Τα διαφημιστικά μηνύματα που βλέπουν τα παιδιά είτε ενδιάμεσα από το παιδικό πρόγραμμα, είτε σε άλλες ώρες προγράμματος, παρουσιάζουν ένα προϊόν ή υπηρεσία ως ξεχωριστό, ιδανικό και απαραίτητο. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο, πρέπει να αποκτηθεί το προϊόν, που είναι σχεδόν τέλειο, χωρίς μειονεκτήματα. Τα μικρά παιδιά, που λειτουργούν χωρίς να φιλτράρουν όσα προσλαμβάνουν, όσο οι μεγάλοι, δεν μένουν ασυγκίνητα από τα διαφημιστικά μηνύματα και τις αντίστοιχες προτροπές, με διάφορες συνέπειες.
Ένα μικρό παιδί, ιδιαίτερα προσχολικής ηλικίας, προσλαμβάνει όλα αυτά τα μηνύματα καθαρού μάρκετινγκ και τα πιστεύει ως αληθή, χωρίς να «φιλτράρει» τις πληροφορίες ή να αδιαφορήσει ή να τις αντικρούσει, όπως μπορεί να κάνει ένας ενήλικας. Μπορεί, άραγε, να μάθει ένα μικρό παιδί να αμφισβητεί και να μην πιστεύει όλα όσα βλέπει στις διαφημίσεις;
Η τηλεοπτική διαφήμιση, ιδιαίτερα, έχει περισσότερη επίδραση στα παιδιά με μεγάλη διαφορά, από την έντυπη ή την ηχητική διαφήμιση, αφού συνδυάζει εικόνα, ήχο και εντυπωσιακά εφέ σε σύντομο χρόνο. Η ίδια η τηλεόραση για τα μικρά παιδιά μπορεί να έχει εν μέρει το ρόλο της «νταντάς» ή του «δασκάλου» στην αντίληψη των παιδιών. Τα παιδιά, δηλαδή, δεν βλέπουν την τηλεόραση ως συσκευή που τους προσφέρει απλώς διασκέδαση ή συντροφιά, αλλά παίρνουν πολύ σοβαρά όλα όσα προβάλει. «Το είπε η τηλεόραση, μαμά», ίσως ακούσετε να σας πουν τα παιδιά, εννοώντας ότι αυτό που είπε δε χωράει αμφισβήτηση και είναι πέρα για πέρα αληθές και έγκυρο. Αντίθετα με τους ενήλικες, τα παιδιά δεν γνωρίζουν πως έχει διαφορά ποιός ακριβώς το είπε στην τηλεόραση, π.χ. ένας δημοσιογράφος, ένας πολιτικός, ένας αναλυτής, ένας παρουσιαστής ή ένας ηθοποιός σε διαφήμιση, ούτε κατανοούν μέσα σε ποιό πλαίσιο περιεχομένου ειπώθηκε καθετί, π.χ. σε μια πολιτική εκπομπή, σε μια εκπομπή lifestyle, σε μια παιδική εκπομπή ή σε μια διαφήμιση. Όλα έχουν την ίδια βαρύτητα, την ίδια σημασία και την ίδια εγκυρότητα.
