πέντε το πρωί και το μάτι γαρίδα , οι ανάσες βγαίνουν με το ζόρι από μέσα σου , ο χρόνος κύλα και δεν τον καταλαβαίνεις , στο μυαλό είναι σκαλωμένη η φράση των τίτλων της 10ης εντολής μια στιγμή μια ακαθόριστη στιγμή, και εσύ αναρωτιέστε ποία είναι στιγμή που ήρθε στην ζωή σου που φίλοι, δουλεία, γονείς, παρέες γκόμενες (νυν και πρώην ) έγιναν κομπάρσοι στην ζωή σου . Τικ τακ το ξυπνητήρι στο κομοδίνο σου έχει το κακό συνήθειο να σου υπενθυμίζει ότι ο χρόνος κύλα τικ τοκ κι όμως ρε μεγάλε ακούς το γαμημένο τικ τακ άρα ...άρα έχεις την συναίσθηση ότι ο χρόνος κύλα τρέχει άπλα δεν ξέρεις πως να τρέξεις δίπλα του , στην ακαθόριστη στιγμή σου έχασες τον βηματισμό στην χωρογραφία της ζωούλα σου
Δεν έχεις κατάθλιψη απλά κάπου έσπασες, ο άνθρωπος απο τα αρχαία χρόνια έχει την τάση να δημιουργεί και να καταστρέφει για να ξαναδημιουργήσει , δεν έχεις κατάθλιψη ο χρόνος τικ τακ στο μυαλό σου στην ψυχή σου που ψάχνει το ζυμάρι της δημιουργίας που προφανώς τελείωσε κάποια ακαθοριστη στιγμή οι άνθρωποι γύρω μας περνούν και αυτοί της δικές τους ζυμώσεις ,σχέσεις γεννιούνται σχέσεις πεθαίνουν και κάποιες αγέραστες και σε συντροφεύουν .
Τικ τοκ το ρολόι δείχνει 7 το πρώι η πόλη εχεί ξεχύθει στους δρόμους άνθρωποι σκύφτοι, ανθρώποι που ψάχνουν ουρανό ,άνθρωποι βιαστικοί που το τικ τακ του ρολογιού σαν μαστίγιο τους χτύπα στην πλάτη ,ποίο πέρα ένας επαρχιώτης φοιτητής μάλλον σε πείσμα της γκρίζας πόλης μοιράζει καλημέρες στους περαστικούς ,χαμογελάς τελικά ο χρόνος είναι μαζί σου τραβάς δύο γουλιές καφέ τραβάς μια τζούρα τσιγάρο και ξέρεις οτι λαχταράς ένα τόνο τζούρα δημιουργίας αγάπης, φίλιας, έρωτα η Αθήνα ξύπνησε η μήπως εσύ απ το κώμα της ψυχικής σου αδράνειας.
Γιώργος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου