

Να το, λοιπόν, το αντιπαράδειγμα. Μόλις καταρρίψαμε την περιβόητη θεωρία περί τέλους. Κι αυτό γιατί το τέλος δεν μπορείς να το βάλεις εσύ, ούτε με λόγια, αλλά ούτε καν και με τις ίδιες σου τις πράξεις. Το τέλος θα μπει όταν είναι από μόνο του προκαθορισμένο, σε στιγμή που δε θα χρειαστεί να το φωνάξεις ή να το δηλώσεις, τη στιγμή που κάτι έχει κουράσει πλέον τόσο πολύ που δεν πάει άλλο ή που οι συνθήκες δε θέλουν να το αφήσουν να πάει όσο ιδανικό κι αν είναι ή –στη χειρότερη– που κάποιος απ’ τους συντελεστές του επέλεξε ως επόμενή του κίνηση την απομάκρυνση…

Πάντα κάπου θα επιστρέφεις. Όλοι μας κάπου επιστρέφουμε. Κι όχι γιατί εκεί θεωρούμε απαραίτητα πως είναι το λιμάνι μας και δε θα βρούμε πουθενά καλύτερα. Αλλά, γιατί οι δυνάμεις που μας κρατάνε είναι περισσότερες από εκείνες που μας διώχνουν μακριά.

Δεν είναι αδυναμία του χαρακτήρα μας, δεν είναι πισωγύρισμα, δεν είναι εξευτελισμός. Είναι συνειδητή απόφαση κι επιλογή, που μπορεί να μην είναι ιδανική, είναι όμως η καλύτερη για μας. Δεν είναι αυτή που θα μας προσφέρει περισσότερα, αν καθίσουμε και τα μετρήσουμε ένα-ένα, είναι όμως αυτή που θα μας γεμίσει περισσότερο συναισθηματικά για έναν ανεξήγητο λόγο.

Για έναν λόγο που ξέρεις εσύ και μόνο, και που ίσως δεν παραδεχτείς ποτέ ούτε καν στον ίδιο σου τον εαυτό, κάποια «τελειώσαμε» δεν μπορούν να είναι οριστικά. Κι αυτό πλέον το έχεις μάθει πολύ καλά. Και θα τα ξεστομίζεις, ενώ θα σκέφτεσαι πως η λέξη αυτή δεν έχει τη βαρύτητα που φαίνεται και θα γελάς, και θα ελπίζεις να μη βγει ποτέ αληθινό.

Και κάπου εδώ τελειώσαμε… Ελπίζω να κατάλαβες.


Συντάκτης: Βασιλική Γουγούλα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη


Δεν υπάρχουν σχόλια: